Don't let me down

2.

Gisteren ben ik na de pauze niet meer naar de les gegaan, aangezien de laatste les LO was. Ik heb absoluut geen zin in vragen als ik me omkleed in de kleedkamer dus ik ben naar huis gegaan.

Zodra ik de school binnenloop, ga ik direct naar mijn kluisje. Bij mijn kluisje staan de jongens die mij gisteren nog uitlachten, waarvan er 1tje precies tegen mijn kluisje aanleunt dus ik draai me al weer om om weg te lopen, omdat ik niet durf te vragen of ik erbij mag. Ik zie dat Koen ontbreekt, dus hopelijk valt het minder op dat ik er ben. "Milo jonge, ga eens aan de kant, je ziet toch dat hij erbij wil." Robbie trekt Milo aan zijn arm voor mijn kluisje weg en Milo kijkt achterom naar mij "Hoe moet ik dat zien, ik heb toch geen ogen in m'n rug mongool." Robbie lacht om zijn opmerking en ik prop snel mijn jas in mijn kluisje om de jongens zo niet verder tot last te zijn.

Zodra ik wil weglopen, hoor ik mijn naam "Hé Matthy, loop je zo met ons mee?" vraagt de stem die van Rob afkomstig is. Ik twijfel even, maar dan knik ik zachtjes. "Dit zijn Raoul en Milo trouwens." gaat hij verder terwijl ik ongemakkelijk bij ze ga staan. Raoul en Milo glimlachen naar me en ik knik. "Waar blijft die lul nou?" roept Milo dan geïrriteerd. Hij heeft het waarschijnlijk over Koen aangezien dat de enige is die ontbreekt.

Net als we naar het lokaal willen lopen, komt Koen de hoek om gerend waardoor hij vol tegen mij aanbotst. "Ey kijk uit man!" "Sorry ik euhm-" ik kijk wat ongemakkelijk naar de grond. Ik hoor een zucht uit zijn mond komen "Laat ook maar." "Nou gaan we nog, anders komen we te laat." Koen loopt gehaast voor ons uit "Alsof jou dat iets interesseert maat." zegt Milo terwijl hij hem een kleine duw geeft waardoor hij bijna op z'n muil gaat. Ik grinnik zachtjes.

We zijn nog maar net op tijd binnen, want de docent doet de deur direct dicht zodra we binnen lopen. We gaan zitten en hoewel ik had verwacht dat Rob naast een van zijn vrienden zou gaan zitten, komt hij naast mij zitten. "Waar was je gistermiddag ineens heen?" vraagt hij dan uit het niets. Ik blijf stil en geef hem geen blik. Gelukkig start de docent snel zijn uitleg waardoor ik geen antwoord hoef te verzinnen. "Hey, waar is je schrift?" hoor ik zachtjes in mijn rechteroor. Kut, vergeten, ik kijk hem aan terwijl hij duidelijk wacht op antwoord. Dan scheurt hij een paar blaadjes uit zijn schrift en geeft ze aan mij. "Dankje." ik kijk hem dankbaar aan. 

Wiskunde is een kutvak, maar niet perse moeilijk, dus ik begin alle berekeningen snel maar nauwkeurig op te schrijven. Ik hoor Rob naast me een harde overdreven zucht uitslaan, maar ik negeer hem. "Yo Roel, weet jij hoe dit moet?" wordt er naar achteren gefluisterd "Ehh nee man, snap het zelf ook niet." wordt er terug gefluisterd door waarschijnlijk Raoul. "Nou volgens mij weet die nerd naast je het wel." hoor ik daarna van Koen. Ik zie in mijn ooghoek Robbie een beetje onderuit zakken en ik voel hoe zijn ogen op mij branden. Ik weet niet wat ik van hem moet vinden, maar hij is de enige die tot nu toe een beetje tegen mij praat en ook daadwerkelijk aardig is, maar misschien is het allemaal wel een act.

"Heb je hulp nodig?" besluit ik dan toch maar te vragen en ik wend me tot de jongen naast me, hij knikt met een kleine glimlach. Ik buig me over het boek heen en begin rustig uit te leggen terwijl ik soms wat in Rob zijn schrift krabbel. "Snap je het?" vraag ik na een paar minuten, ik draai mijn hoofd een kwartslag en ik zie hem naar me staren "Rob, snap je het?" vraag ik nog een keer waardoor hij opgeschrikt wordt uit zijn gedachten "Ehhm, ehh, ja denk het wel." antwoord hij gehaast, ik grinnik "je snapt het nog steeds niet of wel hm?" hij schudt zijn hoofd. Dan gaat de bel, snel stop ik al mijn spullen in mijn tas en gooi mijn tas op mijn rug. "Wacht, blijf je niet bij ons in de pauze?" vraagt hij zodra ik weg wil lopen, ik schud mijn hoofd "Ik moet nog iets doen." zeg ik, ik doe de capuchon van mijn hoodie op en ik loop het lokaal uit.

Ik ga zitten op mijn jas in het gras in het parkje achter de school waar ik altijd tot rust kan komen en even kan nadenken, of juist niet na hoef te denken. Het sociaal zijn tegen Rob en de andere jongens heeft mijn sociale batterij helemaal leeggemaakt. Ik laat me achterover vallen en ik staar naar de helderblauwe lucht en ik voel een traan over mijn wang lopen, waarom ben ik zo?

------------------------------------------------------------------------------------------

Overdenken, altijd leuk. Verder heb ik niks te vertellen, hopelijk hebben jullie genoten van dit hoofdstuk, laat maar even weten wat je ervan vindt :).

Hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf, je verdient het 💗.

xx