Harry Potter's Sister - Facing Fears ~DUTCH~

HOOFDSTUK 12

"Stop."

"Wat is er?" reageert Harry op Hermione haar waarschuwing.

"Er is iemand. We worden in de gaten gehouden, ik voel het. Kijk daar, bij die struiken."

We staan dicht bij elkaar met onze ogen gefixeerd op de struiken die als omheining van de begraafplaats dienen, maar ik zie niks.

"Weet je het zeker?" vraag ik twijfelend.

"Ik had kunnen zweren dat ik iets zag bewegen..."

"We zien eruit als Muggles," zegt Harry, als beredenering waarom er waarschijnlijk geen gevaar is.

"Muggles die net een krans hebben gelegd op het graf van jullie ouders? Ik weet zeker dat er iemand is!"

Er klinkt geritsel in de struiken en er valt een laag sneeuw van de blaadjes af. Mijn adem stookt in mijn keel.

"Een kat," zegt Harry na enkele ogenblikken. "Of een vogel. Als het een Dooddoener was, waren we er nu al geweest. Maar laten we hier weggaan en de Onzichtbaarheidsmantel omdoen."

We blijven paranoïde om ons heen kijken en doen de Onzichtbaarheidsmantel over ons heen zodra we de omheining van de begraafplaats gepasseerd hebben.

"Laten we hier naar rechts gaan," zeg ik als we op een kruispunt aankomen. Het voelt op de een of andere manier alsof het de goede weg is. We lopen met grote passen over de stoep, nog steeds bang dat er iemand in onze buurt loopt.

"Hoe moeten we Mathilda's huis vinden?" vraagt Hermione, net wanneer ik ons weer een bocht naar links laat maken. Plots kom ik tot stilstand, waardoor de rest tegen me aan botst.

"Wat is er aan de hand?" vraagt Harry direct ongerust.

"Kijk... kijk dan," zeg ik, nog steeds met mijn ogen gefixeerd op dat wat er voor onze neuzen staat.

"Ik zie niet... o!"

De Fideliusbezwering moet zij verbroken na de dood van Lily en James, want ik zie de ruïne van het huis glashelder. Het huis dat ik voor een paar dagen mijn thuis heb mogen noemen, ookal kon ik nog niet praten. Het huis waar de koers van mijn leven volledig veranderd is, op de dag dat Voldemort er naar binnen liep. Het huis waar Hagrid Harry en mij uit heeft gehaald, om ons van elkaar te scheiden en een eigen leven te laten leiden.

De ruïne valt op tussen de prachtige, grote huizen ernaast. Ooit had het er waarschijnlijk net zo uit gezien als de anderen. Misschien was het zelfs nog wel beter, aangezien mijn ouders er met magie aan hebben kunnen werken.

"Waarom zou het nooit herbouwd zijn?" fluistert Hermione.

"Misschien kan dat niet," reageert Harry. "Misschien is het net als met verwondingen die zijn aangericht door Duistere Magie en kun je de schade niet meer herstellen."

We schuifelen naar het hek, dat om het huis heen staat. Hoeveel mensen zouden er door dit tuinhek hebben gelopen om op bezoek te gaan bij de familie Potter? Een van die mensen moet Voldemort geweest zijn.

Harry pakt het tuinhek met beide handen beet. "Je wilt toch niet naar binnen gaan?" vraagt Hermione ongerust. "Het ziet er heel bouwvallig uit, voor je het weet –"

"Harry, kijk!" onderbreek ik haar. Direct nadat Harry zijn handen op het hout van het hek heeft gelegd, verschijnt er voor onze neuzen een houten bord, wat met gekraak uit de grond reist. Er staat met gouden letters een tekst opgeschreven.

Op deze plaats, in de nacht van 31 oktober 1981, kwamen Lily en James Potter om het leven. Hun zoon Harry is nog steeds de enige tovenaar die de Vloek des Doods overleefd heeft. Dit huis, onzichtbaar voor Muggles, is in deze staat gelaten als gedenkteken voor de Potters en als herinnering aan het geweld dat hun gezin verscheurde.