Don't let me down

23.

Hoe gaat het nou eigenlijk met me? "Gaat wel hoor." ik zeg het voor mijn gevoel best overtuigend, want ik geloof bijna zelf wat ik zeg, maar zo te horen gelooft Rob het niet. "Echt?" ik knik tegen zijn borst "Matt, kijk me eens aan." langzaam draai ik mijn hoofd zo naar hem dat ik hem aankijk waardoor de gevormde tranen in mijn ogen zichtbaar zijn. "Het gaat niet hm?" in zijn stem is een toon van bezorgdheid te horen, ik haal mijn schouders op en ik voel een traan langs mijn wang naar beneden lopen. "Ssh, het komt goed lieverd." Rob veegt mijn traan met zijn duim weg en geeft een kusje op mijn voorhoofd. Hij wrijft daarna met zijn hand over mijn arm waardoor ik een beetje begin te trillen. Gisteren heb ik daar nog een iets te diepe snee gezet, dus het doet nog steeds pijn. 

"Waar zit je mee?" hij haalt zijn hand een beetje door mijn haren. Wist ik dat maar, de afgelopen weken waren voor mij gewoon lastig omdat Rob niet op school was, maar dat kan ik toch niet tegen hem zeggen? Dan kom ik veel te afhankelijk over, terwijl ik mezelf prima kan redden, alleen voel ik me gewoon een stuk beter als Rob bij mij is. Ook zijn de herinneringen aan mijn vader de laatste tijd steeds weer erger aan het worden, zeker omdat Jesse me net zo behandeld. Het liefste zou ik nu uit huis gaan en op mezelf gaan wonen, maar dat kan niet. Rob wacht ondertussen nog steeds rustig op antwoord. Iets in mij zegt dat ik hem niet verdien, hij is altijd zo geduldig met me en is altijd lief.

Net als ik mijn mond open om iets te zeggen, gaat zijn kamerdeur open "Denk je aan je oefeningen?" Rob zucht "Jaha." is het enige wat eruit komt. Zo snel als zijn moeder binnenkwam, is ze ook weer weg. "Jezus dat is nou echt het laatste waar ik zin in heb." zeurt hij. "Wat voor oefeningen zijn het?" ik draai me weer een stukje naar hem toe. "Om sneller weer te kunnen lopen, het stimuleert iets in mijn benen ofzo waardoor mijn herstel sneller zou moeten zijn, aangezien de scans er goed uitzagen.". Ik knik met een kleine glimlach, naar zijn stem zou ik wel uren kunnen luisteren, hij is zo kalm en het geeft me rust door mijn hele lichaam.

Als Rob met zijn oefeningen aan de slag moet, geeft het mij iets meer tijd om na te denken over wat ik tegen Rob ga zeggen, aangezien hij nooit vergeet om te vragen hoe het met mij gaat. "Oké, kom." zeg ik als ik van het bed af glij en mijn handen naar die van hem uitsteek. Hij pakt ze aan en ik trek hem naar de rand van zijn bed. We doen een paar van zijn oefeningen die vooral zijn buikspieren trainen, maar dat zou blijkbaar iets moeten versterken in de spieren naar zijn benen. Zelf snap ik er helemaal niks van, maarja ik ben ook geen dokter. Dan moet hij proberen iets van zijn tenen te bewegen alleen het lukt nog niet echt. Ik hoor een luide zucht "Het lukt niet!" hij klinkt gefrustreerd en slaat zijn vuist op het bed. "Voorzichtig nou, we willen niet dat je nog meer ledematen niet kan bewegen." grinnik ik, hij is best schattig als hij boos is, alleen ik zie hem toch liever blij. Ik ga voor hem zitten op mijn hurken en kijk hem aan "Het is niet erg als het nu niet lukt schat, het komt echt wel." probeer ik hem gerust te stellen. "Je bent mooi weet je dat?" ik voel vlinders mijn lichaam op zijn kop zetten bij zijn woorden en ik druk snel een kusje op zijn lippen, hij grinnikt zacht tegen mijn lippen, wat mij ook weer laat lachen. Een golfje van geluk gaat door mijn lichaam heen, Rob is de enige die dat kan veroorzaken en het voelt zo bijzonder.

De rest van de avond hebben we een beetje op Rob zijn kamer Netflix gekeken, niet veel bijzonders. Zijn moeder kwam ons nog wat eten brengen, zijn hele familie is zo lief, ook voor mij. Ik vraag me af of dat altijd zo is, want normaal hebben mensen direct een hekel aan me als ze me alleen nog maar zien, terwijl ze me dan nog niet eens kennen. "Hoe ging trouwens je geschiedenis toets?" hoor ik ineens. "Ehm, weet ik niet, ik kon me niet zo goed concentreren." ik was eigenlijk al lang weer vergeten dat ik vanochtend nog een toets heb zitten maken. Dan trilt mijn telefoon een aantal keer achter elkaar, ik kijk op mijn scherm en zie een aantal appjes van Jesse en hij klinkt niet heel blij. "Wat is er?" ik voel Robbie over mijn schouder meekijken, dus ik klik snel mijn telefoon uit. "Dat zag er niet uit als een heel aardig appje, van wie was die?" kut, hij heeft het al gezien. Wat ga ik nu zeggen? "Gaat alles wel goed?" en daar is de vraag weer, het liefst wil ik uitschreeuwen dat ik me compleet kut voel, maar dat kan gewoon niet, ik wil Rob niet tot last zijn. "Matt je liegt, praat nou alsjeblieft met me." waarom heeft hij altijd alles door? Ik laat mijn hoofd achterover in het kussen achter mij vallen en staar naar het plafond, Rob hangt half boven mij en zijn haar valt een beetje voor zijn gezicht. Ik duw mezelf weer rechtop en leun tegen het hoofdbord van zijn bed. Ik zucht, Rob kijkt me verwachtingsvol en lief aan "Oké, luister-" begin ik.

------------------------------------------------------------------------------------------

Ik heb echt een Rob nodig in m'n leven ✌️

Sorry voor het niet uploaden dit weekend, ik was heel erg moe, dus vandaar :)

Hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx