KURU GÜL

2. YENİ BAŞLANGIÇ

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Kitap hakkındaki düşüncelerinizi okumak beni mutlu ediyor.

Mabel Matiz, Zor Değil
Onur Tarçın, Tomorrow I'll be fine

Adnan

Vatanım benim herşeyimdi.

Ben kimmiydim?

Ben Teğmen Adnan Tekin.

Bu vatan uğruna canını verebilecek binlerce kişiden yalnızca bir tanesiyim.

Vatanı,milleti korumak boynumun borcu. Atalarıma,köklerine olan borcum. Vatan sevdam herşeyden öte.

Ben bu vatanın evladıyım kanım sadece vatanımı korumak için akar. Yüreğim sadece vatan aşkıyla atar.  Bayrağa, vatana ihanet edeni tırnaklarımla paramparça ederim.

Göğsümde kabaran aşkla, bileğimdeki kuvvetle, analarımızın dualarıyla düşmanını adımlarımla tir tir titretirim.

Bu uğurda canım vatanındır.

İzin gününde olmamıza rağmen Altay komutanım hepimizi eğitimden geçirmişti.Her yerim ağrıyordu. Bir an önce eve gidip kendimi yatağa bırakmalıyım. O son yerde sürünme hepimizi bitirmişti. Sadri abide bugün ayrı bir sinirliydi. Üç aydır suskundu. Yaşadığı kaybı atlatamamıştı. Hepimiz için zordu ama onun canı ayrı yanıyordu. Canından can gitmişti. Kolay değildi.

Düşüne düşüne yürüdüğüm sokak arasında bir ses duydum. Önce ne olduğunu anlayamadım ama sonra bir kadının kısık sesli inlemesini duydum.Sese doğru adımlarımı hızlandırdım. Duyduğum ses beni bir çıkmaz sokağa getirdi. Gördüğüm manzara tam olarak şöyleydi. Yerde dizlerinin üzerine düşmüş bir kadın ve tepesinde ona vurmak için bekleyen bir adet dangalak.

"Ne oluyor lan burda? " dedim.

İkisininde bakışları bana döndü. Adam hemen eğilip yerdeki bıçağı aldı ve kadının boğazına dayadı.

"Sen işine bak. Seni ilgilendirmez."dedi pişmiş kelle.

"İşime bakıyorum zaten."dedim onlara doğru bir adım attım. Adam elindeki bıçağı bana doğru uzatacağı esna eli başka bir el tarafından tutuldu. Dizlerinin üzerinde duran kadın adamı bileğinden yakalayıp yere savurdu. Adam resmen önümde takla atmıştı.

"Bu beni dizlerimin üzerine düşürdüğün için."dedi ve adamın elini bileğinden kırdı. Adam öyle bir haykırdı ki sanki bileği değil vücudundaki bütün kemikler kırıldı.

"Bu da kardeşimi düşürdüğün için."dedi ve adamın yüzüne sağlam bir tekme geçirdi. Aldığı darbeyle adam bayıldı. Kadın ise kenarda olan, benim yeni fark ettiğim çantayı aldı. Bana dönüp konuşmaya başladı.

"Polisi ara, adresi ver, gelsinler. Kap-kaç olayı dersin. Ha bir de bir yere ayrılma polis geldiğinde ifade verirsin görgü tanığı olarak. Ben kardeşimi alıp geliyorum."dedi. Arkasını dönüp yürümeye başladı. On saniye kadar arkasından ağzım açık bakakaldım.

"O neydi lan?"

Şaşkınlığı bir kenara bırakıp polisi aradım.

&

Kadınların asker olması hep garipsenmiş, küçümsenmiştir. Küçüklükten beri kime 'ben asker olcağım' desem bana küçümseyen ciddiyetsiz bakışlarla bakmıştı. Nefes teyze ve Ahmat amca bile benim için bir heves olarak düşünmüşlerdi. Liseyi bitirip akademiye başlamamla beni ciddiye almış, bazen kararımdan vazgeçirmeye çalışmışlardı. Ama ben ne onları ne de akademidekilerin aşağılayıcı şekilde asker olamayacağım söylemlerini dinlemiştim. Bir tek Ezgi beni desteklenmişti. Tüm arkadaşlarım ve ailem beni desteklemezken Ezgi hep beni desteklenmişti.