20 leerlingen in één klas - herschreven versie

hoofdstuk 37

'Waarom heb je me gevraagd om te blijven slapen?' De gedachte heeft mijn mond sneller verlaten dan dat ik er zelf erg in had en wil haast mijn hand voor mijn mond slaan omdat ik het er zo uit gooi.
Daniël draait zich verbaasd naar me om en kijkt me verward aan, haast beledigd lijkt wel. 'Ter compensatie van gisteren...' stamelt hij. 'Maar als je niet wil, dan breng ik je straks naar huis', zegt hij en zijn stem slaat over. De teleurstelling is in zijn ogen te zien. Shit, dit was niet wat ik bedoelde.

'Nee, nee, zo bedoelde ik het niet', zeg ik snel. Even is het stil tussen ons en is de blik in zijn ogen onzeker. Ik voel mijn hart steken bij de volgende woorden die ik uitspreek. 'Waarom ga je niet met Samantha slapen?'
Deze zin laat me ondertussen bijna braken. Ik wil niet aan Daniël denken met haar, absoluut niet. Daniël weet wat ik met deze woorden bedoel – niet slapen, maar seks hebben. Dit laat me nog meer walgen, het idee van die twee samen in bed – het bed waar ik immers op dit moment op zit.

'Omdat maagdelijkheid niet iets is wat je zomaar weggeeft, Simon', de woorden die uit zijn mond komen zijn serieus, maar ergens ook kil.
'Maagdelijkheid?!' Het woord heeft mijn mond verlaten voordat ik er de controle over heb, stomverbaasd door de bekentenis, en ook hiervoor kan ik mezelf slaan. Geschrokken door mijn kreet sla ik mijn hand voor mijn mond. Ik weet dat ook Daniël dit woord met deze toon niet op dit moment uit mijn mond had willen horen komen.
Ik dacht dat Daniël al vaak zat verder was gegaan dan handjes vasthouden – de routine waar wij het tot nu toe in zijn blijven hangen.

'Ja, Simon, maagdelijkheid. Voor mij is die speciaal, dus ga ik die niet zomaar vergooien', de klank van zijn stem is gebroken en beledigd.
'Je hebt het nog nooit gedaan?' vraag ik overdonderd als bevestiging, ook al weet ik dat ik het niet zou moeten doen. Zenuwachtig speel ik met mijn ketting.
'Nee, nooit', zijn prachtige groene ogen kijken me met een strakke blik aan, die me haast doet stikken.

'Ook niet oraal?' Ik kan het gewoon niet geloven. Ik weet hoe de meisjes naar Daniël staren, en ik weet hoe Daniël met ze kan flirten en ze om zijn vinger kan wikkelen alsof ze de suiker van een suikerspin zijn. De blik in hun ogen en de spanning tussen Daniël en het meisje leken mij erop te wijzen dat ze elkaar elk moment konden bespringen als er niemand tussen had gezeten.
'Nee, Simon,' Daniël lijkt ondertussen boos, 'ook niet oraal. Helemaal niets, voordat je nog verder wil gaan vragen.'

Mijn hart slaat een slag over en nerveus schuif ik mijn bedel nog sneller heen en weer. We hebben het er simpelweg nooit met elkaar over gehad, waardoor ik dacht dat hij dit te intiem vond om dit te bespreken – en ik daarom maar respectvol afstand hield en die lijn niet overschreed. De lijn die ik nu wel heb overschreden – op de meest respectloze en onbeschofte manier ooit.

Mijn verontwaardiging heeft hem beledigd, en ik heb dit maar al te goed door.
'Sorry', stamel ik. Nooit, ik had nooit verwacht dat Daniël net zo onervaren zou zijn als ik. En hoe fout het ook is, het zorgt voor een kick door mijn lichaam. Dit zou betekenen dat ik degene kan zijn die Daniëls eerste is – in alles. Klein schud ik mijn hoofd, wetende dat ik helemaal niet de geschikte kandidaat hiervoor ben bij hem.

'Ik kan die stap gewoon niet zetten al zou ik het willen. Niet als ik diegene niet goed genoeg ken en er niet hecht mee ben. Er moet een connectie zijn, anders voelt het niet op zijn plaats', legt hij uit en ik vraag me af of ik ooit degene kan zijn met wie hij die connectie heeft terwijl ik de bedel tussen mijn vingers draai. Even is het stil.
'Waarom denk je anders dat ik zo verbaasd reageerde op de ontmaagding van Gijs en Hilde? Ik kan mezelf daar gewoon niets bij voorstellen', brengt hij dan op.

'Echt sorry, Daniël, het was niet mijn bedoeling om het zo te brengen.'
Het is gemeend en ik kan hem haast wel smeken om te vergeten dat dit ooit heeft plaatsgevonden. Dit mag absoluut niet de reden zijn dat onze vriendschap stukloopt. Dan nog liever dat het verknald wordt door het experiment waarin we beland zijn.