1 KIZ, 6 ERKEK, ÖLÜMCÜL BİR EV. Afra'nın diğer tutsaklardan dört farkı vardı:
Birincisi, bir kız olmasıydı.
İkincisi, tutsak alınan son kişi olmasıydı.
Üçüncüsü, Ölüm'ün gözdesi ve favori oyuncağı olmasıydı.
Dördüncüsü ise... Ölüm'ün telefon ve göre...
{ Kötü şeyler sevdiklerinin başına gelir ve kendini dua ederken bulursun Dürüst olmak gerekirse hiçbir zaman benim çok sempatim olmadı Çünkü tüm bu kötü şeyler her zaman benim başıma geldi }
İyi okumalar ♥
DİKKAT: Travma tetikleyici ögeler içerir. Obsesif kompulsif bozukluk belirtileri, halüsinasyon vb.
• • •
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• • •
Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7
6 Ağustos 2021
"Güneş doğuyor."
Gözlerimi sabitlediğim boşluktan ayırdım ve sesin kaynağına doğru çevirdim.
Çağrı'nın sesi tuhaftı. Sanki güneşin tekrar doğmasını, ışığın salonu yavaş yavaş dolduruyor olmasını beklemiyordu. Bunu garipsiyor gibi konuşmuştu. Parmaklıklı camın kenarında durmuş, duvara yaslanmış bir şekilde pencereden dışarıya bakıyordu. Bakışları dalgındı. Gözlerini altı morarmıştı ve kollarındaki kaslar arada hafifçe kasılıyordu. Bu da titriyor gibi gözükmesine neden oluyordu.
Halsiz olduğu her halinden belliydi. Banyoya gidip öğürdüğü bir yarım saat bile olmuştu. Kustuktan sonra iyice kendine gelmişti. Her şeye rağmen parmaklıkların olmadığı, özgür olabileceğimiz çatı katında durduğundan çok daha huzurlu gözüküyordu.
Gözlerimi onun bedeninden ve yüzünden ayırıp içeriye vuran ışığa çevirdim. Işığın yere yansıyan görüntüsü parmaklıkların da etkisiyle bölük pörçüktü. Güneşin bile içeriye düzgün bir şekilde girmesine izin verilmiyordu.
Yeni bir günün başlıyor olması bana umuda dair bir şey hissettirmekten çok uzaktı. Hep yeni bir günün yeni bir umut olduğunu söylerdi insanlar. Ama öyle değildi. Bazen yeni bir gün, çekeceğin başka bir ağır çile anlamına gelirdi. Bazen her günde bir umut, bir mutluluk, bir şans olmazdı.
Bazı günler daha başladığı an, insanı içinden kemirerek bitirirdi.
İlk defa kendimi ışıkta çırılçıplak hissediyordum. Gece boyunca karanlıkta oturduğumuz salon yavaş yavaş ışıkla dolarken sanki günahlarım da gün yüzüne çıkıyordu. Güneş biraz daha yükseldiğinde zil sesi de yükselecekti. Tutsaklar gelecekti. Bize bakacaklardı. Daha ağzımızı açmadan yaşadıklarımızın bir kısmını yüzümüzde göreceklerdi.
Ama benim bir katil olduğumu ben onlara söylemeden anlamayacaklardı.
Gözlerimi tekrar orta masaya çevirdiğimde Çağrı sessizliğime bir yorum yapmadı. Benimle konuşmaktan çekiniyordu. Bunu hissedebiliyordum. Biraz düşünecek olursam neden çekindiğini de kolayca anlayabilirdim. Sonuçta arkadaşımdı. Uzun süredir beraber yaşadığım bir arkadaşım... Onu tanıyordum. Ben...
