Εκτός προγράμματος

Σε οτιδήποτε η επόμενη μέρα είναι μια υπέροχη μέρα

Κοιτάζω επίμονα το χέρι του Μάνθου που ακουμπά στην κοιλιά μου και καταβάλλω τεράστια προσπάθεια για μη χαμογελάσω. Το σταρένιο χρώμα της επιδερμίδας του κάνει την τέλεια αντίθεση καθώς ακουμπά πάνω στο λευκό δικό μου.

Η ανάσα του πέφτει ρυθμικά στο πίσω μέρος του λαιμού μου και το σώμα του ίσα που ακουμπάει το δικό μου. Δε μου αρέσει να μένω στο κρεβάτι παραπάνω από πέντε λεπτά αφότου ξυπνήσω αλλά η ζέστη που αναδίδει το σώμα του είναι σαν αόρατο πέπλο που με κρατά καθηλωμένη στη θέση μου.

Το μυαλό μου τρέχει στο βράδυ και -Ω Θεέ μου!- δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Τα χέρια του σε όλο μου το σώμα, τα χείλη του στα χείλη μου, την ανάσα μου να κόβεται σε κάθε του κίνηση, σε κάθε λέξη, σε κάθε δικό του αναστεναγμό. Η αίσθηση ήταν τόσο μοναδική που με κάνει να θέλω να τη ζήσω ξανά και ξανά και ξανά. Έμοιαζε σαν-

Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και ολόκληρο το σώμα μου παγώνει. Γαμώτο.

Προφυλάξεις. Που να πάρει, δεν πήραμε προφυλάξεις!

Το πόδι μου αρχίζει αντανακλαστικά να κινείται πάνω στο στρώμα και δαγώνω τα χείλη μου αποτρέποντας τον εαυτό μου από το φωνάξει. Γαμώ το ξερό μου το κεφάλι, πού είχα το μυαλό μου;

Το χέρι του Μάνθου μετακινείται από την κοιλιά μου πάνω στο γόνατο μου και το πιέζει ελαφρώς για να σταματήσει να κινείται. Τα δάχτυλα του αρχίζουν να σχηματίζουν κύκλους πάνω στην κλείδωση και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Τι συμβαίνει;" Μιλάει αλλά δε δίνω σημασία.

Κι αν είμαι στις γόνιμες μέρες; Το τελευταίο που θέλω είναι παιδί και...

"Τι σκέφτεσαι πρωί-πρωί και αγχώθηκες τόσο;" Ακούγεται η αγουροξυπνημένη φωνή του και με βγάζει από τις σκέψεις μου.

"Τίποτα" μουρμουρίζω κάτω από την ανάσα μου.

Τον αισθάνομαι να κουνιέται πίσω μου, να σηκώνεται και να κάθεται με πλάτη στο κεφαλάρι. "Οι σκέψεις σου είναι θορυβώδεις, άρα δεν είναι τίποτα". Ξεφυσάω ως απάντηση. "Θες να μου πεις τι σκέφτεσαι;" Ρωτάει και ακουμπά απαλά το χέρι του στον ώμο μου.

Γυρνάω διστακτικά προς το μέρος του και τα σκεπάσματα θροϊζουν καθώς στηρίζω κι εγώ την πλάτη μου δίπλα του.

"Λοιπόν τι βασανίζει το μυαλό σου πρωινιάτικα;" Ρωτάει απαλά και βάζει το χέρι του μπροστά στο στόμα του για να καλύψει ένα χασμουρητό.