Starting over again [Under Major Editting]

Chapter 6. Before the break-up...isang masakit na pangako

Dedicated ang chapter na ito kay @xxfckai88 siya ang gumawa ng New book cover.

credit to: xxfckai8 thank you. :)

CHAPTER SIX: Before the break-up…isang masakit na pangako

Ken.

Having a beautiful and understanding girlfriend makes me feel that I'm the luckiest guy on earth. My world totally changed when Ella came in my life. She has a unique smile that can make my heart beats so fast. It’s so gay, I know but what do you expect from a man who is just simply madly, deeply inlove with a girl like Ella?

Good morning, Love. See you later. Tc. ILY. :)

A wide smile appeared on my lips when I read her message.

Mamaya ay magkikita kami at aayain ko siyang sumama magbakasyon papuntang Paris. Sana lang ay pumayag siya. Masaya akong nag-iisip tungkol sa bagay na iyon ng biglang tumunog ang cellphone ko, si Dad tumatawag.

"Hello, Dad! Yes, Ok po. See you in fifteen minutes." Mabilis akong nagbihis at pumunta sa opisina ni Dad. May importante raw siyang sasabihin sa akin.

Pagkapasok ko sa loob ng opisina ni Dad. Ay nandoon si Jay, ang best friend ko, one of the best man I've ever known. Nandito rin si Mommy at ang Mommy ni Jay na si Tita Sonia.

"Anak, nahanap ko na ang kapatid mo," walang anu-anong pasubaling sabi ni Daddy. Gumuhit naman ang ngiti sa labi ko.

"Nasaan siya? Anong pangalan niya, Dad?" tanong ko na tuwang-tuwa at nakita kong lumingon siya sa kinaroroonan ni Jay. Nakita ko pa ang pagtubig ng mga mata niya.

''Son, he is your long lost brother, Jay Willford," sabi ni Dad na hindi inaalis ang tingin kay Jay.

Nagulat ako nang bigla niya akong yakapin. Napayakap ako sa kanya at tinapik-tapik ang likod niya.

"Kaya pala ang gaan-gaan ng loob ko sa'yo. My blood is also running in your veins. Bro, welcome to the family!" sabi ko na hindi ko alam kung paano ko ilalarawan ang kasiyahang nararamdaman ko.

Matagal na naming hinahanap ang nawala kong kapatid. Halos 15 years kaming nangulila sa pagkawala niya. Piyesta noon sa isang bayan sa Batangas, ako ang kasama ng kapatid kong si Kier. Walong taong gulang ako noon at si Kier naman noon ay limang taong gulang pa lang.

Humiwalay siya sa pagkakawak sa 'kin at nagtatakbo sa kung saan. Hinabol ko siya pero hindi ko na siya nakita pa. Hindi naman ako napagalitan ni Dad noon pero sinisisi ko pa rin ang sarili ko dahil sobrang nalungkot noon si Mom.

The family decided to have a dinner tonight. So, I texted my girlfriend that our date is postponed. And she said it was okay and nothing to worry about. Napaka-understanding niyang girlfriend. I am the luckiest guy on earth because I have her in my life.

In the middle of our meal, I looked at Jay and I noticed that he looks so pale. Like a man who drank out one galloon of vinegar. He looks so weak. Akala mo, e, naglagay ng concealer sa buong mukha niya and then a minute after, he tumbled down on the floor.

''JAY!?" Tita Sonia scream still in shock. Dad and I got him up to the car and tool him to the nearest hospital. We are worried about him. We don’t know what’s happening to him.

While at the hospital, the doctor finally came in the room and talked to Tita Sonia.

''Sonia, I told you to come back yesterday pero hindi kayo bumalik. Ayaw bang magpa-chemo ni Jay?"  

"Ayaw niya Doc. Ayaw na rin naman niya pang umasa dahil alam naman niyang wala ng paraan para mapigilan ang sakit niya," sabi ni tita habang humihikbi na.