Mia Mona

4. Inspiratiebom

Tijdens zijn wandeltocht had hij al een snelle schets hij gemaakt in zijn hoofd voor de toekomstige kathedraal. 'Nu dit nog op perkament brengen, een paar aantekeningen bij schrijven zodat het duidelijk word en dan heb ik gedaan!' Bedacht Leonardo enthousiast. Na een kwartier nadenkend wandelen was had hij zijn thuiskomst bereikt. Hij pakte wat inkt en een pen om op het perkament de constructie van het gebouw te beginnen tekenen. Hij begon met de grondplan van de kathedraal die hij gotiek wou maken. Hij begon met het plattegrond dat hij van boven wou laten uit zien zoals het kruis van Christus. Het geheel wou hij laten maken uit stevig beton zodat het nog lang zal kunnen meegaan en zich bestand kon bieden tegen de oorlogen. Dit gebouw wou hij groots maken dus zorgde hij ervoor dat er luchtbogen in verwerkt konden die dienden voor stevigheid. De bijhorende versiering was ook al mooi meegenomen. De ingang van de kathedraal moest uit een boogvormige houten deur gemaakt worden, net zoals de ramen. Leonardo gaf zich het bevel om kathedraal te ontwerpen waar de kleine Italiaans stad Florence wereldberoemd mee zou worden. Het bouwwerk zal inderdaad eeuwig duren maar dat had hij er voor over. Hij was een pientere man die altijd verder dacht dan normaal. Zeker als het op constructies aankomt. Dit was voor hem dus een handelbare opdracht. Zijn pen gleed vloeiend snel over zijn perkament. Zijn inspiratie was het sterkst als het avond was dus bleef hij uren verder werken aan het voorplan. Hij verbeterde details. Die details werkte hij ook nog uit en zo werd zijn constructie van de kathedraal zo goed als perfect. Zijn resultaat was verbluffend. Het blad was compleet gevuld met fraaie aantekeningen en toch was het een overzichtelijk resultaat. Leonardo was verschoten van het late uur. Hij berekende dat hij wel 5 uur moet gewerkt hebben aan het voorplan. Cesare was al zijn uren zeker niet waard maar hij deed het grotendeels voor het geloof en de onlangs overleden paus. Nu Leonardo een paar uur vrije tijd had wou hij nog een wandeltocht doen rond de oude gotische kerk. Stel dat het Italiaans hof nog open is dan kon hij zijn uitslag van de constructie al op de schrijftafel van Cesare leggen dan had hij zekerheid dat Cesare niet kon klagen over het uur dat dat het perkament werd geleverd. Na het veilig op slot doen van zijn studio kon Leonardo met een rustig hart vertrekken. Dat zijn woning werd gesloten was voor hem uiterst belangrijk want er bevinden zich waardevolle spullen daar. Niet alleen waardevol qua geld maar ook schilderijen en schetsen waar hijzelf een aanzienlijke connectie mee had. Met het laatste avondmaal had hij ook zo'n connectie maar hij had dat schilderij verplicht op een muur moeten schilderen. De laatste tijd maakte hij zich ook zorgen over hoelang het laatste avondmaal nog zal kunnen meegaan. Hij had dat schilderij met een soort verf geschilderd dat hij nog nooit had gebruikt dus hij kon niet met zekerheid zeggen dat het een robuust schilderij was. Toen Leonardo aan de zondagsmarkt aankwam waren sommige marktjes al weg en net zoals het volk. De staanplaatsen die er nog waren, werd opgeruimd door de verkopers. Net zoals gewoonlijk had de zondagsmarkt weer veel succes en waren al de bezoekers met leuke prularia terug naar huis gekeerd. Als Leonardo voorbij de zondagsmarkt was wist hij dat de kerk ook erg dichtbij was. Daar wou hij nog een dankgebed opzeggen voor al de goede gebeurtenissen die hij al heeft kunnen meemaken op zijn leeftijd. Toen hij de stille kerk binnenkwam kwam zijn deur op een kier te staan en maakten de scharnieren een piepend geluid. Het gepiep was over heel de grote kerk verstaanbaar en weergalmde over het gebouw. De beheerder van de kerk keek even om naar de richting van het vreemde geluid maar deed dan zorgeloos weer door met het dweilen van de kerk. Leonardo deed uit respect zijn hoed af, nam een kruisteken en ging gaan zitten. Eén iets verstond Leonardo niet: 'Waarom al deze smaakvolle en gedetailleerde schilderijen en beelden van Jezus terwijl Hij zelf liever wenste dat het een sober iemand moest blijven waar er geen monumenten en heisa rond word gemaakt? Natuurlijk doen de mensen dit uit respect voor hem maar als teken van respect zou ik doen wat hij het liefst had... Eenvoudige kerken die niet bestrooid zijn met kleur en elegantie.' Bedacht hij. Eerst zegde hij het onze vader op en daarna volgde het wees gegroet. Achter dat bad hij nog voor positieve reacties op zijn zopas gemaakte constructie van de aankomende kathedraal en een geslaagd kopie van het laatste avondmaal. Hij maakte nog een vredig kruisteken voor hij vertrok en ging toen weer door de lawaaierige deur. Leonardo vond dat de zon die bijna onder was betoverende kleuren uitstraalde die hij nog nooit had gezien. Hij vond dat het een parel van een schilderij zou kunnen worden, tevergeefs had hij zijn schildergerief niet mee dus besloot hij maar verder te stappen. De grijsharige man wist dat 2 huizen achter de kerk het Italiaans hof zich bevond. Toen hij daar aankwam hoorde hij een bekende stem achter zich

'Meneer Da vinci!' Leonardo keek nieuwsgierig achter zich.
'Andreas! Blij u te zien.'
'Insgelijks meneer Da vinci. Wou u ook nog een stapje in de wereld zetten op de late avond?'
'Onder andere... Ik wou het zware werk dat ik vanmiddag heb gericht toch nog even van me afblazen en ondertussen dit voorplan ook nog een plaatsje geven in het Italiaans hof.'
'Anders zou ik dat wel met plezier voor u willen doen hoor, maar ik zag net dat het ondertussen al 11 uur is en mijn vrouw zal wel al ongerust zijn vermoed ik. Ze heeft niet graag dat ik s 'avonds te lang wegblijf, ziet u.'
'Dat begrijp ik wel hoor, ga maar. We zullen morgen op het hof wel verder praten over onze samenwerking van de replica.' Zei Leonardo wuivend
Na het afscheid nemen nam Andreas zijn stappen huiswaarts terwijl Leonardo te zien was richting het Italiaans hof. Hij merkte op dat al de fakkels al waren uitgedoofd en er geen leven meer te bespeuren was in het hof. Als hij aan de grote ingang aankwam merkte hij op dat deze gesloten was. De zon was al onder en het werd al snel duidelijk dat de duistere lucht een teken gaf om naar huis te gaan. Blijkbaar was dit exact wat de mensen deden want er was niemand meer te zien in de stad. Het werd al merkwaardig snel donker en Leonardo signaleerde mensen die hun gordijnen dichtdeden en hun deur afsloten. Leonardo gaf echter niet op en wou weten of dat er een deur achter het Italiaans hof open was. Het enige geluid dat hij nu hoorde was het geritsel van de bladeren en zijn eigen voetstappen... Hoe stil die ook waren. Leonardo zag niemand hoorde, niemand maar voelde wel dat er iemand in de buurt was. In het aanvoelen van andere aanwezigen was zeer sterk. Zijn gevoel heeft hem nog nooit bedrogen. Als hij aankwam aan de achterdeur van het Italiaans hof was het windstil. Hij werd opgeschrikt door het luiden van de klok. Na het twaalf keer luiden van de klok wist hij dat een donkere nacht van start is gegaan.