Εκτός προγράμματος

Επί τοις παρούσι τον βίον διάπλεκε

Οι γόβες μου χτυπούν στο πεζοδρόμιο και ο ήχος που αφήνουν συνήθως πίσω τους, χάνετε στη βοή του κόσμου που περπατάει δίπλα μου. Άλλοι πάνε προς την ίδια κατεύθυνση με εμένα κι άλλοι προς την αντίθετη. Πολλοί με σκουντάνε και σχεδόν χάνω την ισορροπία μου, αφού το σχέδιο στο πλακάκι είναι τραχύ και υπάρχουν κενά όπου πατούν τα τακούνια.

Περπατάω γρήγορα και προσπαθώ να αποφύγω τους περισσότερους. Η τσάντα στον ώμο μου είναι βαριά και με κάνει να γέρνω ελαφρώς προς τα αριστερά. Στο δεξί χέρι κρατάω τον καφέ μου και βλαστημάω σιγανά που αποφάσισα σήμερα να μην τον φτιάξω στο γραφείο. Προσπερνάω δυο-τρεις πλανόδιους με λαχεία, λέω «συγνώμη» σε μια γυναίκα με καροτσάκι μωρού που παραλίγο να πέσω πάνω της και αφήνω μια ανάσα ανακούφισης μόλις φτάσω έξω από την είσοδο του κτηρίου που στεγάζει τα γραφεία του περιοδικού «ATHINÉZ».

Μπαίνω από την πλαϊνή γυάλινη πόρτα, όχι από εκείνη που περιστρέφετε κυκλικά, κι αμέσως το άρωμα φρεσκάδας και χλωρίνης εισβάλει στα ρουθούνια μου. Στον χώρο κυριαρχεί το λευκό. Τα γραφεία της γραμματείας είναι φτιαγμένα από λευκή λάκα, οι τοίχοι είναι βαμμένοι άσπροι. Τη μονοτονία σπάνε τα φυτά εσωτερικού χώρου που παραπέμπουν σε τροπικά, ένα στη γωνία έχει πλατιά φύλλα και μοιάζει με μπανανιά, ο γωνιακός καναπές είναι στο χρώμα του λασπωμένου κίτρινου και στους τοίχους υπάρχουν πίνακες με πληθώρα χρωμάτων και ακανόνιστων σχημάτων.

Οι κοπέλες που έχουν καθίσει στο πόστο τους μου χαμογελούν ευγενικά, κάποιες μου λένε «καλημέρα» ενώ εκείνες που μιλούν ήδη στο τηλέφωνο με χαιρετούν γνέφοντας. Ανταποδίδω τον χαιρετισμό, τις προσπερνώ και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ. Ακουμπάω την κάρτα μου στην ειδική υποδοχή κι αμέσως ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο στο κινητό μου, που υπολογίζω ότι λέει πως η κάρτα μου ενεργοποιήθηκε. Πατάω το κουμπί με τον αριθμό πέντε και αμέσως οι πόρτες κλείνουν και το ασανσέρ ανεβαίνει. Όταν οι πόρτες ανοίξουν εμφανίζεται μπροστά μου ο μακρύς διάδρομος που φωτίζεται μόνο από το μεγάλο παράθυρο στο τέλος του.

Καθώς προχωράω περνάω μπροστά από τις μεγάλες κορνίζες που φυλάσσουν εξώφυλλα περιοδικών. Στα δεξιά μου είναι ένα από τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, το πρώτο που εκδόθηκε στην ιστορία αυτού του περιοδικού. Παρακάτω υπάρχει ένα εξώφυλλο αφιερωμένο στην Τζένη Καρέζη, με την ασπρόμαυρη φωτογραφία της να πλαισιώνεται σε ολόκληρο το φύλλο και τα μάτια της να κοιτάζουν έντονα τον φακό και να τον μαγνητίζουν με τον τρόπο που μονάχα η ίδια μπορούσε.