UMAY - SESSİZ ÇIĞLIK

\9.BÖLÜM\

Umay'dan

Yeni doğmuş bebeklere ismi okunduktan sonra 'ismiyle yaşasın derler' her bebek gibi bana da dendi. Doğduğum andan itibaren sıklıkla duydum bu lafı gerek ailem gerek çevremizdekilerden. Benim ismim Umay koruyucu demek. Yıllar boyu önce vatanımı milletimi sonraysa ailemi korumak için yetiştirildim.

Asker bir aileye sahip olunca zaten en büyük ailenin bu vatan olduğunu çok iyi anlıyordu insan. Yıllarca oradan oraya göçmüş binlerce insanla tanışmıştım iyisiyle kötüsüyle birçok kişi tanımış birçok şey öğrenmiştim onlardan güveni öğrendiğim kadar güvensizliği de öğrenmiştim.

Vicdanın önemini öğrendiğim kadar vicdansızlığın önemini de öğrenmiştim. Bu hayatta birçok şeyi erkenden öğrenmiş erkenden büyümek zorunda kalmış bir çocuktum ben. Hatırladığım ilk şehit cenazesinde 5 yaşındaydım. Hatırladığım ilk saldırıda yine 5 yaşındaydım babamın gözlerimin önünde ilk yaralanışı arkadaşımın babasını kaybettiği zor bir gündü. Hatırladığım ilk esir düşüşümde 6 yaşındaydım.

Şuan 22 yaşında olsam dahi normal bir genç kızdan çok farklı bir hayat yaşamıştım canımı yakan anılarım olsa dahi yaşamımdan yaptıklarımdan gurur duyuyordum. Bazen acımasız olmam gerekse dahi verdiğim her karar attığım her adım vatanım için olmuştu. Benden götürüsü çok olsa dahi verdiğim her kararla gurur duyuyorum ve duymaya da devam edeceğim.

Verdiğim en zor karar hayatımı etkileyen en büyük karar olmuştu canımı yaksa beni şuan olduğum bu dipsiz kuyunun içine düşürüp elimden bu hayatta en sevdiğim şeyleri alsa dahi hiç pişman olmadım olacağımı da düşünmüyordum.

Sadece hayatıma etkisi oldukça büyük bir karar olmuştu ama bunu da atlatacaktım boşuna eğitilmemiştim bunu da atlatıp yoluma bir şekilde devam edecektim. Her zaman olduğu ve olacağı gibi.

Ailemi korumak için vatanımı satmamı istediler benden. Ailemi kurtarmak için hain olmamı istediler ya ailen ya vatanın dediler. Karar basitti ama duygusal yükü ağırdı. Vatanımı ve ailemi korumak bu hayatta öğrendiğim ilk şeydi vatanımı korumak için ailemi feda etmek ise asla öğrenmek istemeyeceğim ama zor yoldan da olsa öğrendiğim bir şeydi.

Vatanımı korumak için ailemin kanına buladım ben ellerimi vatanım için ailemin canını aldım ben. Verdiğim karardan hiçbir zaman pişmanlık duymadım ama öyle kolayca atlatıp önüme bakabileceğim bir karar değildi bu.

Annem ve babam ikisi de işinde çok başarılı birer askerdi. Kendilerini evlatlarını bu vatana adadılar bu vatan için yetiştirdiler ve bu vatan için şehit oldular. Onlarla her zaman gurur duydum ve duymaya da devam edeceğim tıpkı onlarında benimle gurur duyduğu gibi.

Gözlerimin önüne ikisinin de son anlarındaki gururlu tebessümü geldiğinde daldığım düşüncelerden sıyrıldım.

Gökyüzüne diktiğim gözlerimi kapatıp tebessüm ettim gözümden akan yaşları silmedim hissediyorum her gökyüzüne baktığımda onların varlığını yanımda olduklarını hissediyorum.

Elimi kalbimin üzerine koyup sessizce fısıldadım '' sizi çok seviyorum''.

Bir süre daha o şekilde durduktan sonra kendimi toparlayıp duygusal halimden arındım. Bugün yapmak istediğim birkaç şey vardı öncelikle Onura teklifini kabul ettiğimi belirtip daha sonra ise Kaan'la aramı düzeltmem gerekiyordu.

Kahvaltı saati yaklaşıyordu Onurun uyanmış olduğunu düşünüp günlerdir bakmadığım telefonumu elime alarak çıktım kaldığım odadan.

Sağ çaprazımda kalan odanın önüne geldiğimde üç kere usulca tıklattım kapıyı sakin bir ''gelebilirsiniz'' sesiyle girdim içeri Onur yatağını düzeltiyordu benim geldiğimi gördüğünde gözleri başta şaşkınlıkla açılsa bile sonrasında güzel bir gülümseme yer etmişti yüzünde.