Don't let me down

19.

Ik lig op mijn bed en staar naar het witte plafond boven mij. Op mijn wangen voel ik opgedroogde tranen en ik wil verder huilen, maar het lukt niet meer. Ik ben alleen thuis dus er is niemand die me ziet, maar toch heb ik mezelf al de hele dag opgesloten in mijn kamer. Ik ben sinds woensdag niet meer op school geweest, ik heb de kracht niet meer om mijn bed uit te komen. Ik denk terug aan januari dit jaar, toen ik bij Jesse en Jaïr ging wonen, toen voelde ik me ook slecht, maar het is sinds toen heel wat slechter geworden. Ik kreeg steeds minder motivatie om te leren voor mijn toetsen en deed steeds minder mijn best op school. Het kwam niet echt door hun, maar meer door de verandering van de situatie. Ik ben sinds toen gaan beseffen wat er allemaal is gebeurd in mijn leven. Doordat mijn cijfers naar beneden gingen, haalde ik vorig jaar maar net en toen moest ik ook nog van klas wisselen. Naar een klas waar ik niemand kende, totdat ik naast die ene jongen moest zitten, de jongen waarvan ik toen nog niet wist hoe hij mijn leven zou veranderen.

En nu lig ik hier alleen en ben ik weer terug bij af. Mijn leven is één grote chaos. Ik heb nog steeds de vriendengroep van Rob om me heen, maar in hoeverre weet ik of ik ze kan vertrouwen en dat ze me niet dumpen zodra ze weten dat Rob mij niet meer kent? Ik heb ze niks verteld over wat er woensdag is gebeurd en er is vanuit Rob niks in de groep geappt. Misschien dat hij ze privé iets heeft verteld, maar dat zal ik vast wel horen als ik weer naar school ga. Voor nu duurt dat denk ik nog wel even. De moeder van Rob heeft me nog een beetje op de hoogte gehouden van hoe het met hem gaat, maar ik heb de berichten allemaal genegeerd. Ik maak me nog steeds enorme zorgen om hem, omdat ik van hem hou. Tegelijkertijd voelt het alsof hij mijn hart heeft gebroken, zonder dat het zijn bedoeling was. Het is de zoveelste keer dat iemand me pijn doet, maar om één of andere reden kan ik gewoon niet lang boos zijn op Rob en ik kan het hem ook niet kwalijk nemen, hij kan er allemaal ook niks aan doen.

"Matthy? Ben je thuis?" hoor ik vanaf beneden. Fantastisch, nu ben ik dus niet meer alleen. Ik hoor voetstappen op de trap en daarna het geluid van de deurklink die naar beneden gaat. "Matt?" "Was je weer niet op school?" Jaïr legt zijn hand op mijn schouder en ik schud zachtjes mijn hoofd. Het voelt alsof Jaïr de enige is die om me geeft en misschien is dat ook wel zo, alleen hij laat zich te erg beïnvloeden door Jesse, die weer teveel beïnvloed is door mijn vader en zo is het cirkeltje weer rond. Het lijkt alsof ik door het ruziën van Jesse en Jaïr helemaal vergeten word, terwijl de ruzies juist ook voor een groot deel over mij gaan. Ik voel hoe het bed een beetje indeukt en er wordt een hand op mijn rug gelegd, maar ik weiger me om te draaien. "Matt wat is er toch?" Ik twijfel of ik hem iets moet vertellen over Rob en alles daaromheen. Wat kan hij eraan doen? "Heeft het iets te maken met wat Jesse zei over een vriendje?" mijn hart slaat een slag over.

"Luister Matt, ik maak me zorgen om je, ook al zie je dat misschien niet of wil je het niet geloven. Als je wil praten, mag je naar me toekomen en ik zal je niet judgen, want ik hou van je." ik heb niemand uit mijn familie ooit horen zeggen dat ze echt om me geven, behalve mijn moeder. Ik knik bijna onzichtbaar en dan hoor ik hoe Jaïr mijn kamer weer uitloopt. Ik twijfel nog steeds of ik hem moet vertellen wat er is gebeurd. Ik weet niet eens of ik kan beschrijven hoe ik me voel, omdat ik het zelf niet weet. Gevoelens zijn gewoon moeilijk.

****

Het is dinsdag en ik loop op een of andere manier de school binnen, ik weet niet hoe ik op het punt kwam dat ik vanochtend besloot dat het een goed plan was om naar school te gaan, maar ik heb er nu al spijt van. "Yoo Matt!" Milo geeft me een boks en ook Raoul en Koen kijken met een glimlach mijn kant op. "Was je ziek?" vraagt Milo direct, wat ga ik hier nou weer op zeggen? Ik knik maar gewoon in de hoop dat ze niet verder vragen. "Hoe was het trouwens bij Rob vorige week?" vraagt Raoul nieuwsgierig. Kutzooi, verkeerd ingeschat. "Ehm, wel goed hoor." ik kijk naar mijn voeten en ik hoor Raoul een oh geluid maken. "Koen en ik gaan vanmiddag weer, ga je ook mee?" vraagt Milo. Ik heb eigenlijk geen zin na dat gezeik van vorige week, straks roept Rob weer dat ik weg moet gaan. "Ja, Matt ga mee, Rob zal het heel leuk vinden als je meegaat en we zijn toch vroeg vrij." pusht Koen. "Nee- eh ik heb geen tijd vandaag." probeer ik, maar Koen lijkt allang door te hebben dat ik lieg "wat moet je doen dan?" vraagt hij met een grijns, ik zucht en laat mijn hoofd achterover vallen. "Goed verhaal, ga gewoon mee." zijn toon klinkt ietwat geïrriteerd. Ik zucht en we lopen naar de les.

De dag vliegt voorbij, maar het voelt alsof alles honderd keer zo snel ging aangezien ik totaal geen zin heb om naar Rob toe te gaan. Als de bel gaat, pak ik zo traag mogelijk mijn tas in, maar dat wordt niet heel erg gewaardeerd aangezien Koen mij een handje komt helpen "Matt, schiet effe op anders missen we de bus." In de bus zijn Milo en Koen druk aan het praten over irritaties aan docenten en nog wat andere dingen. Ik staar een beetje uit het raam, totdat ik mijn telefoon voel trillen. Ik zie nog een berichtje van de moeder van Rob, ik lees het berichtje wel tien keer en ik kan niet geloven wat er staat.

------------------------------------------------------------------------------------------

Nou dat was het weer voor deze keer :)

Laat even weten wat je ervan vond door te stemmen :))

Zorg goed voor jezelf 💗

xx