BIÇAK VE YARABANDI

5. BÖLÜM: CANAVAR

Mutlu sonu severdim
Bu hikayenin mutsuz sonla biteceğini
Bile bile
Onunla gideceğim yolun
Ara ara
Çıkmaza sokacağını bilmek
Öldürendi beni

Kaçtığım yolu istekli
Bir şekilde
Gitmek için
Kendimden ne kadar
Vermiştim?
Saymadım.

5. BÖLÜM : CANAVAR

İlk aşkımı hep dışarıda aramıştım. Bir beyaz atlı prens görüp kalbimi ona kaptırırım sanmıstım. Masallarda öyle olurdu. Saf, neşe dolu, güzel bir kız ; yakışıklı, kibar, sevgi dolu o genç adama kaptırırdı kalbini. Genç adam da kalbini o masum prensese. Genç adam prens olduğundan dolayı evlenmerinde hiç bir sakınca yoktu. Kırk gün kırk gece düğünleri olurdu. Ve mutlu mesut bir ömür onları beklerdi. Mutlu son masallarda gerçekti, Gerçek hayatta değil.

Gerçek hayatta ; saf, masum güzelimiz gönlünü birine kaptırırdı doğru ama asıl yanlış,gönlünü kaptırdığı kişideydi. Masallardaki gibi kibar biri olmazdı çoğu zaman. Aksine canavarın vücut bulmuş hali olurdu.

Sırf bir sevgi için, dünyada o canavara katlanan binlerce kadın vardı. Dövülen, tehdit edilen. Oysa onlar tek bir şey istemişlerdi. Sevilmek.

Simdi karşıma tüm gerçekleri koyuyorum. 21 yaşımdayım. Bir canavara aşık oldum ama o canavar dünyadaki hatta Türkiye'deki canavarlardan farklı olarak şiddet yanlısı değildi.

Aşık olmuştum doğru ama sadece ve sadece sevilmemiştim.

Aldatıldığım doğruydu ama bu kişinin kendi sorunuydu benim ďegil.

21 yıllık yaşamımı ele aldığım zaman, onun tarafından sevildiğimi hissettiğim tek bir kişi vardı.

Abim.

Abimdi benim kahramanım. Dışarda aradığım İlk aşkım. Bir gün biriyle olucağını ve evleneceğini biliyordum bilmesine ama beni korkutuyordu.

Onun gitmesi.. hayatımdan çıkması.

O giderse beni kim severdi ki?

Kendi kendime yeter miydim ?

Abimin Petrol mavisi koltuklarında oturuyorduk. Karşımdaki iki insana baktım.

Abim gözlerime bakıyordu, tepkimi ölçmeye çalışıyordu. Abimin yanındaki kadına döndürdüm bakışlarımı. Parlak sarı saçları ve masmavi gözleri, insanı büyülerdi. Çok güzeldi.

Abimin yeşil bakışları benim yeşillerimi tekrar ve tekrar buldu. "Kayla, abicim beni dinlermisin. Kafanda kurmanı istemiyorum" abimin sözü biter bitmez kafamı salladım.

Onu dinlerdim. Onu hep dinlemiştim. Sözünden hiç çıkmamıştım.

17 yaşındayken gittiğim bir psikolog bana istemediğim bir durumda kafamda olmayan şeyler kurduğumu söylemişti.

Bu durum farkında olduğum bir şey değildi. Ben sadece düşünüyordum. Fazlaca. Kendimi yiyip bitiyordum sonra kendim bitmemişim gibi karşımdaki kişiye Kendimden veriyordum. Yalnız kalmamak için..