Save Us

Special Chapter

Nakatayo sa dulo ng bangin ang isang dalaga. Suot pa rin nito ang uniporme niya sa dati niyang pinapasukang eskwelahan. Kapansin-pansin ang maputlang balat nito at ang nangingitim niyang mga ugat na mas naging dominante sa iba't-ibang parte ng kaniyang katawan.

"How long are you going to stand by the edge of that cliff?" tanong ng kaniyang kasama na ngayon ay pasalampak na hinagis ang bago nitong biktima na soro na halos buto na lang ang natira.

"Until I feel satisfied," tipid niyang sagot nang hindi man lang nililingon ang kausap.

Lihim na lamang na napailing ang bagong dating nang marinig ang paulit-ulit niyang rason. Saglit niya itong tinitigan ngunit parang wala nga itong plano na tapunan siya ng tingin.

"I thought you already manage to break the chain that is holding you back, but seeing you acting like this, it looks like I'm wrong," sabi niya gamit ang malumanay at may pagkaliitan niyang boses.

"The idea of letting go of this chain, has never been a part of my plan," seryoso nitong sagot. "I don't want to break it. Until the day that I'm ready."

"I somehow understand you for some reasons, but still, when are you planning to set your self free?" kuryosado niyang tanong. "You know that you're not the same as before, right? Hindi ka na makakabalik sa dating ikaw dahil ibang-iba ka na, tayo. Kaya kailan mo ba tatanggapin na iyong mundong ginagalawan natin ay hindi na katulad sa kanila?"

Hindi nakasagot ang kausap bagkus ay nanatili lang itong tahimik. Muli niyang tinignan ito at doon niya pa lang napansin kung gaano kalaki ang pinagbago ng kasama. Humaba na ang maikli nitong buhok at mas pumayat pa ito kumpara no'ng dati. Kung gaano ito kalinis sa suot noon, ay siya namang ikinadumi nito ngayon.

"We have to leave this place sooner or later," pasya niya dahilan kung bakit tuluyan nga niyang naagaw ang pansin ng kaharap.

"What?"

"You heard me right," aniya. "Kailangan na nating iwan iyong lugar na 'to."

"You know that I can't do that," sagot niya saka siya tinitigan nang diretso sa mata.

Bumuntong hininga naman siya dahil sa inasal nito. Tila ba kahit anong gawin niyang pagpupumilit na iwan na nila ang lugar ay hindi niya pa rin nagagawang papayagin ang kausap.

"How long are you going to stay like this, Wren?" Nang hindi na nga siya nakapagpigil ay tuluyan niya na ngang naitanong ang bagay na bumagabag sa kaniya sa ilan ding taon.

"How am I supposed to leave the city when I made a promise on them?" sambit nito na siyang hindi niya kaagad nasagot. "Nangako ako, Chloe. Nangako ako sa kanila na hindi tayo lalayo sa San Juanico. You know that I really hate breaking a promise. Not this time, and most importantly not on those persons."

"Alam kong alam mo rin na walang magandang naidulot iyong pananatili natin dito. We barely survived three years straight, Wren. And we're also lacking foods," sagot ni Chloe dahilan kung bakit naiiwas na nga ni Wren ang tingin niya sa kapatid.

"Sorry," naisagot niya na lamang. "I didn't mean to bring hardships on you. It's not my intention to be a burden to—"

"Kailan ko ba naisip na naging pabigat ka sa'kin?" singit ng dalaga na siyang naging rason kung bakit muli niyang sinalubong ang tingin ng kaharap. "You're too precious to be called a burden, Wren. Kapatid mo ako kaya wala kang dapat na ihingi ng tawad sa'kin. You're all I have right now."

Lumapit si Chloe sa kaniya saka nito hinaplos ang kaniyang kamay. Ramdam niya kung paano na iyon naging magaspang, at ang malambot nitong palad na minsan niya na ring nahawakan dati ay hindi na niya madama pa.