GÖLGELERİN KAÇIŞI

10.İzin ver.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın <3

Keyifli okumalar dilerim✨

Keyifli okumalar dilerim!✨

~İzin ver~

Bir nefes,sadece tek bir kişiye ait olan nefes insanın tüm benliğini ele geçirebilir miydi?

Çığlıkları sustura,kendi varlığını en derininden hissettire bilir miydi?

Belki de hayır ama Polat'ın dudaklarıma çarpan,her çarptığında içimin karıncalanmasına sebep olan nefesi tüm sesleri susturmuş,zamanın akışını durdurmuştu.

Çevremizde elinde silah olan adamlar,çığlık atan yolcular yoktu sanki,var olan tek şey bizdik.Hatta biz bile yoktuk,sadece onun nefesi vardı.

Bu neydi bilmiyorum,belki de kadın içgüdülerimle etkilenmiş olabilirdim ama mümkün olsa şu anki gibi saatlerce hatta günlerce nefesinin dudaklarıma çarpmasına izin verebilirdim.

'Kendine gel,neler söylüyorsun sen öyle'diye bağırıyordu iç sesim.Doğruydu,ne yapıyordum ben?İki gündür tanıdığım adamdan etkilenmiş miydim?Hayır,ben böyle birisi değildim ki,o garip duygular benden uzaktı.Hep uzak olmuştu,ama şu an hiç bitmesin istiyordum.Aptallıktı belki de ama kendimi kandıramazdım.

Gözlerim kapalı sadece onu nefesini hissederken kalp atışlarım o kadar şiddetli bir hal almıştı ki duyup da yanlış anlar diye ödüm kopuyordu.Yüzümün aldığı şekilden ise habersizdim.Muhtemelen yanaklarım kıpkırmızı olmuştu.

Aslında içimdeki korku diğer tüm duygularımı bastırıp kendini göstermeliydi çünkü ölme ihtimalimiz vardı ama karmaşık hislerimin arkasında saklanmayı seçmişti.

Nefesi bir kez daha dudaklarıma dokunduğunda "Kız çocuğu."diye fısıldadı ikimizin duyacağı bir sesle.

Her zaman söylediği bu iki kelime şimdi kulaklarıma daha farklı daha anlamlı gelmeye başladı.Böyle seslenme sebebini merak ettim fakat şimdi için odaklanacağım konu nefesimi düzene koyup ona cevap vermekti.

Yutkundum,yutkunduğumda bıraktığım nefesim daha da hızlandı ve vereceğim tek tepki "hmm."diye mırıldanmak oldu.

Gözlerim kapalı da olsa gülümsediğini hissettiğimde kaşlarımı çatmak istedim ama galiba onu da yapamamıştım.Benim üzerimde olan etkisi düşündüğümden de fazlaydı.Belki de bilerek yapmıyordu ama bu kadar yakın olması zihnimin tüm ayarlarını alt üst etmişti.

Zorda olsa gözlerimi araladığımda bakışlarım direk dudaklarına kaydı ve o an bir kez daha fısıldadı. "İzin ver."dedi sadece.

Kaşlarım çatılırken gözlerimi kaldırıp mavilerine baktım ve aynı zamanda yanımıza gelen adamlardan biri "Hey size diyoruz,kimlikler!"diye bir kez daha bağırdı.

Bense Polat'a bakmayı sürdürüp "Neye izin vermemi istiyorsun?"diye sordum az önceki isteğini anlamayarak.

Bazen onu anlamadığım için üzülüyordum çünkü ben ne zaman bir şeyler söylesem o beni anlıyordu hatta hareketlerimden bile beni anladığı fazlasıyla açıktı.