20 leerlingen in één klas - herschreven versie

hoofdstuk 50

Samen lopen Daniël en ik de aula in. Mijn ogen zoeken naar de klas, maar ze vallen als eerst op Sandra, die bij mensen van een vijf-havo klas aangeschoven zit.
'Kijk, daar heb je die flikker', zegt ze en wijst me aan. Geschrokken kijk ik weg en wil Daniëls hand vastgrijpen, maar besef dat dit het waarschijnlijk alleen maar erger zal maken.
'Hé, tering homo's!' roept de jongen die me eerder eens in de gang op is komen zoeken. Zacht en geruststellend tikt Daniëls hand tegen mijn bovenbeen. Een andere jongen aan hun tafel geeft hun beide een harde duw, waardoor ze verbaasd stilvallen en hem beledigd aankijken. Het stelt me wat gerust. Snel schuiven Daniël en ik aan bij de klas.

Wanneer ik nog een keer schichtig omkijk naar de tafel waar Sandra aan zit, zie ik haar en een aantal mensen aan haar tafel hun middelvinger naar me opsteken. Met tranen prikkend in mijn ogen kijk ik weg.
Daniël legt zijn arm over mijn rugleuning, waardoor ik verbaasd naar hem opkijk. Zijn blik is gericht op Sandra's tafel.

'Zo ontzettend triest en flauw', zegt hij. Ik knik en knipper mijn tranen weg.
'Dat doen maakt me niet minder verliefd op je', zeg ik zacht en Daniël lacht.
'Gelukkig maar', zegt hij. We luisteren mee naar gesprekken aan tafel, die voornamelijk over het experiment gaan.

Wanneer de bel gaat, staan we als één grote groep op en lopen met z'n allen richting het lokaal van mevrouw Friekman. Ze zit al achter haar bureau te wachten, met als gevolg dat iedereen meteen naar zijn eigen plek kan. Naast Daniël neem ik plaats, kijk hem met een verlegen maar trotse glimlach aan.

Sandra komt als laatste het lokaal in. Haar blik staat op onweer, vuil gericht op mij. Met veel vaart schuift ze mijn tafel in mijn maag, waardoor een klagelijk en verstrengeld geluid over mijn lippen rolt.

Daniël staat op, zijn ogen geconsumeerd door woede. Ik sla mijn armen voor mijn buik terwijl ik toekijk hoe ze triomfantelijk naar haar plek loopt. Daniël wil achter haar aan lopen, maar stopt wanneer Felix van achter uit de klas een propje papier recht tegen haar oog gooit.
'Ja! Jackpot!' roept hij enthousiast.
'Au, lul!! Waarom the fuck doe je dat?!' roept Sandra verontwaardigd uit.
'Karma is een bitch, net zoals jij, dus ik dacht dat jullie het misschien leuk zouden vinden om vriendinnen te worden', zegt Felix arrogant en de klas lacht.

'Oeh, pijnlijk', zegt Levi en geeft Felix een high-five.
'Verdiend', klinkt Lex. Daniël gaat zitten terwijl hij zijn hand op mijn schouder legt, zijn blik nog altijd kwaad en op Sandra gericht.

'Mevrouw, deze losers hier–' begint Sandra, maar ze wordt onderbroken door mevrouw Friekman.
'Sandra, ga alsjeblieft zitten. Ik wil graag met de les beginnen', zegt ze vlak. Ik kijk toe hoe ze haar armen over elkaar slaat en geïrriteerd gaat zitten.

'Gaat het?' vraagt Daniël plotseling en schuift de tafel van me af. Verbaasd kijk ik hem aan, kijk dan beduusd naar zijn hand op mijn schouder. Met een kleine glimlach kijk ik naar hem op.
'Ja, dank je', zeg ik. Hij knikt en gaat recht op zijn stoel zitten. Bezorgd gaan zijn ogen nog een keer over me heen, maar ik richt mijn aandacht op mevrouw Friekman.

'Welkom terug, allemaal. Ik heb jullie het niet verteld vorige week, maar opdracht acht was officieel de laatste opdracht van het experiment en daarmee zal het na vandaag dus ook afgelopen zijn. Ik wil graag van jullie horen hoe de opdracht en het experiment zijn gegaan. Omdat dit de meest intieme en persoonlijke opdracht is van het experiment, wilde ik dit graag per koppeltje privé in het werkkamertje hiernaast bespreken', zegt ze. Opgelucht zucht ik.

Ook al is het vorige week voor de klas bekend geworden dat Daniël en ik niet slechts vrienden zijn, toch lucht dit me op. Ik denk niet dat ik het heel fijn had gevonden om voor de klas uit te moeten spreken wat ik voor hem voel. Wie weet wat Sandra – of iemand anders – dan was gaan roepen.