In praeteritum colit me

545 22 6
                                    

Τίποτε δεν ζωντανεύει το παρελθόν πιο αποτελεσματικά από μια μυρωδιά που έχει συσχετισθεί μ’ αυτό.
Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ
Ρωσοαμερικανός συγγραφέας  (1899-1977)

ΚΡΊΣΤΙΑΝ

Πριν εννέα χρόνια

Είχα έναν μόνιμο πόνο στο στήθος μου που με ταλάνιζε ακατάπαυστα. Μόλις τύλιξα τα χέρια μου με αίμα, από το πρώτο μου θύμα. Απ'οσο με ενημέρωσε ο πατέρας μου μας είχε κλέψει χρήματα, δίστασα. Δίστασα να πατήσω την σκανδάλη, μα το έκανα! Αηδίασα με τον ευατο μου. Στο μυαλό μου τρεμόπαιζε η εικόνα του νεκρού άντρα που μόλις σκότωσα.

«Μην είσαι τόσο δειλός, έλεος» ακούστηκε η μπάσα και σκληρή φωνή του πατέρα μου. Σούφρωσα τα χείλη μου και γρυλισα οργισμένος. «Δεν είμαι υποχρεωμένος να κάνω ότι πεις εσύ!» ανταπάντησα, μα το μετάνιωσα αμέσως. Ένας κανόνας του πατέρα μου είναι να μην του αντιμιλάω, ποτέ.

«Είσαι, μέχρι να αφήσεις την τελευταία σου ανάσα, θα είσαι, είσαι ο γιος μου και είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις το όνομα της οικογένειας μας. Κατάλαβες; Ή θες να σου το δείξω αλλιώς;» έκανε κίνηση να βγάλει τη ζώνη του όπως έκανε συνήθως μα σώπασα.

«Δειλός και άχρηστος σαν την μάνα σου»

ΠΑΡΟΝ

Το καλλίγραμμο κορμί της, οι εκρηκτικές αναλογίες της μου έπαιρναν κάθε φορά, κάθε στιγμή την ανάσα. Μου άφησε μια διαπεραστική ματιά καθώς περιεργαζόταν τα φορέματα στην ντουλάπα της. Τα καστανά μαλλιά της έπεφταν σαν ένας όμορφος χείμαρρος στις πλάτες της.

Το μεταξωτό νυχτικό που φορούσε άφησε ένα τρέμουλο στην ραχοκοκαλιά μου, κι ας είχα δει το λείο γυμνό κορμί της, την ήθελα ξανά και ξανά. Ακούμπησε στην άκρη του κρεβατιού τρία συγκεκριμένα φορέματα ώστε να φορέσει απόψε στο μαγαζί και τα περιεργαζόταν. «Το κόκκινο φόρεσε» σούφρωσα τη μύτη μου ενώ εκείνη με κοιτούσε με τα λάγνα μάτια της.

Μου άφησε ένα -λοξό- χαμόγελο, ώσπου μου έσκασε ένα πλατυ χαμόγελο. «Δεν ξέρω, το κόκκινο η το μπλε; Το μπλε τονίζει τα μάτια μου» σχολίασε και άρπαξε στα χέρια της το μπλε φόρεμα της. «Το κόκκινο όμως τονίζει με ομοιόμορφο τρόπο τις καμπύλες σου» σιγομουρμούρισα και εκείνη έσκασε στα γέλια. Γιατί τόσο καιρό δεν γελούσε; Έχει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω αντικρίσει ποτέ μου.

MonstrumWhere stories live. Discover now