Sa Dulo ng Huling Bus

Chapter 5: Crossroads

Hindi agad umuwi si Rafa nang gabing iyon.

Bitbit ang sketchpad ni Eli—ang natagpuan niyang naiwan sa bench—naglakad siya pauwi na parang wala sa sarili. Pinilit niyang itanggi ang hinala sa kanyang dibdib. Pero totoo na. Malinaw. Lahat ng clue ay nandoon sa mga guhit ni Eli. Mga mukha. Isang ticket. Isang bus. Isang araw. Isang pangyayari.

At sa huling pahina, isang retrato:

Isang balita mula sa diyaryo—naipinta sa lapis.

"Binatilyong lalaki, patay sa aksidente sa huling biyahe ng bus. July 17. Rosario Highway. Hindi pa natutukoy ang buong detalye ng insidente. Walang nakasama. Isang sketchpad ang natagpuan sa lugar ng aksidente..."

Isang sketchpad. Isang pangalan: Elijah Cruz.

Naramdaman ni Rafa ang pag-ikot ng mundo. Nawala ang init sa balat. Lahat ng usapan, bawat gabi, bawat titig—umiikot sa isang katotohanan: Hindi na buhay si Eli.

Hindi siya pumasok kinabukasan. Nagkulong sa kwarto, pinagmamasdan ang bawat pahina ng mga guhit. Hindi niya alam kung ano ang nararamdaman niya—galit? Lungkot? Takot?

Pero higit sa lahat, pagkalito.

"Bakit ako?"

"Bakit ako ang nakakakita sa kaniya?"

"Bakit siya bumalik? At bakit ngayong ako na ang natuto nang magmahal, saka siya mawawala?"

Gabi. Terminal.

Dumating siya ng mas maaga kaysa dati. Wala pang hatinggabi. Basang-basa ang bench. Umuulan. Pero hindi siya umalis.

Sa wakas, dumating si Eli. Nakayuko. Nakalubog sa hoodie ang mukha. Parang alam na rin niya.

"Alam mo na," mahina nitong sabi.

Tumango si Rafa. "Oo. Eli..."

"Hindi ko sinasadya. Hindi ko rin alam kung bakit ikaw lang ang nakakakita sa'kin. Baka dahil ikaw ang una't huling taong tiningnan ako bilang ako, hindi bilang nawawala."

Hindi agad nakasagot si Rafa. Tiningnan lang niya si Eli, pinipilit tandaan ang bawat linya ng mukha nito.

"Bakit hindi mo sinabi?"

"Natakot ako. Ayokong matapos agad ang gabi natin."

Tahimik. Langit. Ilaw. Mga paang naliligo sa ulan.

"Rafa..." tawag ni Eli. "Alam kong hindi ito pangmatagalan. Pero pwede ba, sa gabing 'to, ituring mo akong totoo pa rin?"

Lumapit si Rafa. Hindi niya kayang hindi.

Tumabi siya. Hinawakan ang kamay ni Eli. O tinangka—pero gaya ng inaasahan, malamig. Hangin. Hindi balat.

"Hindi kita kailanman itinuring na wala."

Oras ang kalaban nila.

12:30 AM.

Mabilis na.

"Eli," sabi ni Rafa, hawak ang sketchpad. "Bago ka mawala... gusto kong malaman mong minahal kita."

Tumulo ang luha sa pisngi ni Rafa. At sa panandaliang sandali, parang may mainit na dampi sa kanyang pisngi—parang hinawi ng isang multo ang luha niya.

"Salamat, Rafa. Sana kung may susunod man na buhay... mahanap uli kita. Sa tamang oras, sa tamang katawan. Sa pagkakataong wala nang huli."

12:59 AM.

"Eli..."

"Wala akong pinagsisisihan," bulong ni Eli.

Tumayo siya. Tumingin sa huling pagkakataon kay Rafa.

Pagkatapos ay lumakad siya palayo, unti-unting nababalot ng liwanag. Hangin. Alon. Katahimikan.

Hanggang sa wala na.

Walang paalam. Wala nang huli. Wala na si Eli.

Umaga.

Gising si Rafa. Walang luha, pero may bigat. Dinala niya ang sketchpad sa isang art café malapit sa unibersidad. Iniwan niya ito doon, may note:

"This is for someone I loved, even if the world said he never existed. May this art make you feel alive, the way he made me feel."

Sa sulok ng terminal, may batang lalaki, hawak ang sketchpad na iniwan. Nagpinta siya ng bituin. Tumingin sa langit. Tumingin sa bench. Ngumiti.