ආඩම්බරකාරි

තුන්වෙනි කොටස.

❌❌❌ සත්‍ය කතා කිහිපයක් සම්බන්ධ කර ලියන ලද මා විසින්  මනක්කල්පිත කොටස් එකතු කර නිර්මාණය කරන ලද්දකි. කෘත්‍ය අවසරයකින් තොරව උපුටා ගැනීම තහනම්❌❌❌

*                 *                 *                 *                      *

“ එන්න එන්න මහත්තයා ! අච්චාරු ටිකක් කාලා බලලා අරගන්න...”

ඒ කටහඩ ! මාර ලස්සනයි ඒ ඇස් හිනා වෙනවා මට පෙනුනා. ඒ මුන හරි පින් වන්ත පාටයි. සූරදුතයෙක් වගේ .

“ අහ් මල්ලි! අච්චාරු නැතුව වෙන දෙයක් නැද්ද කාලා බලන්න ?”

මතිෂයා ගේ කතාවෙන් මේ සිහියට ආපු මම අත් දෙකම කලිසන් පොකට් දෙකේ ඔබාගෙන බලාගෙන හිටියේ අමුතු හැඟීමක් එක්ක. මට කේන්ති ! ඒත් හේතුවක් නැතුව මම මොකටද කේන්ති ගන්නේ ?

“ අච්චාරු විතරයි මහත්තයා විකුනන්නේ !”
ඒ අහිංසක කොල්ලා හිනා වෙලා කියද්දී මතියා මනුක දිහාවට අමුතු හිනාවක් දැම්මා.

“ බොරු නේ මල්ලි ! මෙච්චර රස ඔයාව පොඩ්ඩක් කාලා බලන්න දුන්නා නම් ”
මතියා තොල කොනක් හපලා නිකට අත ගාන ගමන් කියද්දී මට යකා නැග්ගා. මේ මොන ඌත්තක් ද මේ කියන්නේ ? මතිශයා ගේ කතාව ට ඒ කොල්ලගේ මුණ බයෙන් පිරෙද්දි මට ඉවසුම් නැතුව ගියා.

“ මතීෂ ඔය හොඳටම ඇති! ”
මම තද කටහඩකින් කියද්දී මතිෂ වගේම මනුක ගැස්සිලා බලද්දි අර අහිංසක කොල්ලත් මගේ දිහා බැලුවා.

“ අඩෝ මම විහිළුවක් කරේ. ඒ මල්ලි සොරි හොඳේ විහිළුවක් කරේ ! අපිට දිවුල් එකයි වෙරළු එකයි දෙන්නා මල්ලි ”

මතීෂ කියද්දී ඒ කොල්ලා ඇස් බිමට හරවන් පාඩුවේ වැඩ කරේ මුන දෙන්නා බැරිව වගේ වෙද්දී  මම අහක බලාගෙන හිටියේ අමුතු හැගීමක් එක්ක.එක කේන්තිය ම ද කියලා හිතන්න බැරි අමුතු හැගීමක්.

“ මෙන්න මහත්තයා රුපියල් 400 යි ගාන”
ඒ කොල්ලා අච්චාරු දාපු බෑග් එක දෙන ගමන් කියද්දී පාර දිහා බලන් උන්නු මම සයිඩ් පොකට් ඒකෙන් සල්ලි අරගෙන දික් කරේ ඒ ඇස් මගේ ඇස් එක්ක පළවෙනි වතාවට හමුවෙද්දී.

ඒ ලොකු අහිංසක ඇස් වලින් නොතේරෙන කතාවක් කියද්දී ඒ ඇස් වලින් කියන කතාව මට දැනගන්න ඕනේ කියලා මේ තප්පර ඉඳන් හිතෙන්න ගත්තා. මම ඇස් පිය ගහලා යන්තම් හිනා වෙලා අරුන් දෙන්නත් එක්ක අච්චාරුව ට වග කියන ගමන් ඉස්සරහට ඇදුනත් මගේ හිත ක්ෂණික කියපු  දෙයක් නිසා මම ආයෙමත් පිටි පස්ස හැරිලා බලද්දී දෙවෙනි වතාවට ත් අපේ ඇස් හම්බුනා.

බස් එකට නැග්ගත් මට ඒ ඇස් මතක් වෙද්දී  මගේ වෙලාවම ද කියලා හිතාගන්න බැරි වෙන්න දාලා තිබුණු Fm එකෙන් ඒ ඇස් වලට ම හරියන වීදියේ සින්දුවක් ගියා.

“නීල නුවන් ඈගේ..
දිලිසෙන තෝඩු දෙකක් වාගේ..
මන්දහාස මුහුනේ...
හරියට හැන්දෑවක් වාගේ....”

“ ඕයි ඕයි මොකද පැණි හිනාවක් දාන්නේ! උබ ඔය හැරෙන්නේ නම් හොදකට නෙවේ කොල්ලො! ඒ කොල්ලා අහිංසක දුප්පත් කොල්ලෙක් බං ”

මණුක කියද්දී මම ඇස් ලොකු කරගත්තේ පුදුමෙන් , මේ මොන ඌත්තක් ද මූ මේ කියන්නේ ? අනික මම හිනා වුණා?

“ මොනවද බං කියන්නේ මට නම් තේරෙන්නේ නෑ තෝ මොන හරූපයක් කියනවා ද කියලා!”

“ උබ ට තේරෙන්නේ ම නෑ නේහ්?ඔහොම පලයන් මම මොනවද කියන්නේ කියලා උබ ට තේරෙයි ඔහොම යද්දී ! හැබැයි මතක තියාගනින් ඒ කොල්ලා අහිංසක දුප්පත් කොල්ලෙක් කියලා උබ වගේ පුංචි  හාමු කෙනෙක් ට කිට්ටු වෙන්නවත් බැරි !”

මනුකයා කියද්දී මම පුදුමෙන් වගේ අහගෙන හිටියා. මූ මොනවා කියනවා ද කියලා මට තේරෙන්නේ නෑ! මූට ඌ ගිලපු කෙල නිසා බඩේ කැක්කුම තද වෙලාවත් ද?මම ඇස් පිල්ලම් දෙක තුනක් ගහලා ආයේ එළිය බලගගෙන සින්දුවේ ඉතුරු ටික තොල් මතුරන්න ගත්තා.

“දෑස් පියන් නටවා...
            කෝල ඇහැක් වහලා....
ප්‍රේමී හිතක් දීලා....
                    යනවද හීන හතක් මවලා...

ආ රූපසිරිලාලියේ...
       ගී සිහින කැන්දු සේද රුවනාරියේ....”

To be counted...

Hii...

අද කොටස පොඩි නේද:)

Long chapter  එකක් එක්ක එන්නම්

Geethi