Reality in My Dreams [2014] ✅

RIMD: Dream #23

Reality in My Dreams

RIMD: Dream #23

"So. . .are you ready?"

"I've never been this ready, Kevin. Kinakabahan ako." Sabi ko sa kabilang linya.

"Kaya mo yan! Nandito lang kami ni Jerisha para suportahan ka. Nandito lang kaming lahat para sayo. Nandito na kami sa event kaya pumunta ka na." Sabi ni Kevin.

"Oo. Pupunta na."

"Sige, ingat. Hintayin ka namin dito. Good luck, and congrats!" Natawa na lang ako at nagpasalamat.

Pinatay ko na ang tawag matapos naming mag-usap ni Kevin. Humarap ako sa salamin at inayos ang sarili ko. Excited na ako. . .pero kinakabahan talaga ako. Bumaba na ako at nakita ko na nandoon na sa living room si Allaine at Papa. Naghihintay sa akin. Nang makita ako ni Papa ay lumapit siya sa akin at ngumiti.

"Proud na proud ako sayo, anak. Wala man lahat ng karangalan na mayroon ka ngayon, gusto ko lang malaman mo na proud na proud ako sayo. Na ang swerte ko dahil nagkaroon ako ng anak na katulad mo."

Ngumiti ako kasabay ng pagtulo ng luha ko. Niyakap ako ni Papa ng mahigpit habang ako naman ay paulit-ulit na nagpapasalamat sa kanya. Niyakap rin ako ni Allaine at sinabihan ako ng congrats. Matapos noon ay pumunta na kami sa school para sa gaganaping graduation namin.

**

"Hi." Bati sa akin ni Ivan nang makita niya ako sa school.

"H-Hi din." Awkward na bati ko pabalik.

"Congrats, Suzette. You deserve everything you have now." Ngumiti ako sa kanya.

"Salamat, ah?" Sabi ko sa kanya. Nangilid ang luha ko dahil naaalala ko na naman yung araw na sinaktan ko siya. "Tsaka sorry kasi. . .kasi nasaktan kita. Sorry kasi hindi ako qng babaeng para sayo. Sorry dahil hindi ko kayang suklian ang pagmamahal mo. Gusto kita. Gusto kitang mahalin. Pero hindi ko kaya eh."

Lumapit siya sa akin at niyakap ako ng mahigpit. Hindi ko na napigilan ang luha ko sa pagtulo dahil sa yakap niya. Namiss ko ang yakap ng taong nagmamahal sa akin. Sobrang miss ko na. Lalo na yung yakap ng taong mahal ako, na mahal na mahal ko rin.

"Huwag kang magsorry. Wala kang kasalanan. Tanggap ko naman na lahat. Nagmu-move on na ako para sayo kasi. . .mahal na mahal kita. Kaya pinakawalan kita kaagad dahil alam ko na hindi ka magiging masaya sa akin. Alam kong. . .siya parin. Basta ang maipapangako ko lang sayo. . .mananatili akong kaibigan mo, hanggang sa bumalik na siya sa buhay mo." Mahabang sabi ni Ivan. Sobra akong nagpasalamat sa kanya na tinawanan na lang niya ako dahil paulit-ulit na daw ako.

Inayos ko na ang sarili ko dahil natanggal yung ibang make up ko nung umiyak ako. Maya-maya, narinig ko na ang boses ni Glezel.

"Bespren!" Pagkalingon ko sa tumawag, nakita ko si Glezel na kaholding hands si Bernard. Mapangiti ako ng malawak.

Aww. Sweet.

"Tara na. Martsa na tayo!"

Pumila na kami sa kanya-kanya naming pila at nagsimula na kaming mag-martsa. Nagsimula na ang ceremony. Hindi ko itatanggi na inaantok ako sa dami ng speeches, pero hindi ko rin maitatanggi na naeexcite ako, kasi malapit na akong mag-speech.

Hanggang sa tinawag na ang pangalan ko para umakyat sa entablado.

"A pleasant evening to all of you." Panimula ko.

Inikot ko ang paningin ko sa dagat ng tao na nanonood ng graduation namin. Nakita ko si Kevin kasama si Jerisha, si Papa at Allaine, ang mga kaklase ko at mga mag-aaral dito, ang mga magulang nila, nandito sila at nakatingin sa akin. Pero may dalawang tao akong inaasahan na sana, nandito rin. Na sana, sinusuportahan ako sa mga achievements ko sa buhay.