Ja żyję?

Rozdział 29

Nadszedł wyczekiwany od dawna moment: obiad z rodzicami.
Nie chciałam się stroić, miałam zamiar iść w przy dużej koszulce Nicka na krótki rękaw i jeansowe krótkie spodenki, ale zostałam powstrzymana przez projektantem od Dolce Gabbana:

-Żartujesz, prawda? Powiedz mi że żartujesz !

Zaczęła wskazywać na moje ciuchy:

-Nie nie żartuje, mam zamiar tak iść.

-Idziemy do pokoju !

-A...

-Powiedziałam !

-Dobra, dobra, bo mnie zaraz ciesz.

Zaciągnęła mnie do pokoju i zaczęła przeglądać moje ciuchy, lecz po jej minie widziałam że nic jaj nie pasuje:

-Widzę że nie ma za dużego wyboru, twoja szafa nie ma żadnej sukienki ani spódnicy?

-Nie.

-Pfffff.... Oh, ale jeśli mnie pamięć nie myli to ty masz jedną seledynową sukienkę na specjalne okazje, hmm...

-Yyyyyyyy... Nie, nie mam, zapomniałam ją w domu...

-No to lecimy !

-Co!?!

-No lecimy po sukienkę.

-Ale...

-Oi no weź, wiesz że rodziców o tej porze nie ma w domu a okna można łatwo otworzyć u góry.

-Ale my jeszcze nie miałyśmy szkolenia...

-Oj tam, oj tam, chodź !!!!

-Eeeeeeeeeeh...

-Chodź nie marudź.

Otworzyła okno i ciągnąc mnie za rękę wyleciała, przez całą podróż trzymała mnie za rękę.

Dolecieliśmy do domu i weszłyśmy przez okno do mnie do pokoju; Sam od razu poszła i otworzyła szafę... a tam... powieszona na wieszaku, jedna jedyna, nie szczęsną, seledynowa sukienka:

-No i proszę.

Powiedziała podając mi najgorszy ubiór świata: sukienkę:

-Naprawdę mam ubrać... to... coś?

-To jest rozkaz !

-Tak jest pułkowniku Sam.

Stanęłam na baczność i zasalutowałam.

Nagle razem z Sam usłyszeliśmy kroki, więc szybko zamknęłyśmy szafę i razem z sukienką wyleciałyśmy przez okno. Po 3 sekundach byłyśmy już na miejscu, miałyśmy właśnie otwierać drzwi wejściowe, lecz ktoś inny zrobił to przed nami:

-Dobra robota.

Przed drzwiami ukazał się Nick:

-Bardzo dobrze się spisałyście, lot przebiegł bez problemu i czujność nie zawiodła, od razu kiedy słyszałyście kroki uciekłyście, bravo !