Mazi, her mutlu oldukları anda ruhlarının peşinde olan bir katil gibi onlarla olucaktı. Her şeye rağmen birlikte olabilirler miydi? Kapıdan çıktığımda, gerçekler yüzüme sert bir tokat olarak indi. Geçmiş ve gelecek arasında, ince bir çizgide yolculu...
Bölümü okurken yorum yapmayı, ve yolumu aydınlatacak olan şu küçük yıldıza dokunmayı unutmayın. Bölüm sonunda sizi bekliyor olacağım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bana emoji bırakmayı unutmayın. 💕
27.BÖLÜM "BİR DENİZ OLSAM"
Ve bazen bazı acılar, bizde öyle derin yaralar bırakırdı ki, geçsin istemezdik. Bazen elimizde, o kişinin ardından sadece o acı kalırdı.
Dede, ben büyüdüm dedim, senin ölüm haberini aldığımda, çünkü ben senin yanında hep çocuktum. Hiç hazırlamamıştım kendimi, senin yokluğuna. Hiçbir zaman bir daha o evdeki çocuk olamayacağım. O evde, sabahlara kadar hiçbir zaman bir daha sohbet edilmeyecek, gülünmeyecek. O evde artık sadece odanın birinde gözyaşları dökülecek. Ben büyüdüm, sen gittin, ve sen kurduğun hayallerin hiçbirini göremedin, hep benimle olacaksın.
Bazen de en çokta en derinden, kanayacaksın. Çünkü insan ancak, canından olanı kaybettiğinde anlar, ölümün sadece ölenin canını değil, en çok ardında kalanlarının canını yaktığını.
İnsanlar hayatımıza elbet bir gün çıkmak için girerler. Bunu büyüdüğümde değil, birilerini kaybettiğimde anlamıştım.
Hayatına girenler çıkar, hayatın olanlar değil. Hayatımı giren kimse hayatımın başrolü olamazdı, çünkü onların hayatlarında başkalarının hikayelerinde yan karakterin kendisiydik.
Kendi hikayesinde yan karakteri olduğum bir insan, benim hikayemin başrolü olamazdı.
Bu hikayenin başrolü değil, artık yazan ve kurgulayan kişisi olacaktım. Tüm ipler elime dolanmak üzereyken elime tutuşturalan bir makasın ucu parmaklarımı kanatan ipleri çözmemiş, birer birer hepsini parçalamıştı.
Hayatım boyunca hiçbir şeyi uğraşmadan kestirip atmak istemedim, her şeyi ilmek ilmek işlemeyi tercih ettim. Belki bu de bu yüzdendir, hayat boyunca en büyük yanılgım. Bazen bazı insanlar hayatın boyunca onlara kattığın onlar için çabaladıklarından çok, hayatınızın ilk anında çıkan yol ayrımını tercih ederler.
Bazı insanlar onlar için düşündüğün ince ayrıntılarda boğarlar seni. Önce kalakalır, durulmayı beklersin. Göğsünde buruk ağrı saniyeler içerisinde tüm bedenini ele geçirir, iki dizinin üzerine çökmek, saatlerce hatayı kendinde aramak istersin. Çünkü hayatın boyunca en büyük suçlu kendin olmuşsundur. Bazı anlar olur, bazı insanlar hayatımıza girer çıkar. Bir bakarsın, insanların bizi uğrattıkları hayal kırıkları, kendimize verdiğimiz değerden daha önce gelmiştir. İkinci yanılgı o zaman başlar.
Ama bir gün bu döngüden sıyrılırsın. Gerçek sevgiyi ve gerçekten seni düşünen birini bulduğunda. O zaman da aslında o kişinin hislerini önceliğine koyardın. Ama değişen nedir biliyor musunuz? Bir daha da asla geri planda kalmazsın. Çünkü o kişinin hisleri ise sadece senden ibarettir, yani önceliğin kendi hislerin olmuştur. O kişiyi mutlu edebilmenin yolu senin mutlu olmandan geçiyordur.
