20 leerlingen in één klas - herschreven versie

hoofdstuk 23

Zacht zucht ik en begin dan naar de tafel te lopen. Hoe ongemakkelijk gaat dit worden? Zodra ik bij de tafel aankom en Daniël met een gepanikeerde blik naar mij zie kijken, merk ik dat het niet op initiatief van Daniël zo gegaan is. Hij breekt zijn gesprek met Levi tegenover zich af.
'Sorry, er was opeens geen plek meer. Iedereen kwam tegelijkertijd aan', stamelt hij en schuift zijn stoel naar achteren. Overrompeld kijk ik hem aan.

'Ik pak wel een extra stoel en schuif wel een beetje achter aan...' stamel ik. Gehaast schuift Daniël zijn stoel nog verder naar achter, grijpt mijn pols vast en blijft me met nog altijd dezelfde paniek in zijn ogen aankijken.
'Nee, ik haal wel een stoel. Ga jij hier maar zitten', zegt hij en wil aanstalten maken om op te staan, maar wordt tegengehouden door de stem van Mirre tegenover hem.

'Jongens, doe niet zo moeilijk. Daan, Siem kan toch gewoon bij je op schoot komen zitten? Zo zwaar zal hij vast niet zijn en die sterke voetbalbenen van je kunnen dat vast wel aan', zegt Mirre, waardoor we haar beide verbaasd aankijken. Ik ben met stomheid geslagen en durf niets meer te zeggen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Daniël zich weer naar mij omdraaien, waardoor ik ook weer naar hem kijk. Ik voel mijn wangen licht rood kleuren.

'Vind je dat oké?' vraagt hij en bijt op zijn lip. Oh mijn God, hoe moet ik hier ooit "ja" op zeggen zonder het raar over te laten komen? Daniël schuift zijn stoel nog iets naar achteren als uitnodiging, maar ik kan aan zijn blik zien dat hij ook nerveus is. Ik zie de afdruk van zijn ketting door zijn shirt heen.

'Tuurlijk', stamel ik en schuif mezelf dan ongemakkelijk tussen de tafel en Daniël. Ik kijk naar achter met kleine twijfel, waarop Daniël als antwoord naar me knikt. Voorzichtig ga ik op zijn rechterbovenbeen zitten, probeer mijn gewicht niet te veel op één punt te concentreren. Ik voel een kriebel door mijn buik schieten wanneer ik Daniëls arm om mijn middel voel en hij me tegen zijn bovenlichaam aan trekt.

'Zo,' stamelt hij onder zijn adem, 'dat zit iets beter.' Zwijgend blijven we even zitten. 'Is dit oké zo?' vraagt hij. Overrompeld knik ik klein.
'Ja, tuurlijk', stamel ik. Hij verlost zijn grip om mijn middel en rust zijn arm heel lichtjes over mijn bovenbenen, geeft me zo de optie om altijd op te kunnen staan uit zijn schoot.

Het doet me denken aan onze omhelzing in zijn bed. Zijn borst die tegen mijn rug aan gedrukt zit doet me denken aan het wakker worden in zijn armen.

Beschaamd ga ik bezig op mijn mobiel, niet in staat om ook maar iemand aan de tafel aan te kijken of aan te spreken. Ik pak lichtjes de bedel van mijn ketting vast.

'Maar goed, Kevin vindt dus dat hij jouw positie moet krijgen omdat hij zichzelf een betere speler vindt', gaat Levi zijn gesprek verder.
'Maat, Kevin is echt zo veel te vol van zichzelf', hoor ik Felix zeggen, die aan het hoofd van de tafel zit. Bente zit rechts van ons, Mirre en Levi tegenover ons. De rest van de klas zit verder verspreid over de tafel.
'Als hij echt een betere speler dan Daniël was geweest, waarom heeft hij dan niet al drie keer aangeboden gekregen om naar het hogere voetbalteam te gaan en Daan wel?' zegt Felix. Ik voel Daniël kort zacht trommelen met zijn vingers op mijn bovenbeen, wat voor tintelingen zorgt. Zenuwachtig begin ik te spelen met mijn ketting terwijl ik sneller begin te scrollen op mijn telefoon.

'Ach joh, maak je er niet te druk om. Laat die jongen dromen over zichzelf', zegt Daniël kalm en ik voel mijn buik kriebelen om hoe dichtbij zijn stem klinkt, om hoe ik zijn stem letterlijk tegen me aan kan voelen trillen. Ik druk de bedel van mijn ketting tegen mijn lip.
'Ja, ik weet niet, ik kan dat soort mensen echt gewoon niet uitstaan', zegt Felix. Ik voel Daniël zijn schouders ophalen. Dan lacht Felix opeens.

'What the fuck ben jij nou weer aan het opzoeken, Siem?' Het horen van mijn naam doet me schrikken en ik laat de bedel los.  Felix' lach vult de aula. Hij kantelt voorzichtig mijn telefoon meer naar zich toe, waardoor ik beschaamd mijn voorhoofd op de tafel laat vallen. Misschien was het ook niet zo slim om naar bollen wol voor mijn oma te zoeken in een overvolle aula.
'"Betsies naaiatelier?"' leest hij op van mijn schermpje en schatert het uit van het lachen. Ook Daniël, Levi, Mirre en Bente schieten in de lach.