Yes, He Is ||Larry A.U. #Netties2016||

~11~

'Echt niet.' Hier leek er iets om te slaan bij Louis, hij keek met glazige oogjes in die van Harry, die hem hoopvol aankeken.

Langzaam, met onzekere passen  bewoog Louis zich uiteindelijk, heel voozichtig Harry's richting weer in. Harry kon een kleine opkrulling van zijn lippen niet verzijgen en volgde de jongen bij elke beweging die hij maakte.

Uiteindelijk kwam hij aan bij de grote jongen die hem wachtend had bekeken. In een fractie van een seconde had hij de kleine hand van de jongen vastgegrepen en trok hem ruwweg de kamer, uit de trap op.

.

Aangekomen in de woonkamer werd Louis op de bank geduwd en kwam Harry tegenover hem staan. Zijn hoofd stond onderzoekend naar Louis gericht.

'Je moet me helpen.' De woorden waren zijn mond uit voor hij het zelf door had. En na die woorden, kwam de rest vanzelf.

Harry vertelde ademloos zijn verhaal. over het bedrijf van MiCa en Johns en wat die met elkaar te maken hadden, over de gestolen informatie en over de loods waar het lag. Loods 34. En over de moord die gepleegd moest worden in Rusland.

Na zijn hele verhaal keek Harry hem nog even ademloos aan, terwijl Louis' mond lichtelijk open was gevallen.

'Wat kijk je? Je ziet eruit alsof je bent aangereden door een dode eend.' Zijn droge sarcasme liet Louis zachtjes lachen, maar ook zette het hem aan het denken.

Hij kon mee gaan met Harry, en blijven leven. Of hij kon hem afwijzen en sterven.

De eerste optie was aanlokkelijker.

'Oké, ik doe mee.' Waren de vier simpelste woorden die hij kon bedenken, maar die zoveel impact zouden hebben op de rest van de dag.

Harry leek even op te lichten als een klein gloeilampje en stapte meteen op Louis af, die weer meteen in één dook. Harry daarentegen rolde met zijn ogen en trok Louis voor de tweede vandaag een trap op.

'Als je mee gaat, moet je wel toonbare kleding aan hé?' Mompelde Harry met een afkeurende blik op Louis' versleteb kleding. Die Harry hem overigens zelf had gegeven.

.

Stommelend en struinend kwamen ze boven aan de trap. Louis liep achter Harry aan, vanwege zijn tekorte weet aan richting.

Hun voetstappen werden gedempt door het tapijt dat de vloer bedekte in de gang. De muren waren geschilderd in verschillende tinten grijs en hier een daar stonden wat verdwaalde kastjes en laatjes. Het oogde ondanks de rommel nog redelijk opgeruimd, wat een redelijk intimiderende indruk opwekte bij Louis. Al kon hij niet precies plaatsen waarom.

'We zijn er.' Galmde Harry's stem door de kostbare ruimte.

Ze waren gearriveerd voor een grote, zwarte deur. Er leek een donkere walm van af te komen, wat waarschijnlijk deels te maken had met het feit dat de deur ook donker gekleurd was.

Louis schudde zijn hoofd even heen en weer om de gedachtes er uit te laten vliegen. Zijn zachte bruine haren leken te zweven en bewogen mee op het ritme van zijn bewegingen. Hary bekeek hem even onbegrijpend en haalde vervolgens onverschillig zijn schouders omhoog, als teken dat het hem vrij weinig boeide wat er allemaal in de hersens rond spookte van dat kleine jongentje.

Harry zette kracht op de deur en liet hem open glijden. Een kamer vn an immense grootte kwam te voor schijn. Alle muren waren wit, behalve de muur recht voor de twee jongens, die was zwart. Daar stond ook een groot tweepersoonbed tegen aan gezet. Aan de linker muur bevonden zich twee deuren, eentje met het opschrift: kleding. En eentje met het opschrift: badkamer. Vervolgens was er aan de muur tegenover de linker muur, de rechtermuur dus, nog een deur, maar daar stond geen opschrift op, alleen een slot. En Louis moest er niet aan denken wat zich daar allemaal bevond.

Louis had nooit gedacht dat Harry hem ooit deze kamer in zou laten, maar toch gebeurde het. De kamer leek te duur voor woorden, als je ook naar de accesoires keek.

Met langzame passen betrat hij de onbetaalbare ruimte, of eigenlijk duwde Harry hem erin.

Louis voelde weer twee handen zijn heupen omklemmen en merkte dat hij de kamer door geduwd werd.

Met een zachte plof voelde hij zichzelf zakken op een kussen. Een zacht voorwerp deukte even in, en daaraan merkte Louis dat hij zich op een bed bevond.

Heel even dacht hij angstig dat Harry iets met hem wou doen, maar die draaide zich ineens om en liep de tegenovergestelde richting in. Een haast onmerkbare zucht rolde over Louis' lippen.

Harry was aangekomen bij een deur, het was de witte deur met het opschrift: kleding. Hij dook als het ware de kast in en trok verschillende kledingstukken eruit. Af en toe hoorde Louis hem afkeurend mompelen of een enthousiast kreetje slagen.

Na iets dat minstens een half uur leek trok Harry zich eindelijk triompfantelijk terug uit de inloopkast. Zijn armen waren gewikkeld om een hoopje stof, dat aanzichtelijk kledimg moest voorstellen. Hij gooide het naast Louis neer. Het kwam, net als Louis, met en zachte plof op het bed. Louis pakte het met een gezicht alsof het poep was en hield het omhoog, zodat het hele stuk zichtbaar was.

Het was een skinnyjeans, die waarschijnlijk te klein was voor Harry, maar precies goed voor Louis. Onder de broek kwam een wit t-shirt met korte mouwen vandaan. Zijn wenkbrauwen fronsden zich lichtjes en het puntje van zijn tong stak uit zijn mond. Het t-shirt kon nog wel, maar die broek?

'Kleed je om!' Louis schrok op van de harde stem die de kamer vulde. Hij liet de kleding vallen en keek Harrry geschokt aan.