|Hayat Üçgeni|

4.Bölüm

Heyecanla odanın kapısını açıp içeri girdiğimde yine önceki gibi kolyemi gösterip asansöre bindim. Asansörde tam 8.kata basacaktım ki kolyenin üzerinde ki mesajla durdum.

' 5.kata gel.'

Kolyenin dediği gibi yapıp 5.kata bastım. Asansör çok hızlı hareket etmemişti bu sefer öncekinin aksine. Kapı açıldığında adım atacaktım ki durdum.

Alt tarafın boş olduğunu gördüm son anda ve adım atsam... Adımımı atmadığıma şükrettim, direkt yere çakılırdım.

"Çakılmamak için parkuru tamamlaman gerek."dedi bir anda önümde daha doğrusu havada duran adam. Bir diğer deyimle yakışıklı herif'ti.

"Ne parkuru?"diye sordum önümde ki boşluğa bakarak. Önümde hiçbir şey yoktu, ölmemi falan mı istiyordu bu yaratık?

Eliyle bir hareket yaptı ve önümde cidden bir parkur oluştu. Vay anasını. Adam sihir yaptı be. Bir dakika, ben de görünmez olmuştum. O zaman bunu bende yapabilir miydim?

"Hayır, sen yapamazsın. Daha o kadar güçlü ve gelişmiş değilsin. Parkura başla, beş dakikan var."dedi ve kolyemin üzerinde bir sayaç başlatıldı. Aklımda bir soru oluştu direkt. İçimden düşündüğüm şeye cevap mı vermişti o? Sonra bunu düşünmenin saçma olduğunu farkettim. Uçan bir yaratıktan ne bekliyordum ki cidden.

Parkuru bitirmem için beş dakikam vardı ve ben bu parkuru neden tamamlamam gerektiğini bilmeden başladım. Göt korkusu demek kâfidir.

Önümde ki hareket eden blokların üzerlerine atlayıp karşıya geçmem gerekiyordu. Sayacın üstünde rakamlar oluştu.

3...2...1... START!!!

Adımımı korkmadan attım ama bu hiç kolay değildi. Üzerinde durduğum blok hareket etmeyi durdurmuyor ve benim atlamamı zorlaştırıyordu. Atlayabileceğim zamanı kolladım ve dengemi kurup bekledim. İşte şimdi...

Atladım. Sarsıldım tabii ki ama sonra hemen toparladım. Diğer atlayışlarımı da bunun gibi zorlu ama başarılı bir şekilde bitirmiştim.

Fakat en sonda hareket eden blok tüm herşeyi mahvetti.

Blok yok oldu.

Ayağım boşluğa düştü ve ben gözlerimi kapatıp yere çakılmayı bekledim, ölmezdim ama canım fena yanardı.

Fakat bir farklılık vardı. Bir değişiklik vardı.

10 saniye olmuştu ve ben hâlâ yere çakılmayı bekliyordum.

Korkuyla gözlerimi açtım ve...

Ayaklarım yerden kesilmişti ama bu bana bir engel değildi resmen. Uçuyordum.

Evet, uçuyordum. Şaka değil. Gerçekten havada asılı kalmıştım.

Çamaşır askısındaki don gibiydim adeta.

Bunu dememin sebebi de aslında uçmuyor olmamdı ve beni yakışıklı herif'in tutuyor olmasıydı.

O da mandal görevindeydi sanırım. Bu durumdayken gülmem biraz saçma kaçardı ama şuan aklımda çok komik bir şey oluşmuştu. Yakışıklı herif olmuştu sana Mandal Herif. Mükemmel.

Birkaç saniye sonra yer eski haline geldi ve ayaklarım sonunda yere değdi. Ben dengemi sağlarken önüme geçip konuştu Mandal Herif. Şuan içimi okuyor olma ihtimali yüzde kaçtır?

"Her zaman ben olmayacağım."dedi kollarını göğsünde birleştirmiş ve bilmişlik taslayan bir tavırla.

"Her zaman diye birşey olmayacak çünkü."dedim bende onun gibi kollarımı göğsümde birleştirip.

"Senin en çok arzuladığın şey ne?"gözlerini gözlerime kenetledi ve başını yaklaştırdı bana doğru.

"Ne yapacaksın bu bilgiyle?"dedim ve devamı gelmeden arkasını dönüp ilerlemeye başladı. Bir asansöre bindi ve bekledi. Asansör açıldığında benim sorumu duymazlıktan gelip konuştu.

"Hayalet evreni'ne hoşgeldin."

Kapı açıldığında çok değişik bir manzarayla karşı karşıyaydım.

Yanımdaki mandal herif, gibi değillerdi. Hepsi uçuyordu. Havadaydılar. Hayalet olmalarının asıl sebebi bu galiba. Peki neden mandal herif hep uçmuyordu? Bunu soracağım ama şimdi zamanı değil. Asansörden çıktık ve etrafa bakıp yürürken o konuşmaya başladı. O dediğim de mandal herif'ti.

"Hayalet evreni. Senin düşündüğün gibi bir yer olması imkânsız. İnsanların beyni bu kadarı için... Küçük ve yetersiz. Bu yüzden insanların yapması gereken bazı şeyleri biz hallediyoruz zaten. İşimize karışan olursa da..."dedi ve durdu.

"İşinize karışan olursa?"dedim yüzüne dönüp. O ise bana bakmıyordu.

"Her neyse. Bazı görevlerin olacak. Dünyevi görevler. Bazı görevlerin daha olacak. Hayalet görevleri. Bir de senin kendi yaşamın var. Onları da yapacaksın tabii. Uzman olursan ileride, bazılarından kurtulursun. Bu yüzden işini iyi yap... İsmin neydi?"dedi. En son sorduğu soruyu es geçtim. Aynı onun gibi. Sonra da olduğum yerde durdum.

"Peki. Bunları yapmamdaki zorunluluk ne? Ve neden ben? Ve burası nasıl gerçekte var? İÇİMDEN BİR KADIN NASIL GEÇEBİLİYOR??!"son sorumu biraz şiddetli söylemiş olabilirim. Birkaç hayaletin bize bakması bundan olsa gerek. Kolumdan tutup beni kenara çekerek bir soru sordu. Canım acımıyordu bu yaptığı hareketle. Çünkü canilerin canı acımazdı. Acırdı aslında ama bunu belli edemezlerdi. Çünkü bizler olağanüstü yaratık olarak kabul edilirdik.

"Ölmek istiyor musun?"dedi sadece.

"Nasıl bir soru bu? Evet dersem öldürecek misin?"dedim kaşlarımı çatarak.

"Bir soru sordum."dedi üstüne basarak. Zaten ölümsüzüm diyemedim. Çünkü o beni bir insan sanıyordu. O dediğim de mandal herif'ti.

"Yani... Şuan istemiyorum."dedim ve boğazımı temizleyip devam ettim. "Ama elbet her insan bir gün ölecek."

"Ölümsüz olmak istiyor musun?"dedi cevabımı dinledikten sonra. Ben zaten ölümsüzüm aptal.

"Bilmem. Bunları neden sorduğunu açıklarsan bende sana cevabını veririm."

"Eğer hayaletlik görevini yapmak istemezsen veya buna karşı çıkarsan. Ölürsün."dedi ve durdu. Bir adım yaklaştı. "Yada mantıklı bir seçim yapıp hayaletliğine devam edersin ve ölümsüz olabilirsin. Seçim senin. Ya ölüm ya da ölümsüzlük..."dedi ve geri çekildi.

Ölüm yada ölümsüzlük.

Şuan bir seçim yapmam gerekiyordu. Hayalet olmak ne demekti? Veya neden bu kişi bendim? Onca kişi arasında... Onca insan arasında. Bir insan olması gerekirken bu göreve bir cani gelirse ne olurdu? Bir fark olur muydu? İçimi okumuyor ol. Lütfen...

Aslında bu soruları önemseyen kimse yok. Tek demem gereken şey 'ölüm' yada 'ölümsüzlük'.

Ve ben hayatımda hiçbir değişiklik olmayacağına rağmen seçimimi yaptım.

"Ölümsüzlük."

...

Bölüm noktaaaa. Nasıldı? Beğendiniz mi?
Umarım beğenmişsinizdir.

Nasıl gidiyor hayat? Benim ki sınavlardan dolayı kötü diyebilirim.

Bu bölümü yazdığım sıralarda daha yeni sınavlar bitmiş bulunmakta. Ben bunu şuan atmayacağım ama olsun.

Neyseee.

Diğer bölüme geçebilirsinn. Bayyy🤍