BECAUSE || Seo Changbin

~•~•~•~•

Çocukların yanına ilerlediğimde yerime oturmam için birkaçı kalkmıştı. Onlara tebessüm edip yerime oturduğumda Changbin çantamı sıra üzerinden önüme bıraktı. Ona teşekkür ettiğimde çok geçmeden ders başladığı için çocukların ne hakkında olduğunu bilmediğim sohbeti yarım kalmıştı.

~•~2 hafta sonra~•~

Alarmım ile gözlerimi açtım fakat biraz daha uyumayı dilerdim. Çünkü gözümü açar açmaz karın ağrısı ile iki büklüm oldum. Evet regl dim. Bazı kızlar gibi güle oynaya geçemiyordu bu dönemim. İlk iki gün asla geçmeyen ağrılar ile baş ediyordum. Dün akşam pek bir ağrı yoktu buda bugün ve yarının seçilmiş gün olduğunu açıklıyordu. Zorlanarak kalktım ve dolaptan bir ağrı kesici alıp su yardımı ile mideme gönderdim. Odama geri dönüp biraz uzandım fakat ağrının geçeceği yoktu ve ben dayanamıyordum. Yatağıma iyice girdim ve yorganıma sinerken bacaklarımı iyice kendime çektim.

Bugünlük üniversiteye gidemeyeceğimi anladığımda Changbin e haber vermem gerektiğini düşündüm. Kalkmaya mecalim olmadığı için baş ucumdan telefonuma uzandım ve birkaç kelimede okula gidemeyeceğimi söyledim. Sebebini söylemeden. Ağrı gerçekten baş edilemeyecek gibiydi. Her zaman ki gibi gözlerimi sıkıca yumdum ve gözlerimden bir iki damla akmasına izin verdim. Bu beni rahatlatıyordu. Çok geçmeden kapımın çalmasını ve ardından Changbin in sesini işittim.

-Eun... Şey iyi misin diye sormak için gelmiştim.

Sesimi biraz düzeltmeye çalıştım ve onu yanıtladım. Fakat pek başarılı olduğum düşünülemez.

+İyiyim Changbin.

-Eun sesin pek iyi gelmiyor. Bir şey mi oldu?

Hafifçe öksürdük ve yeniden seslendim.

+Hayır Changbin. Kendimi pek iyi hissetmiyorum sadece.

-Grip mi oldun? Hava pek te soğuk değil ama aslında.

+Hayır Changbin iyiyim.

Yeniden karnıma giren sancı ile dayanamayıp sessiz bir ağlama mırıltısı kaçtı ağzımdan ve onu takip eden iki göz yaşı. Neden bu kadar çok ağrıyorsa sanki!

-Haeun iyi değilsin galiba. İznin olursa giriyorum yoksa içim rahat etmeyecek.

Eğer cevap verirsem daha fazla endişelenirdi ses tonum ile . İzin vermediğim sürece girmez diye düşünerek ses çıkarmadım ve elimi karnıma daha çok bastırdım ağrının geçmesi dileğiyle. Ama sandığım gibi olmamış kapım açılmıştı. Yorganı hızlıca yüzüme çekerek yüzümü görmesini engelledim. Yaklaşan adım sesleri ve sonrasında yatağımda oluşan çöküntü ile yanıma oturduğunu anladım. Yumuşak sesi ile incitmeden sormaya çalıştığında yavaştan erimiştim. Ama şuan karın ağrısıyla ciddi anlamda eriyorum!

-Eun iyi misin?

Cevap vermediğimde yeniden sordu.

-Cevap vermediğin süreci daha çok endişeleniyorum.

Yutkundum ve sesimi iyi tutmaya çalışarak konuştum.

+İyiyim.

Devamını getirememiştim. Çocuk gibi hissediyordum. Ne kadar büyürsem büyüyeyim bununla başa çıkamıyordum.

-Sesin hiç öyle demiyor Eun.

Yorganımı yavaşça yüzümden kaldırdığında gözlerimi yumdum.

-Eun sen ağlıyor musun!

Endişe ile atıldığında gözlerimi yavaşça açtım.

-Ne oldu söyle bana. Hasta mısın?

Eli ile ateşim varmı diye kontrol etti fakat yoktu. Yeniden sordu.