"Zniszcz Moje Życie" Five

†Użyj tego†

Minęło kilka długich dni, podczas których co chwilę się gdzieś teleportowałam za pomocą walizki. Przy każdej podróży czułam się jakoś dziwnie, jakby moje ciało odmawiało podróżowania w czasie. Dzisiaj miałam się zbierać w inne miejsce w czasie, ale czułam się tak okropnie, że nie byłam w stanie zmusić swojego ciała do współpracy, i to własnie miało okazać się najgorszym błędem.

Leżałam na sofie, w pokoju motelowym i odpoczywałam, z nadzieją, że wieczorem poczuję się na tyle dobrze by ponownie teleportować się w nowe miejsce. Wiedziałam, że nie mogłam zagrzewać się w jednym momencie czasu, musiałam skakać każdego dnia w nowy by nie zostać znalezioną, i robiłam to sukcesywnie. W notesie, w którym opisywałam nasze akcje z Hargreevesem miałam też zapisane kilka dat, w które mogłam wskoczyć, a gdzie Komisja nie dopadnie mnie przez przynajmniej 24 godziny.

Nagle do mojego pokoju ktoś zapukał. Podniosłam się na równe nogi i schowałam pistolet za pasek. Mój wysłużony, ale działający idealnie Walter wsunął się gładko i przylgnął do biodra. Dopiero gdy miałam pewność, że jest schowany otworzyłam powoli drzwi.
-Dzień dobry pani Carter. List do pani- powiedział uprzejmie lokaj, a ja skinęłam głową i odebrałam od niego kopertę. Zatrzasnęłam drzwi i ponownie usiadłam na sofie. Paznokciem rozcięłam bok koperty i wyciągnęłam kartkę, którą szybko rozłożyłam.

To był błąd Lili... Zegar tyka...

Brak podpisu, ale pismo wystarczyło bym wiedziała od kogo była ta skromna karteczka.
-Kierowniczka- syknęłam. Nie ucieknę już. Skoro mnie znalazła to już za chwilę będą tu po mnie. Chwyciłam za swój zeszyt i wyrwałam wszystkie zapisane kartki, a nawet te na których kawałek słowa choćby się odcisnął. Wrzuciłam je wszystkie do wanny w łazience i podpaliłam. Gdy pozostał tylko popiół, zmyłam go silnym strumieniem wody, po czym zaopatrzyłam się w broń, torbę przez ramię, którą kupiłam w ostatniej lokacji, a w której mieściły się ubrania z różnych miejsc i wieków, i gdy już chwytałam za teczkę, to drzwi do mojego pokoju zostały wykopane.

-Cholera- syknęłam i chwyciłam za walizkę. Przebiłam okno i wyskoczyłam na ulicę po czym zaczęłam biec, słysząc za sobą strzały. Po drodze zaczęłam ustawiać miejsce i czas kolejnego skoku na walizce, ale nic mi to nie dało. Na czarnej skórze, którą pokryta była walizka, zobaczyłam dziury po kulach, z których wydobywało się niebieskie światło, i dym. Przeklęłam pod nosem, całą wiązanką, a moje oczy powędrowały w prawo. Stary, opuszczony kantor, tego właśnie potrzebowałam. Wybiłam szybę w drzwiach, po czym wdarłam się przez nią do środka, raniąc się przy tym w dłoń. Odprułam kawałek firany, aby zatamować zranienie, ale robiłam to tylko po to by nie zostawiać po sobie krwawych śladów, po których mogliby mnie znaleźć.

Schowałam się w magazynie i westchnęłam cicho. Coś było zdecydowanie nie tak, ale dalej nie wiedziałam co. Wyjrzałam zza szafy, za którą siedziałam, i to był kolejny błąd.
-Oh Carter cudownie, że jednak postanowiłaś się pokazać- zaśmiała się kobieta, która mnie zauważyła. Zacisnęłam zęby, ale wiedziałam, że nic mnie już nie uratuje. Partner kobiety złapał mnie za rękaw koszuli i wyciągnął zza szafy, przez co po drodze uderzyłam o jej bok, co mocno zabolało, jednak udawałam, że nic się nie stało.

-Szefowa się stęskniła mała- powiedziała kobieta, a ja próbowałam się wyszarpnąć, ale było to bezowocne. Nie walczyłam. Zostałam po prostu zabrana na dywanik do Kierowniczki, która zlustrowała mnie niezadowolonym wzrokiem. Widać było, że jest zdenerwowana i najchętniej dałaby mi w pysk, ale starała się opanować.
-Wyjdźcie. Kruszynka zostaje ze mną, musimy porozmawiać- powiedziała z wyższością, a cyngle Komisji wyszli, trzaskając za sobą drzwiami.
-Czego chcesz?- spytałam ostro, a białowłosa usiadła przede mną.
-Może papierosa?- zaproponowała, a ja patrzyłam na nią uważnie, dając jej do zrozumienia, że to nie jest temat, którym chciałam się zająć.