Pareho naman, pero bakit?

3

Chapter 3

=======

"Nakaka-sad! Why do we have different schedules?"

"Kaya nga. Dash 46 ako tapos ikaw dash 45. Isang pagitan na lang, eh. Ayaw pa tayong pagsamahin na dalawa," saad ni Larry habang nakatingin kami sa schedule namin. Hawak niya ang schedule ko tapos ako naman ay hawak ang schedule niya.

Nasa iisang school nga kami pero magkaiba naman ang section. I'm not a sociable person so I will definitely have a hard time talking to new people. Mag-a-adjust na naman ako. Hirap naman masanay tapos biglang mababago ang nakasanayan.

Ang pakikioaghsociable talaga ang mahina sa akin. Palakaibigan naman ako pero hindi ko kasi alam kung paano makikipag-usap. ‘Yung tipong makaka-bonding mo sila ganun. Hindi rin naman kasi ako madaldal na tao kaya madalas ay tahimik ako.

Kahit nga kasama ko mga kaibigan ko ay tahimik ako pero nakikipag-bonding naman ako sa kanila mesyo nonchalant nga lang.

"So, let's eat," napaangat kami ng tingin ni Larry kay Papa ng magbaba siya ng isang tray na may lamang Jollibee.

Kahit may pagkain na sa harap ko ay hindi ko magawang maging masaya. Parang ang laki ng problema ko habang iniisip na hindi ko kasama si Larry sa iisang section.

"Pa, Larry and I are not in the same class," I said sadly to Papa but he kissed me on the head.

"It's normal, sweetie. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay makakasama mo ang mga kaibigan mo sa isang section. You also need to experience being alone. Being a college student also has its benefits, anak. It teaches us to be independent people. So we also need to learn to live on our own initiative."

Gets ko naman si Papa pero gusto ko talagang may kasama akong isang kaibigan man lang. Hirap na hirap talaga akong makipag-communicate sa ibang tao.

Napangiti na lang ako sa sinabi ni Papa at the same time ay mas lalong bumagsak ang balikat ko at ganun din si Larry. Sabi kasi ni Mama ay maikli lang kung sumagot si Papa o magsalita pero simula daw ng nakilala ni Papa si Mama ay nagsasalita na daw si Papa ng medyo mahaba. 

Parang kay Papa ako nagmana. I’m a friendly girl but I'm not a talkative girl. It looks like I should be independent now because I'm a college student na. I don't have a problem with being an independent person because I have to learn to be that too. My only problem is that I have a hard time being sociable with people because I'm shy. Lumalabas lang ang kakulitan ko kapag komportable lang ako sa isang tao.

Mga piling tao lang… I don't know but mapili ako sa tao para makausap iyon ng komportable ako. Kapag hindi ako komportable sa isang tao ay limitado ko lang sila makakausap o sumagot. I'm often quiet and don't speak. I'm also not an introverted girl so I'm often speechless.

"But Papa, I don't know how to commute mag-isa," anas ko. "I mean, marunong ako, but I still haven't memorized the way to get there. My schedule is odd so the first week is face to face and the next week is online class then Larry is even so online siya next week kaya hindi kami sabay. Paano 'yun?"

Nakakainis kasi. Nakapunta na kami pero hindi ako magaling magtanda ng daanan. Baka maligaw ako, natatakot ako. Nakabili na din naman kami ng school uniform. Sobrang puti nga lahat ng susuotin ko kaya kapag umulan madudumihan dahil sa putik. Hindi pa naman ako maingat sa paglalakad kapag umuulan.

May gamit na din ako. Ang kailangan ko na lang ay pumasok. Tamang-tama at may pasok na ako next week. Kinakabahan ako na na-e excite. Sana mababait ang magiging classmate ko para hindi ako mahirapan magkaroon ng bagong kaibigan o makikilala.