Το όνομα μου είναι Mike

"Εχουν περάσει 2 μήνες απο κείνη τη μέρα..."

Δύο μήνες μετά!

Mike's Pov

Ανοίγω τα μάτια και μορφαζω στο φως του ηλιου που ακομα δεν εχω συνηθίσει...μου παίρνει λίγη ώρα μέχρι να καταλάβω που βρίσκομαι και από που ήρθε η "παρέα" μου όταν σαν αστραπή εικόνες από την χθεσινοβραδινη μας κρεπαλη με τα παιδιά  πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Το σπίτι του David..., δυνατη μουσικη...,ουισκι..., μια ξανθιά με  μικροσκοπικο μαγιο...., κρεβατοκαμαρα...,ουισκι...,μια κοκκινομαλα με τεραστια μπαλκονια..., μπιλιάρδο...και πάλι ουισκι.

Πριν σηκωθω εξεταζω λιγο καλύτερα την "παρεα"μου και χαμόγελαω βλέποντας δύο τόσο υπέροχους κωλους στο κρεβάτι μου.Τον τελευταίο καιρό οι νύχτες μου ξεκινάνε με ουίσκι και τα πρωινά με βρίσκουν συνήθως εδώ, ακουμπισμένο στο πάγκο της κουζίνας μου να πίνω καφέ για να βαλω το κεφαλι μου σε μια ταξη. Τα χειρότερα πρωινά είναι αυτά που ξυπνάω σε ξένα κρεβάτια. Δεν είναι πάντα εύκολο να ξεγλιστρησω από κει χωρίς να ξεκινήσει μουρμούρα βλέπετε.
Έχουν μπει σε μια σειρά κάπως τα πράγματα από τοτε που μίλησα τελευταία φορά με την Cheryl. Εγώ επέστρεψα στον παλιό καλό εαυτό μου και εκείνη βρίσκεται στον όμορφο γεμάτο πεταλούδες κόσμο της με τον Travis. Το ξέρω αυτό γιατί ναι μέν δεν πατάω στη σχολή όμως μαθαίνω. Δεν μπορώ και να μην μαθαίνω. Το τσογλανι αφού την πήρε μέσα από τα χέρια μου το λιγότερο που έχει να κάνει είναι να την κάνει ευτυχισμένη. Ο Sam που ξέρει τα πάντα με ενημερώνει συχνά πυκνά για το ονειρεμενο ζευγος. Πάνε παντού μαζί και εκείνος την προσέχει σαν τα ματια του. Αυτό του λείπε.

Από τις σκέψεις μου με βγάζουν τα χαχανητα των κορασίδων. Ακούγονται  βήματα στο διάδρομο και αμέσως μετά η πόρτα του μπάνιου κλεινει με προσοχη. Πηγαίνω απέξω και χτυπάω δύο φορές. "Κάντε ότι είναι να κανετε και στο καλο! Ελπίζω να το επαναλάβουμε." λέω και γελάω αφού δεν θυμάμαι καθόλου τις "υπηρεσίες" που μου προσφερανε αλλά τι στο καλό με τέτοιους κωλους θα ήταν τουλάχιστον κάτι τίμιο!

Cheryl's Pov 

Έχουν περάσει δύο μήνες από κείνη τη μέρα και ενώ πίστευα οτι τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους σιγά σιγά στη ζωή μου αυτό δεν έχει γίνει ούτε στο ελάχιστο. Ο Travis κάνει υπερανθρωπες  προσπάθειες για τη σχέση μας και γω την παρακολουθώ απλά σαν θεατής. Είναι άδικο το ξέρω. Ψάχνω όμως την κατάλληλη στιγμή για να του μιλήσω. Έχω προβαρει τα λόγια μου πολλές φορές στο καθρέφτη όμως όταν έρχεται εκείνη η "κατάλληλη στιγμη" τα χάνω. Πρέπει να βιαστώ όμως γιατί έχω κουραστει να βρίσκω δικαιολογίες κάθε φορά που εκείνος βαθαίνει τα φιλιά του με σκοπό να πάμε παρακάτω. Έχω παρατηρήσει οτι τις περισσότερες φορές φεύγει από μένα αναψοκοκκινησμενος και με τις ανάσες του ακανονιστες. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι συμβαίνει κάτω από το παντελόνι του.