Birden gülümsemesi soldu ve konuşmaya devam etti.

"İlk gün için'de özür dilerim, aptallık ettim."

Ayy yok ben kendimi tutamıyacağım.

"Afferin, böyle yola gel." Diyip yemek odasına koştum.

İçeri girdiğimde herkes bana döndü.

"Günaydın." Dedim gülümseyerek, tabikide Melek Hanım'a, Azat Bey'e ve Tugay aşkıma bakarak söylemiştim.

Diğerlerine gün aymasın.

"Günaydın kızım." Dedi Azat bey.

Daha fazla ayakta dikilmeyi bırakıp Tugay aşkımın yanına oturdum.

Ve bilin bakalım karşımda kim oturuyordu.

Kuzey.

Gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım.

İçeri Barkın girdi ve 'günaydın' diyip yerine oturdu.

Daha fazla dilimi tutamadım be o malum şarkıyı mırıldanarak söylemeye başladım.

"Ne oldu pek bi keyfin yok

Düşlediğin gibi olmadı mı?

Yakıştı ama sana mor renk çok"

Şarkının bu kısmını söyledim ve sustum.

Ben sustuktan sonra Ege kahka atmaya başladı.

Sanki Kuzey dışundaki herkes bunu bekliyormuş gibi gülmeye başladı.

Pars bile hafif sırıtıyordu.

Kahvaltı Kuzey'in lâf sokma çabalarıyla geçmişti.

Tabi bir'de Barkın ile benim bakışmamız.

Bir ara iki dakika boyunca hiç göz kırpmadan bakışmıştık.

Ama tabii ki de ben kazanmıştım.

Barkın dayanamayıp gözünü kırpmıştı.

-

-

-

Doyduktan sonra hepberaber salona geçmiştik, kahve içmek için.

"Kızım bize biraz kendinden bahsedebilir misin. Tabii sen de istersen." Melek Hanım'ın dediğine tebessüm edip konuştum.

"Tabii. Siz sorun ben cevaplayayım."

Melek hanım bu dediğime sevinmiş olmalı ki gülümseyip konuşmaya başladı.

"Hobilerin neler?"

"Kitap okumak, gitar çalmak, resim çizmek, futbol ve voleybol oynamak..." Dedikten sonra aklıma gelen şeyle gözlerimi şokla açtım.

Benim bugün gitar kursum vardı.

"Bir şey mi oldu kızım?" Dedi Melek hanım telaşla.

"Bugün benim gitar kursum vardı."

"Ne güzel. Saat kaçta?"

"İki saat sonra."

"Tamam. Biraz sonra Barkın seni bırakır. " Dediğinde rahat bir nefes almıştım.

Çünkü gitar kursum buraya uzaktı.

Başımı salladığımda Azat bey bu sefer soru sormaya başladı.

"Ne olmak istiyorsun büyüyünce."

Azat bey bunu söylediğinde yüzümde ufak bir tebessüm oluştu.

ARIN DENİZ (Gerçek ailem) Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang