"Buzun altında can çekişirken bulmuştu beni şifam, dudaklarıma yaşam nefesi vermişti."
Peki, beni ölümün soğuk karanlığından çekip alan, ruhuma nefes olan sıcak dudakların sahibi kimdi?
*
Terk edilen ve yalnız bırakılan bir çocuğun büyüdüğü kadar...
Yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayın, kar tanelerim:)))
Lana Del Rey, Dark Paradise
Canozan, Sar Bu Şehri
Kenan Doğulu, Doktor
8. BÖLÜM
''SOĞUK KIZ''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tek bir dünyada, aynı anda nefes alan milyarlarca hayat vardır. İlahi bir güçle kaderleri yazılır. Herkesin önceden kaderine yazılan bir ruh eşi vardır. Bazıları ruh eşini arar durur, bazıları ise fark etmez ama çoktan hayatına dâhil olmuştur.
Bakışlarımı orman yeşili gözlerinden alamadım. Soğuk esen kış rüzgârının altında ikimiz de üşüyorduk ama asla sorun etmiyorduk.
Büyük bir ortak noktamız vardı,
Soğuk...
Elimi elinden çektim. Burukça gülümsedim, karanlıkta bile belli olan ebru sanatı gibi orman tonlarının gözlerinde dağılan bakışlarına bakarken.
''Sandığından daha az tanıyorum seni.'' dediğinde ilgiyle onu dinlemeye başladım. Bakışları, yüzümün her miliminde dolaştı. ''Ben, sadece buzda kayan o küçük kızı tanıyorum. Daha doğrusu tanımaktan çok onu gördüm.'' Ayaklarını yerden kesti ve kaputta geriye doğru kayarak tam da dibime kadar gelip oturdu. Bacaklarımız birbirine değiyordu artık. Ellerimi, önünü kapattığım deri ceketimin ceplerine soktum. ''Madem yeni tanıştık, bana kendini anlatsana.'' Keyifli erkeksi sesi kulaklarıma çarptığında burnumdan nefeslenir gibi güldüm. Dudaklarımı yaladım.
''Ben, namıdiğer Soğuk Kız.'' Gözlerime bakan gözleri parladı. ''Başıma ne geldiyse hep bu soğuk mevsimde geldi ama en sevdiğim mevsim, soğuk mevsimdir.'' Şimdi o, beni ilgiyle dinlemeye başlamıştı. Saklı bir heyecanla devam ettim. ''Soğuğun, ruhumu yakan acılara iyi geldiğini düşünürüm. Ne zaman canım yansa sokağa çıkar, fırtınanın ya da karın içine atarım kendimi. Çocukluğumdan kalma bir alışkanlık.'' Beni anlıyormuş gibi başını salladı. ''Dışarıda kar yağan bir sokak, bir zamanlar ailemle yaşadığım evden daha sıcaktı.'' Bakışları durgunlaştı. ''Yatağımdaki yorgan, kardan daha soğuktu.''
Ağlayarak yorganımın içine girdiğimi ve titreyerek uyuyakaldığımı hatırlıyordum. Halbuki ev sıcaktı ama hissettirdikleri buz gibiydi. Yine bir vakit babamın sevgisizliğine ve annemin beni iteklemelerine maruz kaldığımda odama gitmek yerine sokağa atmıştım kendimi. Henüz sekiz yaşındaydım ve akşam ezanı okunmak üzereydi. Mevsim kıştı ama kar yağmıyordu, sadece kuru bir soğuk vardı, biraz da esinti. Peşimden ne annem gelmişti ne babam. Küçücük bedenime rağmen dondurucu hava, küçük kalbimdeki yangına iyi gelmişti. Üşüdükçe ağlamam kesildi, soğuktan titredikçe kalbimin sızısı dindi.
