Kidnapped by One Direction

Hoofdstuk 11✔️

'Het was een verrassing.' Zegt Niall met een zachte zucht. Ik veeg de tranen van mijn wangen af en kijk ze aan. 'Hoe lang moet ik hier blijven?' Vraag ik. 'Weten we niet Lou, we kunnen je niet zomaar laten gaan. Als je het tegen iemand zegt dat wij je hebben ontvoerd dan is one direction over.' Mompelt Liam. 'Oh, dus jullie vinden de band belangrijker dan het leven van een fucking meisje?' Roep ik en alle boosheid komt weer in mij op. 'Jullie geven me zelfs een slaapkamer.' Mompel ik er achter aan en loop weg van de jongens, naar een andere kamer. Ik gooi de deur achter me dicht en loop de kamer verder in. Er staan twee bedden, allebei tegen de muur. Ik loop naar de balkondeur en trek er aan om te kijken of hij open is. Hij gaat open, en ik stap naar buiten. Ik ga op een van de stoelen zitten die er staan. Ik trek de onesie verder over mijn handen heen en trek mijn benen omhoog. De tranen stromen ondertussen nog steeds van mijn wangen. Waar het allemaal vandaan komt, geen idee. Überhaupt waar deze depressieve bui vandaan komt, ik zou het niet weten. Het is me gewoon te veel, dat ik allebei mijn ouders niet meer kan zien, mijn zus, mijn vrienden. En ik zie ze pas over weet ik veel hoe lang. Misschien zit ik hier wel de rest van mijn leven.

•~•

'Fuck fuck fuck.' Hoor ik in de verte. 'Ze is helemaal koud.' En even later voel ik twee extreem warme armen mij optillen. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het lukt me niet echt. Ik mompel wat en nestel mijn hoofd dichter tegen het persoon dat mij vast heeft. De stemmen om mij heen klinken steeds zachter en verder, en uiteindelijk hoor ik niks meer.

Ik word wakker van een hoge schreeuw. Dit keer gaan mijn ogen wel open. Ik kijk met spleetogen om mij heen en zie dat ik in de badkuip lig. Niall staat bij de deur van de badkamer, en Louis staat er ook bij. 'Jij kan ook niks.' Grinnikt Niall. 'Ik kan best veel!' Verdedigt Louis zichzelf. Ik lach zachtjes, wat de jongens doet omkijken. 'Je bent weer wakker!' Zegt Niall blij. 'Kan iemand me vertellen wat er exact is gebeurt?' Vraag ik zacht. 'Ja moment ik kom zo bij je. Maar Louis heeft thee over zijn hand gegooid.' Zegt Niall en hij maakt de doek in zijn handen weer nat onder de kraan. Hij drukt de doek in Louis zijn handen en komt naast het bad zitten. 'Okay, waarom zit ik in jou onesie in een bad?' Vraag ik lachend. 'Nouja uhm. Je was dus boos, en je liep de kamer van mij en Louis in. En wij dachten dat je even tijd wou voor jezelf dus we zijn weer naar beneden gegaan. Maar na een uur wou ik je roepen voor wat eten, maar je reageerde niet. En uiteindelijk zag ik je op het balkon. Waarschijnlijk was je in slaap gevallen, maar je was helemaal onderkoeld. Dus vandaar zit je in dit bad.' Legt Niall uit. Ik knik zachtjes. 'En we vonden het ook zo raar om je half naakt in dat bad te leggen dus daarom heb je mijn onesie nog aan.' Ik grinnik. 'Bedankt.' Mompel ik. 'En ik weet niet waarom ik opeens zo boos werd en alles, het werd me even te veel denk ik.' Niall knikt. 'Het maakt niet uit, ik snap het wel. Wij zijn ook gewoon een stelletje klootzakken zonder hersenen.' Zegt Niall met een kleine glimlach. Ik glimlach terug. 'Valt mee hoor, soms.' Zeg ik lachend.

•~•

Bonjour allemaal weer. Ik zit ook weer is op wattpad. Ik moet meer uploaden, het word steeds dramatischer.. :p

Sorry voor het korte deel, maar ik wou het even hier bij afsluiten. Maar ik beloof jullie dat ik snel een nieuw deel schrijf :)