School Romance 1: In Love Sa'yo, Pare(COMPLETED)

DIES

CHAPTER 10 | ZEUSJAYY

Nasa sasakyan kami ngayon, parehong walang kumikibo sa aming dalawa. Hindi naman ako makapag open up ng topic kase, he seems like he's thinking something. Pero hindi na ako nakapagtiis at nag salita na ako.

"May problema ba? You are a bit silent than before? Ano bang meron?" I asked him with no facial expression.

He look at me and I was surprise, I never seen him this devastated before. Is he okay? He turned to me and I can't still understand why is it he is acting like a baby.

Ilang sandali pa ay nagsalita siya. "Richard, bakit ang bait mo sa akin?" woah, that came out from nowhere.

I sighed before answering his questions. "Ky, all I am doing is for your mother. I have a mother of mine too, and I can't stand a chance seeing someone's mother suffering." I said. He looked at me. But this time, his looks seems odd.

"I already told you, I can handle everything. Hindi ko kayang kinaaawaan ako ng isang tao dahil sa lecheng sakit na to, at hindi ko rin gusto na kinaawaan kami ni Nanay!" he shouted at me.

"What? Kinaawaan? Hindi naman yun ang intensiyon ko ah? All I wanted is to help you and your mother. Hindi dahil kinaawaan ko kayo, but, I am helping you because of that incident." I explained it to him with worried face.

"Please, nagmumukha akong walang kwenta sa ginagawa mo. Ako dapat ang nag-aalaga kay Nanay e, hindi ik-" hindi niya naituloy ang kaniyang sasabihin dahil niyakap ko siya.

I don't know why I did that but, I feel like it's the right thing to do. "Ky, listen to me. My help is from the bottom of my heart. It is not because I pity you and your mother. I'm doing this because, I just wanna help. Don't get it wrong. I am so sorry if you are feeling this way but, I promise, I am not doing this because I pity you. I am doing this because I just feel that this is the right thing to do." I explained.

Nabigla siya noong niyakap ko siya pero noong narinig niya ang mga katagang iyon ay sinuklian niya ang mga yakap ko. His body's so warm. I feel the heat of his body even though he's wearing a tshirt. Am I obsessed? No, hindi dapat. Baka mahalata niya.

Pagkatapos ng mainit naming yakapan ay agad na kaming kumalas sa isa't isa. I am feeling a little bit of awkwardness about what happened earlier but, I am thankful that I opened up about my side. At napaliwanag ko ang mga bagay-bagay na bumabagabag sa isip niya.

Pina-andar ko na ulit ang sasakyan. Habang nasa byahe kami ay hindi siya umiimik. Pero noong napagtanto niya na parang hindi na ito ang daan na papunta sa bahay nila ay nakita ko ang pag-aalala sa mga mata niya.

"Richard, hindi na ito ang ruta papuntang bahay, a? Saan ba talaga tayo pupunta? " he asked.

Pero imbis na suklian ko ang kaniyang mga tanong ay hindi ako umimik at agad ko na lang itinutok sa daan ang aking mga mata.

Ilang segundo rin nanahimik ngunit kinulit ng kinulit niya ako kung saan ba talaga kami pupunta.

"Hey, Richard! Saan ba talaga tayo pupunta? Kidnapping to! " he shouted.

I rolled my eyes unto him but deep inside, my heart was racing with joy.

"Isa?! Sasabihin mo kung saan tayo pupunta o tatalon ako? " nagulat ako sa mga tinuran niya. Tumigil ako sa kalagitnaan ng daan at sinamaan siya ng tingin.

"Listen carefully, Ky. Napaalam ko na kay Tita kung saan tayo pupunta, and she agreed. Please lang, wag ka ng mag tanong. Tingnan mo na lang mamaya. " sabi ko ng may inis sa aking boses.

Nagulat siya sa aking inasta. Pati ako ay nagulat din. "I am sorry. I didn't mean to say that. Nairita lang kase ako sa kakangawa mo kanina. " I explained.