"ဒါငါ့အိမ်ပဲ"
ယွန်းဂီက သူ့ရဲ့တစ်ထပ်အိမ်အဖြူရောင်လေးရှေ့ရောက်တော့ထယ်ယောင်းဘက်ကိုမျက်နှာမူပြီးပြောသည်။
"ကျုပ်သိသားပဲ...ဒီအိမ်ရှေ့မှာပဲခင်ဗျားရဲ့မုန့်ထုပ်ကိုယူသွားတာလေ"
ဟုတ်သားပဲ...သူခိုးလေးကသူ့အိမ်ရှေ့မှာပဲသူ့မုန့်တွေကိုခိုးပြီးလမ်းကြားထဲပြေးဝင်သွားတာလေ။ဒါနဲ့နေပါဦး...ယူသွားတာမှမဟုတ်တာ...သူက'ရော့အင့်ယူပါ' ဆိုပြီးပေးလိုက်တာမှမဟုတ်ပဲ...ဒင်းကခိုးသွားတာလေ။
"ယူသွားတာမဟုတ်ဘူး...မင်းခိုးသွားတာလေ"
ယွန်းဂီက ထယ်ယောင်းစကားကိုပြန်ပြင်ပေးတော့ထယ်ယောင်းမျက်နှာလေးကမဲ့ခနဲ။
"ကျုပ်..ကျုပ်လည်းမတတ်သာလို့လုပ်ခဲ့ရတာ"
"ခိုးတာကခိုးတာပဲ...သူခိုးလေး"
"ကျုပ်မှာနာမည်ရှိတယ်လို့...ကင်မ်ထယ်..."
"နောက်ကလိုက်ခဲ့"
ထယ်ယောင်းစကားတောင်မဆုံးသေး...ယွန်းဂီကကြားဖြတ်ပြောကာအိမ်ထဲဝင်သွားတာမို့ထယ်ယောင်းလည်းယွန်းဂီနောက်လိုက်ရတော့သည်။
ခြံဝန်းလေးနဲ့သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိသော လုံးချင်းအိမ်အဖြူလေးကအထဲမှာလည်း အဖြူရောင်သာဆေးသုတ်ထားပြီးအသုံးအဆောင်ပရိဘောဂတွေကလည်းအဖြူရောင်တွေအတော်များ၏။ဒီလူကအဖြူကိုအတော်ကြိုက်တဲ့ပုံ။တစ်အိမ်လုံးသန့်ပြန့်နေတာကတော့ပိုင်ရှင်အတိုင်းပင်။သူ့ခြေထောက်တွေကိုပြန်ငုံ့ကြည့်တော့ညစ်ပတ်နေတာမို့ အိမ်ထဲဝင်ဖို့ကိုတောင်တွန့်ဆုတ်မိသွားသည်။
"ဝင်လာလေ...ဘာလုပ်နေတာလဲ"
ယွန်းဂီခုထိအိမ်ထဲမဝင်လာပဲ အပေါက်ဝကနေမျက်လုံးပြူးပြူးလေးနဲ့လိုက်ကြည့်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကိုငေါက်လိုက်သည်။
"ကျုပ်ခြေထောက်တွေညစ်ပတ်နေလို့...အဲ့ဒါ...ဝင်လာရင်ညစ်ပတ်ကုန်မှာစိုးလို့"
သူခိုးလေးကအားနာသလိုပြောလာတော့လည်း သူစိတ်မကောင်းပြန်။နေဦး...ငါကသူများဖို့တွေးပေးနေတာလား?
အို...ငါ့ညီလောက်အရွယ်လေးဆိုတော့လည်းသနားစရာလေးလေ...တွေးပေးရမှာပေါ့။ငါကစိတ်သဘောထားပြည့်ဝတဲ့မင်ယွန်းဂီပါ။
