20 leerlingen in één klas - herschreven versie

hoofdstuk 34

'Jawel, maar die zit op de wc', zegt hij. Ik zucht opgelucht. Iets aan mijn blik was voor Daniël duidelijk genoeg dat ik geen behoefte eraan heb om me in het gesprek te mengen.
'Ah, oké, dat moet ook gebeuren', lacht Samantha.
'Ja', lacht Daniël mee. Ik draai ongemakkelijk een beetje heen en weer in de bureaustoel.

'Oh, ik heb trouwens nog iets voor je', klinkt Samantha en kort is het stil. Dan zie ik dat Daniël een boek van haar aanneemt en met een enthousiaste blik naar haar opkijkt. Ergens steekt het me. 'Het is een literatuurboek dat je kan lezen voor de lijst. Er zijn veel Nederlands literatuur boeken die echt verschrikkelijk zijn, maar dit boek vond ik echt meevallen. Het is van mijn moeder, dus je mag het zo lang lenen als je wil. En als Simon wil, mag hij het ook lenen', klinkt ze.
'Wauw, super bedankt', stamelt Daniël en laat zijn ogen de kaft scannen.
'Geen probleem', zegt Samantha, waardoor Daniël naar haar opkijkt en glimlacht. Alsjeblieft, kijk van haar weg.

'Maar als je het niet erg vindt, ga ik nu. Het is echt koud met het raam open', zegt hij en ik kan haast wel een vreugdedansje doen dat hij haar afkapt.
'Nee, tuurlijk, snap ik. Doe Simon maar de groeten. En laat maar weten wat je van het boek vond', zegt ze.
'Ja, zal ik doen. Nogmaals erg bedankt', zegt hij en ik zie een vlugge knipoog op zijn gezicht. Dit gericht zien naar Samantha voelt nu vele malen naarder dan het weken geleden deed, aan het begin van het experiment. 'Doeg.'
'Doei', kan ik Samantha nog horen en dan klimt Daniël uit het raamkozijn en sluit zijn raam. Hij gooit de deken op het bed en loopt richting zijn bureau terwijl hij de achterkant van het boek leest. Ondertussen komt hij tegenover me staan. Hij ziet er zo verdomd aantrekkelijk uit.

'Waarom ga je nou niet gewoon achter Samantha aan?' vraag ik wanneer deze gedachte mijn hoofd binnendringt. Zenuwachtig speel ik met mijn ketting. Daniëls ogen schieten naar me op en zijn blik verandert van vrolijk naar zowat kil.
'Hoezo dat nou weer?' vraagt hij en zijn stem klinkt lichtelijk bot.

'Nou, het is duidelijk dat zij zich ook aangetrokken voelt tot jou en dat jij je zinnen al die tijd nog steeds op haar hebt gericht', zeg ik, voel een enorme steek zodra ik dit uitspreek. Het experiment lijkt geen enkel effect op Daniël te hebben. Vlak kijkt hij me aan. 'En daarnaast is het experiment nog steeds bullshit.'
'Oh, kom op. Heb je je daar nou nog steeds niet overheen gezet?' zegt hij nu geïrriteerd en legt het boek met een zachte klap neer op zijn bureau. Mijn hart begint sneller te kloppen. Het doet zeer hoe hij enkel op mijn opmerking over het experiment reageert en niet op de situatie tussen hem en Samantha – zwijgen is toestemmen.

'Nee, natuurlijk niet. Het is toch ook debiel?' probeer ik mezelf te verdedigen, mezelf niet in de val te lokken. Hierdoor verhef ik mijn stem wat, waardoor Daniël wat terug lijkt te deinzen.
'Wat is er dan zo debiel aan volgens jou?' vraagt Daniël en zijn groene ogen staan lastig.
'Alles!' roep ik en wil dat dit gesprek zo snel mogelijk afgelopen is. Als dit te lang doorgaat, zal het niet goed eindigen.

'Jezus, ik dacht dat ik dit gezeik niet meer zou horen nu we aan de zesde week zijn begonnen. Werkelijk, hoe erg kan het nou zijn?' zegt Daniël en ook zijn stem begint steeds luider te worden, ook al kan ik aan hem merken dat hij dit probeert tegen te houden.
'Als je het aan mij vraagt, is het veel erger dan erg. Het is verschrikkelijk', zeg ik nu en het gesprek wordt steeds vuriger. De blik in Daniëls ogen breekt.

'Verschrikkelijk? What the fuck, Simon?' zegt hij nu terwijl hij zijn stem onder controle probeert te houden, maar hij begint te trillen en luider te worden. Mijn hart klopt in mijn keel. 'Hoe kun je dat nou weer zeggen? Hoe kun je dit allemaal zeggen nadat je een week lang elke avond in mijn armen hebt gelegen? Hoe kun je dit zeggen nadat je letterlijk vanochtend nog hebt ingestemd om met me op date te gaan?' Zijn stem breekt en zijn ademhaling wordt zwaar.