Εκτός προγράμματος

Εγώ κι εσύ, Εσύ κι εγώ

❝
Ο ήχος κλήσης του κινητού μου ακούγεται για πέμπτη ή έκτη συνεχόμενη φορά και με φέρνει στα όρια μου. Ακόμα ένα τηλεφώνημα που δε θα απαντηθεί, ακόμα μια μέρα που η δουλειά μου κρέμεται από μια κλωστή.

Ο απορροφητήρας βουίζει από πάνω μου παράλληλα με το μωρό που κλαίει ασταμάτητα στο μάρσιπο μπροστά μου. Νίωθω πως τα αυτιά μου θα ματώσουν.

"Σε παρακαλώ, σταμάτα!" Κλαψουρίζω κι εγώ κουρασμένη και ελέγχω τα λαχανικά που βράζουν.

Ακούγονται ποδοβολητά από τον διάδρομο και στην κουζίνα μπαίνουν τα δίδυμα με τα καινούργια τους ρούχα λερωμένα και τις παλάμες των χεριών τους βαμμένες με κόκκινες και κίτρινες τέμπερες.

"Μαμά!" Φωνάζουν συχρονισμένα και χαμογελούν με τα ξεδοντιάρικα χαμόγελα τους. "Ζωγραφίσαμε το δωμάτιο μας".

Η κουτάλα μου πέφτει από τα χέρια. "Τι πράγμα;" Ρωτάω κουνώντας το νεογέννητο που δε σταματάει να ουρλιάζει.

"Δε μας άρεσε το άσπρο χρώμα και είπαμε να το αλλάξουμε" εξηγεί περήφανα ένας από τους δύο -δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος, είναι ίδιοι- κι εγώ ήδη κατευθύνομαι προς το δωμάτιο τους.

Ο Χριστός και η Παναγία!

Οι τοίχοι είναι γεμάτοι κόκκινες και κίτρινες παλάμες, μουτζούρες από πινέλα και ακανόνιστα σχήματα. Τα σεντόνια στην κουκέτα τους είναι εξίσου λερωμένα με μπογιές και παντού επικρατεί χάος. Γιατί σε μένα;

"Δεν είναι πολύ όμορφο;" Ρωτάει μια τσιριχτή φωνή πίσω μου και τα νεύρα μου κλωνίζονται. "Σκεφτόμασταν να βάψουμε και το δικό σου και του μπαμπά!"

"ΤΙ; ΟΧΙ" Φωνάζω έντρομη προτού το επεξεργαστώ και βλέπω τα μάτια του να βουρκώνουν. "Όχι, όχι, όχι μην κλάψεις!" Σκύβω στο ύψος του και χαϊδεύω τα μαλλιά του. "Εννοούσα πως... εμ καλύτερα όχι μόνοι σας, θα το κάνουμε όλοι μαζί ε;"

Η απάντησή μου φαίνεται να τον ευχαριστεί κι αμέσως τα χέρια του με αγκαλιάζουν γύρω από τον λαιμό και οι γεμάτες κόκκινη μπογιά παλάμες του ακουμπούν στα μαλλιά μου.

Ένας λιγμός ανεβαίνει στον λαιμό μου τον οποίο πνίγνει το μωρό που ξεκινάει να χτυπιέται και πάλι. Το λικνίζω στην αγκαλιά μου και προσπαθώ να το ηρεμίσω.

"Μαμά! Η κατσαρόλα βγάζει κάτι άσπρο" φωνάζει ο άλλος μου γιος από μέσα και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα. Το φαγητό, που να με πάρει!