Like a stormy sky

Rozdział 9.

OD NICHOLAS:Spotkamy się?-taką wiadomość dostałam, prawie że sekundę po obudzeniu. Czy ktoś jest w stanie powiedzieć co mój były ode mnie chciał? Nikt? Ja też. Po kilku dłuższych chwilach wpatrywania się w wiadomość wystukałam odpowiedź.                                                            DO NICHOLAS: Po co?-zgasiłam wyświetlacz telefonu i zaczęłam się ogarniać. Nicholas pisał do mnie jedynie w dwóch sprawach. Chciał żebym ogarnęła mu jakieś zadania albo coś mu odwalało i chciał żebyśmy się znowu zeszli. Zerwaliśmy jakiś pół roku temu, bo ten "związek" przypominał jedynie przyjaźń. Właściwie nie wiem czemu nie zablokowałam jeszcze jego numeru. Spojrzałam na zegarek, była już piąta trzydzieści, co oznaczało, że mam niecałe czterdzieści minut do wyjścia. Ogarnęłam się jak zwykle i cichutko opuściłam dom. Wszystko byłoby dobrze, gdyby w autobusie w którym miałam jechać, nie siedział Nathaniel. Mimo, że była tam również Charlotte, wizja spędzenia z nim czasu w zamkniętej przestrzeni nie była mi na rękę. Przynajmniej miałam o czym rozmawiać z przyjaciółką.                                                                           -Hej Lottie!-przywitałam się, wchodząc do autobusu.-Kurwa, stara nie uwierzysz!                                  -Ej! Ja też tu jestem!-wtrącił się brunet.                                                                                                                        -Niestety.-przewróciłam oczami i znów wróciłam do Charlotte.-Wiesz kto do mnie napisał?              -No nie pierdol, znowu on?-moja przyjaciółka nigdy nie lubiła Nicholasa. Pokiwałam głową.            -Kto?-spytał Nate wyraźnie zainteresowany.                                                                                                              -Z całym szacunkiem, drogi kuzynie.-zaczęła Lottie z kamienną twarzą- Nie interesuj się, bo kociej mordy dostaniesz.-z moich ust wyrwało się ciche prychnięcie.                                                            -To aż taka tajemnica?                                                                                                                                                           -Nie, po prostu cię nie lubię.- odpowiedziałam.                                                                                                        -Dzieci i ryby głosu nie mają, dziewczynko.                                                                                                                 -W takim razie siedź cicho.-wyszczerzyłam się sztucznie i wyciągnęłam telefon.-Masz Lottie. Odpisał coś jeszcze?                                                                                                                                                               -O matko!-dziewczyna wyszczerzyła oczy.-To się kolega troszkę zagalopował.                                         -Czuję się pominięty.-mruknął chłopak, ale zupełnie go zignorowałyśmy.                                                  -Dawaj to!-wyrwałam brunetce telefon.                                                                                                                       OD NICHOLAS: Tęsknie za tobą misia, możemy jeszcze wszystko naprawić. Nie zależy ci?        Gdy to zobaczyłam prawię wybuchłam śmiechem. Powstrzymywał mnie jedynie fakt kilku uczniów akademii siedzących na przodzie autobusu. Przecież idealna zastępczyni przewodniczącej, nie drze się na cały głos w miejscach publicznych.                                                             -Powiecie mi o kogo chodzi?-znów wtrącił się brunet.                                                                                          -O Nicholasa, którego nie znasz Nelson.-odparłam wgapiając się w wiadomość.                                    -Co mu odpiszesz?-spytała Charlotte.                                                                                                                           -Zobaczysz.-zaczęłam stukać w klawiaturę na telefonie.                                                                                     DO NICHOLAS: NIE!!! Daj mi wreszcie spokój Nicholas!                                                                                 Podałam telefon przyjaciółce, na co ona spojrzała na mnie z uniesioną brwią.                                        - Co ty taka delikatna? Daj mu do zrozumienia, że to koniec.-zaczęła pisać wiadomość.                      -Kim jest ten cały Nicholas.-zagadał Nate po raz nie wiem już który.                                                             -Atencji potrzebujesz?-popatrzyłam na chłopaka.-wysiadamy Charlotte.-szturchnęłam dziewczynę, która wciąż coś pisała na moim telefonie.                                                                                        -Twojej, dziewczynko, nigdy. Ale jestem ciekaw kto to jest.                                                                                -Po pierwsze, przestań mnie tak nazywać. Po drugie to nie twoja sprawa.-wysiadłam z pojazdu.   -Masz, Col.-Jezu, błagam nie nazywaj mnie tak! Dziewczyna wcisnęła mi telefon do ręki.                  -Col?-Nate uniósł brew.                                                                                                                                                       -Nelsonowie mają dziwną tendencje mówienia do mnie moimi znienawidzonymi sformułowaniami.-odpowiedziałam, gapiąc się w telefon.                                                                                 DO NICHOLAS: Odpierdol się w końcu. Z nami koniec. Znajdź sobie kogoś innego. Nie pisz i nie dzwoń. Nie nazywaj mnie "misiu" i nie zesraj się z tymi wiadomościami. Do niezobaczenia.                                                                                                                                                                        -Charlotte! Nie uważasz, że trochę przesadziłaś?                                                                                                    -Nie. Zablokuj go teraz.-zrobiłam to co powiedziała. W sumie powinnam zrobić to już dawno.        -O! Hej Miller!-usłyszałam męski głos za plecami. Stał za mną Olivier Smith, z którym kiedyś się przyjaźniłam. Olivier to średniego wzrostu blondyn o zielonych oczach z dobrego domu.                  -Cześć!-przywitałam się uśmiechając się ciepło.-Dawno cię nie widziałam, a przecież chodzimy do tej samej szkoły.-zaśmiałam się cicho. Przy byłym przyjacielu również musiałam udawać idealną, grzeczną dziewczynkę przez co natychmiast zmieniłam ton głosu. Nathaniel, który stał za mną prychnął gdy go usłyszał, na co zgromiłam go wzrokiem.                                                                    -Byłem z rodzicami na Malediwach i dopiero wczoraj wróciliśmy.-przeniósł wzrok na Nate.-Nicki, przedstawisz nas?-ja pierdole, czy ludzie nie mogą nazywać mnie po prostu pełnym imieniem?     -Oczywiście. Olivier to jest Nathaniel, kuzyn Charlotte. Nate, to Olivier.                                                       -Cześć! Olivier.-chłopak wyciągnął dłoń, a brunet szybko ją uścisnął i odsunął rękę jakby obrzydzony.                                                                                                                                                                              -Cześć.-mruknął Nate pod nosem.                                                                                                                                 -A więc.-przerwałam niezręczną ciszę, znów przybierając cukierkowy ton głosu.-Skoro się już poznaliśmy, to chodźmy na lekcje. Chodź Olivier, mamy wspólną historię.-poprawiłam włosy i pociągnęłam blondyna za rękaw koszuli. Gdy odeszliśmy kawałek chłopak przystanął.                     -To twój chłopak?                                                                                                                                                                  -Nate? Skąd takie przypuszczenia?-spytałam zdziwiona jego pytaniem.                                                      -Po prostu widziałem jak na ciebie patrzy. A mnie chciał zjeść wzrokiem.-zaśmiał się.                         -On jest po prostu wiecznie nie w humorze, a na mnie patrzył zapewne z nienawiścią.Nie przepadamy za sobą.                                                                                                                                                            -Między nienawiścią a miłością jest cienka granica.                                                                                               -Wydawało ci się, Olivier.-na korytarzu rozniósł się głośny dźwięk dzwonka i wszyscy zaczęli wchodzić do sal.                                                                                                                                                                       Całą historię myślałam o słowach blondyna. Oczywiście notowałam, ale z moją podzielnością uwagi jedno nie wykluczało drugiego. Przewidziało mu się, prawda?