Harry Potter's Sister - Facing Fears ~DUTCH~

EPILOOG

"Maaike, heb jij de kip uit de oven gehaald?" klinkt het paniekerig vanuit de keuken. Mijn ogen spreiden zich open. Ginny kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan en begint te lachen, terwijl ik in paniek de keuken in ren.

Een hele wolk van rook heeft de ruimte gevuld, en ik zie nog maar net de omtrekken van mijn man door de waas. "Ventus." Na een zwaai van mijn toverstok is de rook binnen enkele seconden gelukkig weer verdwenen.

Ik bijt op mijn lip om niet in lachen uit te barsten als ik oogcontact maak met Alec, maar we kunnen het beide niet lang volhouden. "Wie heeft bedacht dat kerst dit jaar bij ons zou zijn?" vraagt Alec, terwijl hij de oven opent en de aangebrande kip eruit haalt.

"Gaat alles goed hier?" Hermione staat in de deuropening, met een twinkeling in haar ogen naar ons te kijken. Ik draai me om en haal mijn schouders schuldig op.

"Nee?" Het komt er meer uit als een vraag dan als een antwoord. Mijn vriendin begint te lachen.

"Sukkels," zegt ze. Ze loopt de keuken binnen en wijst met het toverstok naar de aangebrande kip. "Reparo," zegt ze, en de zwarte kleur van de kip verdwijnt. Daarna kijkt ze streng naar Alec en mij. "Zeg tegen niemand dat ik dit heb gedaan. Ik mag dan de minister van toverkunst zijn, maar met eten hoor je eigenlijk niet te knoeien."

"Ai ai, kapitein," zegt Alec, terwijl hij de kip op een groot plateau neerlegt. "Staat verder alles al op de tafel?"

"Ja, alles is zover," zeg ik. Daarna loop ik de gang op, en ga onderaan de trap staan. "Komen jullie eten?" roep ik naar boven. Gelijk hoor ik voetstappen de gang naderen, en vervolgens vliegen er verschillende kinderen de trap af. Als eerste komen de twee jongens van Harry en Ginny naar beneden gerend, Albus en James, samen met mijn peetzoon Teddy.

"Ik heb zo'n honger!" zegt James. "Dit wordt beter net zo goed als het eten bij Hogwarts, want dat eten mis ik echt!"

"Met de kookkunsten van Alec en mij?" zeg ik, met een hand op mijn hart, alsof het me pijn doet dat hij suggereert dat er een mogelijkheid is dat het niet net zo goed wordt als op Hogwarts. Daarna knipoog ik naar hem. "Reken er maar niet op."

Vervolgens komen ook de meiden naar beneden. Rose, de dochter van Ron en Hermione, loopt voorop. Ze is druk in gesprek met de jongste van de Potters, Lily, en mijn tweeling, Celeste en Stefanie. "Jullie kennen de Klassenoudste van Ravenclaw toch wel?" vraagt ze. Rose is het oudste meisje, ze zit inmiddels al in haar derde jaar op Hogwarts. Lily, Stefanie en Celeste zijn daarentegen in september aan hun eerste jaar op Hogwarts begonnen. "Ongeveer zo lang," ze steekt haar hand zo'n 10 centimeter boven haar hoofd uit, "blonde krullen en ontzettend knap?"

De vier meisjes lopen, kletsend over de Ravenclaw jongen, de eetkamer binnen. Als laatste komen ook de twee jongsten van de familie de trap af lopen. Atlas en Hugo zijn de enige twee die nog niet op Hogwarts zitten, maar vanaf volgend jaar zullen beginnen.

"Maar kan je hem niet gewoon van je vader stelen, dan?" vraagt mijn zoon aan zijn neef Hugo. Hij heeft blijkbaar niet door dat ik hier nog sta. "Als we volgend jaar met die vliegende auto op school aankomen, zullen we direct populair zijn!"

"Jullie gaan helemaal niks stelen van die arme Ron," zeg ik streng, terwijl ik de twee jongens naar binnen duw. "Laat staan een vliegende auto."

Atlas zijn grijze ogen hebben een betrapte blik, als hij zijn neefje aankijkt.

Als laatste neem ik ook plaats aan tafel, tussen Stefanie en Harry in. Tegenover me zitten Ron en Alec, druk in gesprek over Muggle auto's. Alec werkt namelijk als monteur in een Muggle garage, aangezien hij het niet zag zitten om werk te doen in de tovenaarswereld, na de reputatie die zijn ouders daar hebben opgebouwd.

"Doen we nog een speech voordat we beginnen of vallen we gewoon aan?" vraagt Albus, duidelijk hopend op het laatste.

Ginny kijkt hem grijnzend aan. "Ik denk dat het tijd is voor een mooie speech," zegt ze, om hem in de weg te staan. Kreunend laat Albus zijn hoofd in zijn handen vallen. "Heeft er iemand nog mooie woorden te zeggen? Of zal ik het woord voeren?"

Niemand zegt iets en we kijken allemaal afwachtend naar Ginny, die met haar ogen rolt. "Niemand in deze familie is leuk," klaagt ze. "Hoe dan ook, om weer lekker zoetsapppig te wezen: ik ben zo blij dat jullie mijn familie zijn. Ik had me geen beter afgelopen jaar kunnen wensen. Nou, nu heb ik ook honger, dus eet smakelijk allemaal!"

Ik klap in mijn handen en maak nog even een joelend geluid, waarop Ginny een soort buiging maakt. Vervolgens scheppen we allemaal eten op ons bord. Ik denk nog even na over de mini speech die Ginny zojuist gaf, en realiseer me hoeveel gelijk ze heeft.

Ik mag dan niet bloedverwant zijn met iedereen hier, zoals Ron en Hermione en hun gezin, maar toch voelen ze als familie. De afgelopen jaren heb ik ze ook zo beschouwd. Alles wat ons vroeger is overkomen, heeft ons sterker gemaakt. Ik kijk met een kleine glimlach naar Alec, die tegenover me zit. Hij is zelf te gefocust op zijn gesprek met James en Albus, waardoor hij het niet merkt, maar juist dat maakt het moment zo mooi.

Geen van de volwassenen aan deze tafel heeft een normale jeugd gehad. Na het eten zullen George en Draco en hun gezinnen ook nog bij ons komen, en ook zij hebben vroeger hun obstakels gehad. Maar het feit dat we nu kerst met zijn allen kunnen vieren, als een grote familie, verwarmt me van binnen.

Ik word uit mijn nostalgische gedachten getrokken doorde woorden van mijn jongste zoon. "Mam, deze kip smaakt naar rook!"