Don't let me down

6.

"Jezus echt niemand snapt dit." Koen gooit gefrustreerd zijn pen op tafel. Ik grinnik zachtjes door zijn opmerking die veel te hard door het stille lokaal ging. "Als iedereen even stil kan zijn en blijven." zegt de docent, doelend op Koen. Ik besteed geen aandacht aan hem, zo aardig is hij namelijk helemaal niet dus ik ga me ook niet met zijn problemen bemoeien. Ik schrijf alle formules op en los ze zonder teveel moeite op.

Ik hoor zachtjes getik met een pen op de tafel naast me. "Rob jonge kap eens." fluistert Milo van achter ons. Ik snap Rob wel, ik doe altijd hetzelfde als ik zenuwachtig ben. Als ik naast me kijk, zie ik Robbie zijn ogen naar mijn blaadje staren. "Hoe doe je dat nou?" vraagt hij terwijl hij een formule in mijn schrift aanwijst. Ik kijk hem aan en ik zie twee lief vragende ogen in de mijne kijken. Ik wil hem best helpen, maar wat als hij me alleen maar gebruikt? Misschien wil hij me alleen maar te vriend houden zodat ik hem kan helpen met wiskunde. Wat als hij me daarna weer laat vallen? Daar ben ik inmiddels wel aan gewend, maar het maakt het er niet makkelijker op. "Matt, gaat het wel?" Er zwaait een hand voor mijn ogen heen en weer. Ik schrik op uit mijn gedachten en zie een bezorgde blik op zijn gezicht staan. Ik knik en richt me weer op de vraag die hij me net stelde. "Oke kijk- als je deze twee vermenigvuldigd en dan die andere formule aan deze gelijk maakt, kom je op 0." Ik zie Rob knikken "Dus bij deze moet je ze optellen en dan gelijkmaken, zodat je ook op 0 komt?" hij krabbelt tegelijkertijd wat in zijn schrift. "Ja precies." zeg ik met een kleine glimlach. "Watte fuck?" hoor ik van Koen die over onze schouders blijkbaar mee heeft gekeken. "En bij deze dan?" hij wijst een formule eronder aan. Ik zucht en draai me om naar Koen. Ik begin hem nog een keer rustig uit te leggen wat ik net aan Robbie uitlegde. Hij knikt wat en schrijft alles op wat ik uitleg. Nooit gedacht dat hij naar mij zou luisteren.

De bel gaat wat pauze betekent, Rob werd nog bij de docent geroepen, dus de rest van de groep liep alvast naar de kantine. "Die gast heeft een meesterbrein." roept Koen enthousiast tegen Raoul en Milo, zou hij mij bedoelen? Vast niet. Zo slim ben ik helemaal niet namelijk. Ik loop langs de jongens "Matthy, kom je erbij zitten?" Raoul draait zich om met een vragende blik, ik schud mijn hoofd "Nee ik moet nog even wat fixen." ik loop langs de jongens naar buiten, naar het parkje waar ik altijd ben. Ik ga tegen een boom zitten en gooi wat steentjes in het water. Dan hoor ik voetstappen achter me. "Hey." hoor ik zachtjes, ik herken de stem van de jongen die net nog naast me in het lokaal zat. Ik zeg niks terug en staar een beetje naar het water. Hij gaat naast me zitten met zijn benen opgetrokken en zijn armen rustend op zijn knieën. Zo zitten we een paar minuten, in pure stilte. Dan trekt hij een zakje boterhammen uit zijn tas "Heb jij niks te eten bij je?" Ik schud mijn hoofd zonder hem aan te kijken. "Hier." hij houdt een boterham voor mijn neus wachtend tot ik hem aanpak. "Ik hoef niet, maar dankje." zeg ik zachtjes. "Matt je moet toch eten?" Ik schud nog een keer mijn hoofd "Ik zei toch nee." Rob haalt zijn schouders op "dan niet." Kut, heb ik hem boos gemaakt? Hij vindt me nu sowieso niet aardig meer. Waarom verpest ik altijd alles? "Kom je vanmiddag nog wel aan dat verslag werken?" vraagt hij dan. Ik knik en zonder nog iets te zeggen staat hij op en loopt weg. Kutzooi. De enige die aardig tegen me deed is ook alweer klaar met me.

Ik besluit de laatste les niet te gaan aangezien dat weer LO is, ik blijf in het parkje zitten en mijn gedachten draaien overuren. Waarom ben ik zo? Hoezo duw ik altijd iedereen van me weg? Misschien spelen ze wel spelletjes met me. Ze mogen me vast niet, ze doen alleen alsof. Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd tegen de boom rusten. Ik voel een traan over mijn wang lopen.

Als ik mijn ogen weer open doe, heb ik geen idee hoe lang ik hier heb gezeten. Ik kijk op mijn telefoon en check de tijd 14:30. Fuck, ze zijn al meer dan een half uur klaar en ik had Robbie beloofd om bij hem aan dat verslag te werken. Hij is vast allang weg. Snel sta ik op en even wordt het zwart voor mijn ogen dus ik blijf even staan om niet om te vallen. Dan loop ik naar de fietsenstalling en tot mijn verbazing staat Robbie daar te wachten, hij leunt op zijn bagagedrager en is druk met zijn telefoon bezig. Pas als ik vlak voor hem sta, kijkt hij op van zijn telefoon. "Héhé daar ben je eindelijk, ik dacht bijna dat je ontvoerd was." Hij klinkt niet echt boos, maar ook niet blij. "Ehh ja sorry, tijd vergeten." mompel ik en ik haal mijn fiets van het slot. In stilte fietsen we naar zijn huis. Op dit moment zou ik me het liefst opsluiten in mijn kamer.

------------------------------------------------------------------------------------------

Deel 6 alweer, gaat best wel snel eigenlijk :)

Oh en fuck wiskunde trouwens, ook al heb ik dat al 2 jaar niet meer.

Hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx