Monstrum

Fortuna vitrea est: tum cum splendet frangitu.

Λείπουν ακόμη και τα λόγια.
Όλα τ’ αφήσαμε στη μέση, όλα τ’ αφήσαμε στην τύχη.
Κι έγιναν χωρίς εμάς.
Γ.Ριτσος

Δεν μπορούσε να βρει την δύναμη για να σηκωθεί από το κρεβάτι της εκείνο το πρωί. Έμεινε ξαπλωμένη στο μαλακό στρώμα της μα κάτι την παρεσερνε να βάλει τα δυνατά της και να σηκωθεί. Με το που σηκώθηκε κοιταχτηκε ευθεία στον καθρέφτη της και κοίταξε την μορφή της. Είχε ακόμη τα σημάδια που της είχε δημιουργήσει εκείνος, τύλιξε την σατέν ρόμπα της γύρω από το κορμί της και σιγά σιγά κατέβηκε στον πρώτο όροφο. Στο σαλόνι.

Με το που κατέβηκε είδε τον Κρίστιαν με τον Ματέο να κάθονται στον καναπέ του σαλονιού ενώ πίνανε χαλαροί τον πρωινό καφέ τους. Όλα τριγύρω ήταν ομοιόμορφα ενώ οι ζημιές από χθες είχαν αποκατασταθεί. Ο καταστροφέας της έριξε ένα διαπεραστικό βλέμμα ενώ συνέχιζε την κουβέντα του με τον Ματέο <<Καλημέρα>> είπε εκείνη ενώ έκατσε δίπλα στον Ματέο. Τους χαμογέλασε δειλά, αυθόρμητα ο Ματέο ακούμπησε το χέρι του στην πλάτη της και την χάιδεψε. Πίεσε λίγο παραπάνω το χέρι του σε μια πληγή της και έσφιξε απότομα τα μάτια της.

<<Τι έγινε Ρέινα, όλα καλά;>> Έσφιξε τα χείλη της και δάγκωσε απότομα την γλώσσα της σε σημείο να αισθανθεί την μεταλλική επιφάνεια του αίματος της. Κούνησε καταφατικά το πρόσωπο της ενώ απομακρύνθηκε από το άγγιγμα του Ματέο. <<Για να ξέρεις κι εσύ, ξεκίνησαν οι διαδικασίες με τα ναρκωτικά. Από εβδομάδα περιμένουμε νέα από τον Βλαδιμήρ>>

<<Είσαι σίγουρος στο θέμα για να τον εμπιστευτείς;>> Συνέχισε ο Ματέο, ενώ φαινόταν απίστευτα διστακτικός στο θέμα με τον Βλαδιμήρ, δεν ήταν άνθρωπος ο οποίος εμπιστευόταν εύκολα, δεν ήταν τα θέματα εμπιστοσύνης που είχαν δημιουργηθεί με τον καιρό στην μαφία του Κρίστιαν. Αλλά το γεγονός  που είχε μια τόσο ανταγωνιστική συμπεριφορά απέναντι στον Κρίστιαν και στην Ρέινα, δεν το διευκόλυνε.

<<Αν δεν ανοίγει το στόμα του και δεν λέει μαλακίες καλά θα πάνε όλα>> είπε η Ρέινα ενώ ο Ματέο με την φράση της έπνιξε ένα γέλιο. Ήξερε πάντα να λέει πετυχημένες φράσεις μονάχα όμως ο Κρίστιαν δεν γέλασε, ούτε τον έφτιαχνε η Ρέινα μήτε την συμπαθούσε, απλά του έσπαγε τα νεύρα απίστευτα. <<Στην επόμενη που θα πετάξεις μαλακία αντί να σε ρίξω στα σπασμένα γυαλιά θα σε κάψω ζωντανή>>

Άρπαξε από τα χέρια του Ματέο την κούπα με τον καφέ του και ήπιε μια γουλια. Πικρός καφές, ενδιαφέρον. Είχε πιάσει σε μια χαλαρή αλογοουρά τα μαλλια της ενώ είχε ακουμπήσει τα γυμνά της πόδια στο κάθισμα του καναπέ. Τα μακριά της πόδια φάνταζαν υπέροχα ενώ το βλέμμα του Κρίστιαν εγδερνε καθετί πάνω της. Φορούσε ένα μαύρο κοντό νυχτικό ενώ η άσπρη σατέν ρόμπα της κάλυπτε τα σημάδια της. <<Μην ξεχνάς Κρίστιαν, εγώ ανάβω φωτιές, όχι εσύ>> το ασταθές βλέμμα του Κρίστιαν έτρεξε στο περιποιημένο μανικιούρ των δαχτύλων από τα χέρια της όπου χαιδευαν την αριστερή μεριά των ποδιών της.