Turned to Dust

Thirty

Thirty

He didn't let go of my hand until we got outside. Nasa kalagitnaan na kami ng paglalakad nang tumigil ako sa paghakbang. I realize how wrong this place for their meet-up. Kitang-kita ko ang pagtataka sa mga mata ni Augustus habang tinitingnan ako. Ginala ko ang paningin ko sa paligid at halos mapuno na ang buong parking ng bar dahil sa dagsa ng mga gustong mag-party.

Its a once in a lifetime event for them, okay lang bang gawin 'yun dito? May posible namang hindi na ito maalala ni Argus but still its not a proper place for that event.

Bumuntong hininga ako at sandaling kumalas sa pagkakahawak ni Augustus. He watch me with so many question in his eyes. Like I did something wrong.

"Where is he?" tanong niya habang hinahanap ko sa bag ko ang aking phone.

"Wait..." sambit ko. I bit my lower lip while calling El's number. Naalala kong binigay ko sa kanya ang susi ng kotse kanina. Then I look at Augutus whos' still looking at me. Dahan-dahan niyang inabot ang kaliwa kong kamay na para bang tatakasan ko siya kapag hindi niya mahawakan 'yun.

After 3 ring... El finally answered it.

"Hello...ano na ang balita? Nakita mo na?" bungad niyang tanong. I sighed heavily at her.

"Yeah. He's with me." sagot ko at nagtama ang tingin naming dalawa ni Augustus.

"How's Argus?" balik kong tanong. Then I saw Augustus pursed his lips and put it on the grim line.

"He's here still watching on his IPad. Kanina pa siya nagtatanong kung nasaan ka na daw? Nasabi mo na ba?" si El.

"Yeah. El nasayo ang susi ng kotse ko diba? I realize that it might be better to do in a restaurant than here... what do you think?" tanong ko kay El pero ang mata ko ay nakatingin kay Augustus na parang walang ibang nakikita kung hindi ako. Kumunot ang noo ko at hinintay ang isasagot ni El.

"Tingin ko nga 'rin." Sang-ayon niya. "So what do you want me to do?"

Napalingon ako sa paligid at naghanap ng medyo malapit na restaurant or coffee shop. May namataan naman ako hindi kalayuan rito pero hindi ako sigurado kung bukas pa ba 'yun o sarado na.

"Drive my car, I will text you which restaurant it is. Drive safely." I said before ending the call. Sunod kong binalingan si Augustus. Wala pa man akong sinasabi, hinigit niya na ako patungo sa kotse niya. Pareho kaming tahimik na nakaupo sa kanya-kanyang upuan. I realize that he didn't know a thing about Argus.

He looks so so serious while driving. Kahit na seryoso siya, nakikita ko ang kaba sa mga mata niya. Kaba dahil makikilala na niya ang anak naming dalawa. He may seem so expert in hiding his nervousness but the way his eyes flickered every time theres a traffic give me a glimpse of his—emotion.

Kanina habang naguusap kaming nagsisigawan at nasabi ko sa kanya ang lahat. I saw how it torn him inside. I saw how it hurt him  when he learn that we have a child.

Halatang-halata sa mga mata niya ang panghihinayang sa mga nagdaang taong hindi niya kami kasama. Alam kong naglalaro sa isip niya ang panahon noong nagbubuntis ako, how I cope up with it. How I give birth...everything.

Tahimik padin siya habang nagmamaneho. Kaya pagkakataon ko 'yun para masabi sa kanya ang about kay Argus.

"His name is Argus Jariel Morata. I named him after you, because of your resemblance to him...and of course because he's your son." Nakita ko ang pagbaling niya sa akin. Kaagad akong nag-iwas ng tingin at tumitig na lang sa daan. "He's turning 4 years old next month. April 8 is his birthday." Pagpapatuloy ko. I swallowed hard.

"You really don't need to go back to me. I am always open to co-parents our son." Sa sinabi kong yun bigla siyang pumreno ng malakas dahilan upang mabaling sa kanya ng tuluyan ang buo kong atensyon.