Εκτός προγράμματος

Πάντα ευκαλύπτων ο χρόνος και εις το φως άγει (ΙΙ)

Δεν ξέρω ποιος, αλλά κάποιος πιάνει τα χέρια μου, με τραβά προς το μέρος του. Προσπαθώ να τιναχτώ, όμως με κρατάει σφιχτά. Το κεφάλι μου ακουμπάει σε κάτι απαλό που μυρίζει οικεία. Νομίζω μου μιλάει, αλλά η φωνή είναι μακρινή δεν καταλαβαίνω τι λέει. Μουδιάζω ολόκληρη, δεν νιώθω τίποτα πέρα από τον πανικό που έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον οργανισμό μου.

Δεν ξέρω πού βρίσκω τη δύναμη, όμως σηκώνω το κεφάλι μου. Θέλω να δω τον ουρανό. Και τον βλέπω. Τα μάτια μου εστιάζουν στο υπέροχο γαλανό χρώμα που βρίσκεται απέναντι μου. Τόσο όμορφο...

Κάποιος με ταρακουνάει από τους ώμους. Αρχίζω να ακούω το όνομα μου. Ποιος με φωνάζει; Η ίδια φωνή μου λέει να πάρω ανάσες. Ακούω τους χτύπους μιας καρδιάς, δεν είναι η δική μου, γιατί η δική μου καρδιά αρχίζει να φθίνει.

Το γαλάζιο μοιάζει ατελείωτο, μου θυμίζει τα μάτια του Μάνθου.

Ο Μάνθος...

Κάτι με ωθεί να πάρω ανάσα, ξέρω πως είναι άσκοπο -δε θα τα καταφέρω, όμως το κάνω. Ρουφάω απειροελάχιστη ποσότητα οξυγόνου κι έπειτα ακόμα λίγη. Οι χτύποι της καρδιάς δίπλα μου ακούγονται ακόμα, προσπαθώ να πάρω μια ανάσα για κάθε χτύπο. Νιώθω πως πάλι το χάνω.

"Ανέπνευσε". Αυτή τη φωνή την ακούω καθαρά. Είναι γυναικεία και εντελώς απόκοσμη. Δεν την έχω ακούσει ξανά και το γρέζι της μοιάζει σαν να είχε καιρό να τη χρησιμοποιήσει.

Στην επόμενη ανάσα το οξυγόνο εισβάλει από όλες τις αναπνευστικές μου οδούς και φτάνει παγωμένο και καθαρό στα πνευμόνια και τον εγκέφαλο μου.

"Ελισάβετ". Την ξέρω αυτή την φωνή. "Πάρε ανάσα. Σε παρακαλώ, ομορφούλα". Ω την ξέρω τόσο μα τόσο καλά...

"Δεν- δεν μπο-μπορώ".

"Μπορείς. Καν' το για μένα". Η φωνή του σπάει.

Παίρνω ανάσα. Για εκείνον. Προσπαθώ ξανά. Προσπαθώ τόσες πολλές φορές ώσπου η παρακλητική φωνή του φτάνει καθαρή στα αυτιά μου.

"Ακόμα μια, Ελισάβετ. Έλα, μπορείς". Κάνω ό,τι μου λέει.

Τα χέρια μου ζεσταίνονται μέσα στο ζεστό του κράτημα, το τρέμουλο κατευνάζεται και το σφίξιμο γύρω από τα πνευμόνια μου υποχωρεί. Σηκώνω τα μάτια μου να τον κοιτάξω.

"Μάνθο". Μια βαριά ανάσα ανακούφισης ξεφεύγει από τα χείλη του και δεν περιμένει να περάσουν άλλα δευτερόλεπτα, με κολλάει πάνω του και με σφίγγει δυνατά. Κάνω το ίδιο, κλείνω στις χούφτες μου το σακάκι του και αφήνω το εθιστικό άρωμα του να με χαλαρώσει.