Mazi, her mutlu oldukları anda ruhlarının peşinde olan bir katil gibi onlarla olucaktı. Her şeye rağmen birlikte olabilirler miydi? Kapıdan çıktığımda, gerçekler yüzüme sert bir tokat olarak indi. Geçmiş ve gelecek arasında, ince bir çizgide yolculu...
Yeni bölüm değil ama benim için çok özel bir bölüm. Çok kısa bir sahneyle, sizi Aral ile tanıştıracağım. Ve Lavin'in hayatını okuyacaksınız.
Lütfen, oy kullanıp yorum yapın. Teşekkür ederim.
İnstagram: lalvekehribar
Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lavin Tokal'ın ağzından:
Özür dilerim.
Hayata özür dilemek için gelmiş gibi hissetmek, ve bazen hayatta olduğun için özür dilemek istersin. Birileri bana hayatta hep özür dilememi söylemişti. Diledim de, hep diledim. Çoğu zamanda hayatta olmamayı diledim. Keşke bir sabah uyansaydım da, her şeyin kabus olduğunu öğrenseydim. Herkesin kendine ait bir hikayesi olurdu. Kimi birinin ardında kalırdı. Kimi ise başrol... Ama bazen arkaya dönüp o kişinin de hayatını öğrenmek gerekirdi. Çünkü o kişinin de kendine ait yaraları vardı.
Benim önüme kimse geçmedi ama her zaman arkadaydım.
Bu yüzden de, ne yaşadıklarım soruldu, ne de öğrenildi. Ki şayet sorulsa da, anlatır mıydım? Asla.
Herkes adımdan utandığımı, adımın Fatma olmasından rahatsız olduğumu düşündüğü için kullanmadığımı düşünürdü. Ama öyle değildi. Ben böyle şeylerden utanmazdım. Sadece annemle babamın bana o ismi koymasından dolayı... Arkadaşlarımın yanında, onların yanındaki Fatma olmak istemiyordum.
Üstümden uçup giden kuşa baktım. Kuşları her zaman kıskanmıştım. Küçüklükten beri, kanatlarım olsun, isterdim. Gökyüzüne uçayım, kimsenin olmadığı bir yerde yaşamak isterdim.
Çalan telefonumla lanet ettim. Siyah hırkama çarpan yağmur damlalarından kaçmaya çalışırken üzerine yağmur damlaları düşen telefonuma baktım. Ekranı elimle silerken arayan kişinin adına baktım.
Annem arıyordu.
Beni neden hiç sevmediğini anlamadım, anne. Ve neden sana karşı hep özür dilemek zorunda olduğumu da.
Hızla saati kontrol ettim, saatimi geçtiğimi sanıp. Yüreğim ağzıma geldi. Fakat daha saat 05.01'di. 6'ya daha zamanım vardı. Beni neden arıyordu o zaman? Daha hava bile kararmamıştı. Birazcık, beni kendi kendime bırakamaz mıydı? Gözlerimin dolmaması için kendimi kasarken, annemin 6. cevapsız çağrısını da reddettim. Lütfen, aramasın. 1 saatim vardı ve mahvetmesine izin vermeyecektim. Bankın arkasından dolandım. Az önceki yağmur şimdi durmuştu. Derin bir nefes aldım ve bir rahatlama geldi. Bir de yağmurdan kaçmak zorunda kalmayacaktım. Çünkü tenime değen her yağmur damlası, bana çocukluğumu hatırlatıyordu.
