Εκτός προγράμματος

Τα ζάρια δεν είναι πάντα αναγκαία για ν' αρχίσει ένα παιχνίδι

Είχα υπερβολικά πολλές ελπίδες για αυτή την εβδομάδα. Δυστυχώς για μένα έπεσαν στο κενό, μαζί με το πρόγραμμα μου.

Δευτέρα πρωί είχα πάνω στο γραφείο μου πάνω από πενήντα βιογραφικά ενώ στο μέιλ μου τουλάχιστον άλλα τριάντα. Ήταν μια υπερβολικά αισιόδοξη αρχή. Φτάνοντας στη μέση της ημέρας είχα απορρίψει πάνω από τα τρία τέταρτα των βιογραφικών και είχαν απομείνει γύρω στα δεκαπέντε.

Χθες ήταν οι συνεντεύξεις. Από τα δεκαπέντε άτομα ήρθαν τα εννιά και από τα εννιά τρία μόνο κατάφεραν να μην κάνουν εμετό ή βάλουν τα κλάματα κάτω από το βλοσυρό βλέμμα μου. Γεγονός άκρως απογοητευτικό.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και συνεχίζω το τρέξιμο στον διάδρομο, κρατώντας τον ρυθμό μου σταθερό.

"Είναι ακόμα Τετάρτη, μην απελπίζεσαι", λέει ο Άλκης από τον διπλανό διάδρομο του γυμναστηρίου.
"Δεν καταλαβαίνεις", τρέχω και η κοτσίδα μου πηγαίνει πάνω κάτω. "Είναι τρεις από τους μέτριους, ούτε καν καλούς, που είναι σχεδόν ικανοί για τη θέση".

Ξεφυσάει με δύναμη. "Ξαδέλφη νομίζω πως υπερβάλεις".
"Πίστεψε με δεν υπερβάλω καθόλου! Το να βρεις καλό γραμματέα είναι δύσκολο", υποστηρίζω με σθένος.

Κουνάει το κεφάλι του σαν να συμφωνεί μαζί μου αλλά η έκφραση του προδίδει το αντίθετο. "Δεν είναι και τόσο δύσκολη η δουλειά του γραμματέα. Δε χρειάζεται να ξέρεις και πολλά", λέει αυξάνοντας τον ρυθμό του.

Κάνω το ίδιο. "Άλκη δεν ξέρεις τι λες!"

"Ο πατέρας μου έχει γραμματέα. Είναι χαζή αλλά ικανή στο να σηκώνει τηλέφωνα" λέει απλά.

"Μόνο που εγώ δεν τη θέλω για να σηκώνει τηλέφωνα. Ένας γραμματέας χρειάζεται να ξέρει κι άλλα πράγματα", εξηγώ και ρίχνω μια ματιά στη φωτεινή ένδειξη που γράφει πόσο έχουμε τρέξει.

"Διαφωνώ".
"Ποσώς με ενδιαφέρει".

Συνεχίζουμε το τέξιμο μας ο καθένας απορροφημένος στις σκέψεις του.

// »»»»» //

Δέκα λεπτά μετά σταματάμε και κατευθυνόμαστε προς τα αποδητήρια μιας και η σημερινή προπόνησή μας, τελείωσε.

"Εσύ δεν μου είπες, βρήκες δουλειά;" Τον ρωτάω και ακούω να καθαρίζει τον λαιμό του.

"Εμ... ναι" απαντάει τόσο σιγά που από θαύμα τον ακούω.

"Αλήθεια; Πώς και δεν είπες τίποτα;"

"Δεν το έφερε η κουβέντα", λέει απλά.