"ဂွမ်ယောင်းရေ!!"
မနက်ဝေလီဝေလင်းနေရောင်မကွဲခင်မှာ အိမ်ရှေ့ကနေတဆာဆာအော်ခေါ်နေတဲ့သူငယ်ချင်းမဟယ်ဆွန်းကြောင့် သက်ပျင်းချပြီးထွက်လာခဲ့ရသည်။ရွာသားတွေမို့ မနက်5နာရီဆိုတာနဲ့ မျက်လုံးတွေကအကျင့်ပါပြီးနိုးနေပြီဖြစ်၏။သားတော်မောင်နဲ့ သားမက်လေးကတော့မနိုးသေး။
"ဘာလို့အော်နေတာလဲ...ခြံထဲဝင်လာလည်းရတာကို"
"အို...နင့်အိမ်မှာဧည့်သည်ရောက်နေတယ်ဆို...ငါကဝင်ချင်တိုင်းဝင်လာလို့ရမလား"
ပါးစပ်ကသာပြောနေပေမယ့် မျက်လုံးတွေကအိမ်မကြီးကိုလှမ်းကြည့်နေတဲ့သူငယ်ချင်းမကြောင့် သက်ပျင်းမောချရင်းခေါင်းခါမိလိုက်သည်။ထယ်ယောင်းက သားလေးယွန်းဂီကိုခေါ်လာတာ ခုလောက်ဆိုတစ်ရွာလုံးသိလောက်ရောပေါ့။ဒါကိုမိုးစင်စင်လင်းတာတောင်မစောင့်...ခုချိန်ကြီးလာစပ်စုတာတော့လွန်လွန်းတယ်။
"လိုရင်းကိုပဲပြောစမ်းပါ ဟယ်ဆွန်းရယ်"
ပြောတော့မှ မချိုမချဥ်ကြည့်ရဆိုးတဲ့မျက်နှာပေးနဲ့
"နင့်သားကမြို့ကနေ...ခပ်ချောချောကောင်လေးခေါ်လာတယ်ဆို...အဲ့ဒါကြောင့်ငါတို့ရွာက..ဧည့်သည်လေးကိုကြိုဆိုပွဲလုပ်ပေးမလို့"
"ဟဲ့!...ဘာဆိုင်လို့ကြိုဆိုပွဲလုပ်မှာလဲ"
"ဆိုင်တာပေါ့...ငါတို့ထယ်ယောင်းလေးကိုကူညီပေးထားတာဆို...ငါတို့တစ်ရွာလုံးရဲ့ကျေးဇူးရှင်ပဲပေါ့"
အပိုတွေပြောနေတဲ့ဟယ်ဆွန်းကြောင့် ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။မဆိုင်တာတွေလုပ်ပြီး သားမက်လေးကိုမျက်နှာမပူစေချင်ပါဘူး။
"ငါပဲကျေးဇူးတင်လည်းဖြစ်တယ်...နင်တို့လုပ်ပေးစရာမလိုပါဘူး"
ကင်မ်ဂွမ်ယောင်းပြောတော့ သူ့သူငယ်ချင်းမဟယ်ဆွန်းကမျက်နှာငယ်လေးဖြင့်
"ငါကတစ်ရွာလုံးကို ပတ်ပြောပြီးသွားပြီ...ခဏနေဟင်းပွဲတွေယူလာပြီး..နင့်အိမ်ကိုလာတော့မှာ"
