"မင်ယွန်းဂီ!...နင်မထနိုင်သေးဘူးလား!!"
မောင်နဲ့လက်ချင်းတွဲပြီး သဲသောင်ပြင်မှာရယ်မော၍ပြေးလွှားနေတုန်း ကြားလိုက်ရတဲ့အသံဆိုးကြီးကြောင့် မျက်လုံးမှာဆတ်ခနဲပွင့်သွားတော့သည်။အခုမျက်လုံးနဲ့မြင်နေရတာက ကမ်းခြေကသဲသောင်ပြင်မဟုတ်ပဲ မြင်နေကျအခန်းကိုတွေ့တော့မှ သက်ပျင်းချမိတော့သည်။သူအိပ်မက်မက်နေခဲ့တာပဲ။
"မင်ယွန်းဂီ!!!"
"နိုးပြီလို့!!"
ထပ်ကြားရတဲ့အသံပြဲကြီးကြောင့် နိုးနေကြောင်းအသိပေးရတော့သည်။အမေ့အော်သံကသူတင်မဟုတ်ဘူး။အရှေ့ခုနစ်အိမ်၊အနောက်ခုနစ်အိမ်က အိမ်နီးနားချင်းတွေပါနိုးသွားစေမယ့်အသံပါဝါမျိုး။
"ကျစ်!...ခဏနေရင်..မောင်နဲ့နမ်းတော့မယ့်ဟာကို"
"ဟဲ့!...နိုးရင်လည်းထလာလေ!!"
ထပ်ကြားရတဲ့အသံကြောင့် ကုတင်ပေါ်ကနေကုန်းရုန်းထပြီး မြန်မြန်မျက်နှာသစ်၍ အပြင်ကိုပြေးထွက်ရတော့သည်။အခန်းပြင်ရောက်တော့ အားလုံးကထမင်းစားပွဲမှာထိုင်နေပြီဖြစ်၏။အမေနဲ့အဖေကတစ်ဖက်မှာထိုင်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ မောင်ထိုင်နေသည်။မောင့်ဘေးကလွတ်နေတဲ့ခုံကတော့ သူ့ခုံပေါ့။
ဒါနဲ့...မောင်ကဘာကိစ္စ သူ့ကိုဒီနေ့လာမနှိုးတာလဲ??
"ဘာလို့လာမနှိုးတာလဲ"
ခုံကိုဆွဲထိုင်ရင်းမေးတော့ မောင်ကပြန်မဖြေပဲပြုံးပြသည်။
"ထယ်ယောင်းကမနက်တည်းက..အစောကြီးထပြီးအိမ်သန့်ရှင်းရေးတွေလုပ်နေတာ...ငါနိုးတော့လည်းငါနဲ့အတူစျေးလိုက်ဝယ်ပေးသေးတယ်...မနက်စာလည်းချက်ပေးသေးတယ်...နင်ပဲကာလနဂါးလိုအိပ်နေတာ"
အမေပြောတော့ ယွန်းဂီကဆူပုပ်ပုပ်ဖြင့် ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင် စားပွဲအောက်ကထယ်ယောင်းပေါင်ကိုလိမ်ဆွဲသည်။
'အာ့!'
"ဘာဖြစ်တာလဲ ထယ်ယောင်း!"
သူ့အော်သံကြောင့် အဖေရောအမေကပါပြိုင်တူမေးလာသည်။ကိုကို့ကိုကြည့်လိုက်တော့ 'ဘာလဲ'ဟူသောသဘောဖြင့် မျက်လုံးပြူးပြသည်။
