Her Şey Mümkün

Bölüm 22 "Can dostu"

📌Herkese selam,
       •Bu bölüm iki arkadaşı okuyacağız🥲 Yazarken benim de Ceyda'ya üzüldüğüm bir bölüm oldu... Bakalım Ceyda'nın sır gibi sakladığı günahları neler?
        •Oy atıp yorum yazmayı unutmayın🙏🏼. Desteklerinizi esirgemeyin♥️. Size iyi okumalar diliyorum💌.
         • Karakterler ve kitapla alakalı alıntılar yaptığım tiktok hesabıma takibe alabilirsiniz☺️. ( Link profilde mevcut.)
TikTok: user.melodyy

Eve girdiğimizde Ceyda kendini hemen odasına kapattı. Arkasından gitmeyi denedim fakat kapıyı kilitlemişti. Kapıyı hâlâ açmaya çalışırken,
-" Ceyda açar mısın kapıyı? Konuşalım." Dedim yapıcı bir sesle.
-" İstemiyorum Devin, açıklama yapmak istemiyorum. Sadece yalnız kalmak istiyorum."
-" Kapıyı aç konuşalım. Aklım sende kalır,hadi." Dediğim sırada Ceyda kapıyı kilidi açtı. Kapıyı açtığımda öylece kapının arkasında duruyordu. Gözlerindeki maskara yüzüne, yanaklarına yayılmıştı. Makyaj desen mahvolmuştu.
Yatağa oturdu yavaşça, gözleri yere bakıyordu. Yanına yavaş adımlarla gittim ve saçlarını gözünün önünden çektim.
-" Bana her şeyi anlatabilirsin Ceyda... Ben senin için her zaman en iyisini isterim. Bana güvenebilirsin." Dedim şefkatli bir sesle.
Dudaklarına düşen gözyaşı damlalarını silerek bana baktı.
-" Bana acıyorsun değil mi?" Dedi mahcup bir sesle.
-" Hayır, asla... Ben sadece senin içini,ruhunu kemiren şeyleri biraz olsun azaltmak istiyorum sadece." Dedim anlayışla.
-" Ama gücün yetmez ki..." dedi umutsuzca.
-" Benim gücüm senin için her şeye yeter. Biz seninle kardeş değil miyiz? Sen benim can dostumsun." Dedim onun bana güvenmesini isteyen kalbimle.
-" Kardeşiz... Ama sana anlatamam Devin, o..." duraksadı ama yine de devam etti. "O sana zarar verir." Dedi ellerini sıkarak.
-" Kim bana zarar verir?" Ceyda'ya baktığımda cevap verecek gibi gözükmüyordu. Eline uzandım ve onu yüreklendirmek istercesine devam ettim, " Söyle Ceyda lütfen..."
-" Serter... Ben çok kötü şeyler yaptım Devin. Çok günah işledim ama hepsi onun içindi... Onu çok sevdim ve benim gözlerimi büyüledi meğerse o büyülenme sandığım şey gözlerimi boyamasıymış, hem de koyu renklerle..." Bana kabullenircesine baktı.
" Kaç gece ölümün eşiğine geldim... İstedim ama yapamadım. Sabah kalktığımda yine o rengarenk kız olmalıydım..."
-" Ne günah işledin Ceyda? Anlat bana, anlat beraber aşalım seni boğan şeyleri..."
Yüzünde saçma bir gülümseme oluştu.
-" Olmaz. Kendim gibi seni de bu çukura sürükleyemem. Senin bir ailen var, annen var... Baban var... Sevdiklerin var. Benimse... Bugün ölsem mezarımın başında ağlayacak kimsem yok." Sesinde kabulleniş vardı.
Ona sarıldım, sımsıkı...
-" Sakın... Sakın bir daha ağzından böyle şeyler duymayayım Ceyda. Senin sevdiklerin var, kardeşlerin var, ben varım..."
-" Yatmak istiyorum..." dedi gözlerini benden kaçırarak.
-" Tamam birtanem, tamam..." Hemen pijamalarını dolabından çıkarttım ve küçük bir çocuk gibi ona giydirdim. Pamuklarla yüzünü temizledim. Gideceğim sırada yattığı yerden bana doğru dönerek,
-" Devin, benimle uyur musun bu gece?" Dedi masal okunmasını isteyen çocuklar gibi.
Gülümsedim...
-" Tabii uyurum, tabii." Dedim ve yatağına girdim. Arkası bana dönüktü, arkasından ona sarıldım ve boşta kalan elimle ise akan göz damlalarımı sildim...
Arkadaşım kötü bir haldeydi... Onca zaman böyle bir haldeyken nasıl fark etmedim diyerek kendime kızıyordum... Arkadaşımın, kardeşimin bana ihtiyacı vardı. Onu hiçbir zaman olmadığı gibi yine yalnız bırakmayacaktım... Bana ihtiyacı vardı, inanmaya ve güvenmeye ihtiyacı vardı. Bazı şeyler için geç olmadan bir şeyler yapmalıydım ve buna yarından itibaren başlayacaktım, gerekirse Safa'dan ve Alper'den yardım alarak...
Safa'yı bu gece gördüğüm kadarıyla Ceyda'nın o haline içi gitmişti, her ne kadar kızsa da bu bariz belliydi. Belki de bana bu işte gönüllü olarak yardım ederdi...