Seni Bana Getirdi (Sevdim) [TAMAMLANDI]

[33] "Seni bana getirdi."

"Artık bu hastalığa lanet etmiyorum. Şükrediyorum..."

Yüzümü gömdüğüm yerden çıkarıp Onur'a baktım. Onur da ağlıyordu. Ama benim gibi salya sümük değildi. Ağlayışı bile ayrı bir havalıydı. yatağın köşesine oturup ellerimi yavaşça kaldırıp yanaklarına koydum. Baş parmaklarımla akan yaşları temizlemeye başladığım da merakla "Neden?" diye sordum. Ağladığım için çatallaşmıştı sesim ve fısıltıdan farksızdı.

Onur da aynı benim gibi ellerini yanaklarıma koyup sildi göz yaşlarımı. Ama öyle bir bakıyordu ki o an bana... sanki yılların özlemi vardı o gözlerde. Elleri öyle narin hareket ediyordu ki... sanki dünyadaki en kırılgan şey benmişim de o beni korumaya çalışıyormuş gibi... Sesi öyle etkileyiciydi ki... sanki kalbime ulaşmak istiyormuş gibi... "Çünkü..." diye fısıldadı gözlerimin içine bakarken. "Çünkü seni bana getirdi."

"Onur..." diyebildim titrek sesimle. Bu dediği... benim için o kadar etkileyiciydi ki... konuşamamıştım. Sadece ismini fısıldayabilmiştim. Sanki başka bir şey desem... sanki o an bir anda yok olup gidecekmiş gibiydi. Bir şey söylemek yerine onu kendime çekip tekrar sıkıca sarıldım. Verebileceğim en iyi cevap buymuş gibi... sıkıca, sıkıca sarıldım. Ve o erkeksi kokusunu ciğerlerime kadar çektim. Beynime kazımak istercesine çektim içime...

O an öyle huzurluydum ki... sanki olmam gereken yer, tam olarak burasıymış gibi hissediyordum. Onur'un kollarının arası benim olmam gereken tek yerdi. Bunu biliyordum. Bunu hissedebiliyordum. Kalbim beni öldürecekmişcesine hızlı atsa da geri çekilmeyi bir an bile düşünmedim. Hatta o an dünya dursun istiyordum. Zaman dursun, her şey dursun... Sadece Onur ve ben kalalım. Böylece kalalım... Sonsuza kadar... Ama her güzel şey gibi bu anında bir sonu vardı ve gelmişti.

Hastane için uygun bir durum olmadığı için yavaşça geri çekilmek zorunda kaldım. Onur'un sildiklerinin yerini hemen yenileri aldığı için beceriksiz hareketlerle onları silmeye çalışarak gülümsedim. Bir yandan akan göz yaşlarım ve gülmeye çalışan dudaklarım tuhaf bir ikilem oluştursa da o an bunu umursamıyordum. O an aklımda olan tek şey mutlu olduğumdu. Mutluydum. Uzun zamandır ilk kez bu kadar mutlu olmuştum. Ve bu Onur'un sayesindeydi. Üzüntülerimin kaynağı da oydu ama önemli olan mutluluğumun da kaynağı olabilmesiydi...

Onur'un bakışlarındaki tedirginliği fark etmekte biraz geciksem de gördüğümde içimi bir hüzün kapladı. Ne olmuştu ki şimdi? Sormaya korksam da en sonunda "Ne oldu Onur?" diyebilmiştim.

Onur ilk önce gözlerini benden kaçırdı. Ardından derin bir nefes alıp benim gözlerime dikti gözlerini. "Söz verdin. Hep yanımda olacaksın, değil mi?" dediğinde gözlerimin önünde istemsizce anılarım belirdi.

"Dede! Beni yalnız bırakmayacaksın. Söz verdin!" diyerek bağrınırken dedemin bana verdiği o küçücük söze tutunuyordum. Onun beni bırakmasını istemiyordum. O bana söz vermişti. Beni bırakmazdı. Bırakamazdı... Zorlukla konuşmaya başladığında göz yaşlarım şiddetlenmişti. "Güzel torunum... her zaman... yanında olacağım... beni göremesem de... seni... asla... yalnız... bırakmayacağım..."

O an aklıma gelince ister istemez gözlerim doldu. O anın etkisinden kurtulmak isteyerek hafifçe silkindim ve Onur'un tedirgin bakışlarına odaklandım. Sesime yüklediğim kararlılıkla konuşmaya başladım. "Yalnız kalmana asla izin vermeyeceğim. Her zaman yanında olacağım. Ve sende... beni yarı yolda bırakmayacağına söz ver!"

Onur'un gözlerindeki tedirginlik kararlılıkla yer değiştirince gülümsedim. "Söz veriyorum!" dediğinde elinin üzerine elimi koydum. "Sana güveniyorum..."

O sırada komidinin üzerindeki telefonunu fark ettim. Çenemle onu işaret edip "Telefon numaramı vermemi ister misin? Böylece her zaman bana ulaşabilirsin." dediğimde Onur şaşırarak bana baktı. "Gerçekten mi?" dediğinde başımı salladım. Hemen telefona alıp avucumun içine bıraktı. Telefona numaramı kaydettikten sonra ona geri verdim. Ve o an bir kuralı daha çiğnediğimi fark ettim. Bu aralar kuralları çiğnemekte hobi olmuştu bende!