Dum spiro, spero

278 12 3
                                    

Koyunlar ömrünü kurttan korkarak geçirir, halbuki sonunda onu yiyen çobandir

Sheeps spend their lives in fear of wolves, however, it's the shepherd who eats them in the end

Και εσύ; έχεις κάποιο πιθανό σχέδιο για το μέλλον σου;

Πως φαντάζεσαι τη ζωή σου στα τριάντα πέντε σου;
Πως θα ήθελες τη ζωή σου στα σαράντα;

Έζησες το εφηβικό σου όνειρο;

Το επάγγελμα που κάποτε λάτρευες; το πέτυχες;

Η πόρτα άνοιξε με τα μικροσκοπικά πόδια της Ντενίζ να πλησιάζουν το γραφείο του Κριστιάν μερικά χαχανιτά της κόρης του και την Ρέινα να βοηθάει την κόρη της έως να φτάσουν στο γραφείο του άντρα της , τους έβαλε σε έναν μπελά εφόσον η κόρη τους είχε μια αδιανόητη αδυναμία στον μπαμπά της.

«Μπαμπά, κοίτα ποια σε επισκέπτεται» τα ηθικά γκρίζα μάτια του Κρίστιαν, σχεδόν άνοιξαν με το που τις πρώτο αντίκρισε μέσα στο γραφείο του. Η κόρη του όπου ήταν σχεδόν ενός έτους επιτέλους περπάτησε με ένα άσπρο κολάν και ένα λιλά φορεματάκι να καλύπτει το μικροσκοπικό κορμί της.

«Το κορίτσι μου το όμορφο» το χαμόγελο του ήταν η δόση της καθώς μπορούσε κάλλιστα να αναζωπυρώσει κάθε όμορφο συναίσθημα, ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που μπορούσε να αισθανθεί την ευτυχία να κυλάει στις φλέβες της.

Τύλιξε τις παλάμες του γύρω από το σωματακι της με τα ροδαλά του χείλη να αγγίζουν το κούτελο της κόρης του. «Η μαμά δεν έχει φιλί;» είπε πεισματικά η Ρέινα με ένα χαμόγελο γεμάτο ζωή να χαράζεται στο σφριγηλό της πρόσωπο καθώς τα χείλη του άντρα της πλησίασαν τα δικά της, μα τελευταία στιγμή πρόλαβε και της άφησε ένα φιλί στη βάση του λαιμού της.

«Σε περιμέναμε σπίτι μπαμπά, αλλά άργησες» σούφρωσε τα χείλη της η Ρέινα με τον Κρίστιαν να κάνει συνεχώς γκριμάτσες αποδοκιμασίας, με την κόρη τους να γελάει που από έκπληξη και μόνο κάθε πόνος που είχε νιώσει ποτέ στη ζωή της είχε εξαφανιστεί εθελούσια.

«Είχα αρκετή δουλειά, νιώθω πως θα πέσω κάτω από την κούραση» έδωσε πίσω την κόρη του στην Ρέινα και γύρισε να καθίσει στην δερμάτινη καρέκλα με εκείνον να κοιτάει ανυπόμονα το ρολόι του μέχρις ότου να περάσει ώρα και επιστρέψει σπίτι του.

«Ξέχασες που σήμερα θα βγαίναμε όλοι μαζί με τα παιδιά;»

«Πως να το θυμηθώ με τόσα που έχω στο κεφάλι μου;»

MonstrumWhere stories live. Discover now