Like a stormy sky

Rozdział 14.

Nathaniel

Od poprzedniego spotkania z Nicole, nie widzieliśmy się ani razu. Przestała przychodzić do Charlotte, a na korytarzach w szkole unikała dosłownie wszystkich. Nawet na wiadomość o korepetycje mi nie odpisała. Nie wiadomo czemu ciągle siedziała mi w głowie. Wkurzała mnie jak nikt inny, ale godzinami mógłbym się wpatrywać w jej burzowe oczy. Martwiłem się o nią. Gdy udawało mi się ją zobaczyć, wyglądała jak żywy trup. Minęło ledwo dwa tygodnie od naszej ostatniej rozmowy, a ona wyglądała jakby schudła dziesięć kilo i w ogóle nie spała. Oczy miała przekrwione i gdyby nie makijaż, który nakładała, na pewno widoczne by były jej wory pod oczami. Zastanawiałem się skąd taka zmiana. Chciałem wiedzieć czy wszystko u niej w porządku. Postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce.

Zadzwoniłem domofonem. Liczyłem, że otworzy mi matka Nicole. Elizabeth wyglądała na miłą kobietę, ale patrząc na charakter córki, na pewno nie chciałem jej denerwować. Czekałem chwilę, aż ktoś podejdzie do drzwi, ale w końcu usłyszałem przekręcanie się klucza we drzwiach. -W czym mogę pomóc?-na szczęście to była matka Nicole. Wszystko zgodnie z planem.                      -Zastanę może pani córkę?                                                                                                                                                 -Tak. Masz do niej jakąś sprawę?-oparła się o framugę drzwi i ciągle mi się przyglądała.                      -Chciałbym, żeby pilnie wytłumaczyła mi jeden temat z biologii.-skłamałem.                                           -W takim razie, zapraszam.-uśmiechnęła się lekko i przepuściła mnie w drzwiach.                                 -Dziękuję pani Miller.-ruszyłem w stronę marmurowych schodach. Przed wejściem do pokoju dziewczyny, na chwilę się zatrzymałem. Nie siliłem się na pukanie.                                                                -Hej dziewczynko.

Nicole

Leżałam na łóżku i wpatrywałam się w sufit. Od dwóch tygodni właśnie tak spędzałam wolny czas, mimo że nie miałam go za wiele. Nie wiedziałam ile czasu upłynęło odkąd się położyłam. Początkowo chciałam zasnąć, ale mimo zmęczenia nie byłam w stanie. Za kilka dni miały być moje urodziny i to właśnie co roku był najgorszy dla mnie czas. Był listopad, wszystkie drzewa utraciły liście, a na termometrach widniały minusowe temperatury. Większość czasu było szaro. Mimo, że ogólnie nie byłam najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, okres jesienno-zimowy totalnie mnie dobijał.

Rozmyślałam tak nie wiadomo ile, aż ciszę przerwało mi skrzypnięcie drzwi.                                            -Hej dziewczynko.-w drzwiach stanął Nathaniel. Zerwałam się z łóżka.                                                        -Nate? Co ty tu robisz?                                                                                                                                                          -Przyszedłem sprawdzić co tam u mojej ulubionej korepetytorki.-oparł się o framugę drzwi i wpatrywał się we mnie przez dłuższą chwilę.                                                                                                            -Na co się gapisz?-przerwałam niezręczną ciszę.                                                                                                      -Źle wyglądasz.                                                                                                                                                                         -Dzięki, Nelson. Każda dziewczyna lubi to słyszeć.-przewróciłam oczami.                                                   -Nicole-podszedł do mnie, tak, że stał ode mnie kilka centymetrów.-nie o to mi chodziło. Jesteś piękna, i mam nadzieję, że o tym wiesz, ale od dwóch tygodni wyglądasz jak trup.                                -Nic mi nie jest.-odpowiedziałam, udając, że nie mam motylków. Uważa, że jestem ładna?               -Nicole, martwię się.                                                                                                                                                             -Pierdolenie.-prychnęłam.-Nic o mnie nie wiesz, nie znasz mnie.                                                                   -Ale chcę cię poznać.                                                                                                                                                            -Nie, nie chcesz.-odsunęłam się o krok.-Przyszedłeś tu w jakiejś konkretnej sprawie? Masz jakiś test?                                                                                                                                                                                              -Niezła próba, dziewczynko, ale nie zmieniaj tematu. Co się dzieje?-podszedł jeszcze bliżej. Stałam teraz bardzo blisko krawędzi łóżka.                                                                                                               -Wszystko w porządku.-wysiliłam się na delikatny uśmiech. Nie wiedziałam czemu tak bardzo go to interesuje. Nic o mnie nie wiedział. Nie mógł wiedzieć.                                                                                  -Kurwa, skończ kłamać.                                                                                                                                                       -A ty skończ udawać, że cię to w ogóle obchodzi.-splotłam ręce na klatce piersiowej.                           -Obchodzi. Od tej pieprzonej imprezy nie mogę przestać o tobie myśleć, Nicole.-wyznał.                    -Tak? Powiedziałeś, że nic do mnie nie czujesz. Zdecyduj się.                                                                            -Mam ci to udowodnić?-uniósł brew, a na jego usta wpełzł uśmiech o niezidentyfikowanym wyrazie. Spięłam się, ale nic nie odpowiedziałam, co brunet uznał za potwierdzenie.                          Chłopak popchnął mnie delikatnie na łóżko. Przez to, że stałam przy krawędzi, od razu wylądowałam na plecy. Położył się nade mną i podparł się na łokciach po obu stronach mojej głowy. Gdy chciałam coś powiedzieć, złączył nasze usta w pocałunku. Momentalnie oddałam pocałunek. Nie było w tym nic romantycznego. Oboje byliśmy zachłanni i chcieliśmy przejąć dowodzenie. Jednakże to Nate wygrał tą walkę. Oderwałam się na chwilę od niego, by zaczerpnąć tchu. Ku mojemu zaskoczeniu, chłopak nie pocałował mnie ponownie.                             -Coś nie tak?-spytałam speszona.                                                                                                                                   -Ty mi to powiedz. Nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie.-szepnął, nadal nade mną wisząc.  -Wszystko u mnie dobrze, Nate.                                                                                                                                      -Dobra, a teraz mów prawdę. Co się dzieję, młoda?-zaczął się podnosić, więc ja też usiadłam.        -To jakieś przesłuchanie?                                                                                                                                                    -Dokładnie. Mów albo inaczej się dowiem.-zagroził.                                                                                              -Wszystko dobrze.-skłamałam kolejny raz.                                                                                                                 -Czyli nie zrobiłaś nic sobie ostatnio?-spytał, a mnie coś zakuło w serce.                                                    -Nie.                                                                                                                                                                                             -Pokaż.-popatrzył na moje dresy. Dopiero teraz sobie przypomniałam, że byłam bez makijażu i w najgorszych ciuchach z szafy. Wspaniale                                                                                                                      -Nie będę się przed tobą rozbierać.-próbowałam grać na zwłokę.                                                                  -Nie będę powtarzał, Nicole.-groźnie.                                                                                                                          -Wspaniale, ja też.-usiadłam po turecku i oplotłam brzuch rękami.                                                           Chłopak westchnął i wstał z łóżka. Obserwowałam jak się do mnie zbliża.                                                -Masz ostatnią szansę.                                                                                                                                                         -Spierdalaj. Nie będę się przed tobą rozbierać, rozumiesz?-powtórzyłam ostro.                                     -Nie.-chwycił mnie za rękę i podciągnął do góry, zmuszając mnie bym stanęła na podłodze. Gdy to zrobiłam poczułam jak się unoszę. Odruchowo oplotłam chłopaka nogami w pasie.                      -Puszczaj mnie!                                                                                                                                                                        -Nie denerwuj mnie.-posadził mnie na biurku.                                                                                                        -Co ty robisz?-wychrypiałam, gdy rozszerzył moje uda i wszedł pomiędzy nie.                                        -Nie udawaj idiotki.-pociągnął za gumkę moich dresów i zaczął mi je zsuwać z nóg.                            -Spierdalaj!-odepchnęłam jego rękę.-To już podchodzi pod molestowanie.                                               -Przestań się zachowywać jak dziecko, chcę tylko zobaczyć co zrobiłaś.                                                      -To masz problem, bo ja nie chcę ci pokazywać!                                                                                                      -Nie, to ty masz problem. Ja chcę ci tylko pomóc, czy tego chcesz czy nie.-westchnął z rezygnacją.                                                                                                                                                                                -Dobra. Jeśli tak bardzo ci na tym zależy.-zrzuciłam z siebie dresy i czekałam na jakąkolwiek reakcje.                                                                                                                                                                                       -Boże...Nicole.-wyszeptał po czym zmiażdżył mnie w uścisku.                                                                         -Nate, udusisz mnie!                                                                                                                                                             -Czemu?-wychrypiał.                                                                                                                                                             -Nie przejmuj się tym. Daję sobie radę.                                                                                                                        -Nie, nie dajesz.-powiedział i po raz kolejny tego dnia mnie pocałował.